ابن مناذر

لغت نامه دهخدا

ابن مناذر. [ اِ ن ُ م ُ ذِ ] ( اِخ ) ابوجعفر محمدبن محمدبن منذربن منذربن منذرمعروف به ابن مناذر. شاعر عرب در مائه دوم. مدّاح برمکیان. اصل او از مردم عدن بود و به بصره هجرت کردو به خدمت مهدی خلیفه رسید. در آغاز مردی پاکیزه زبان بود لکن پس از مرگ دوست او عبدالمجید خُلق او بگشت و هجاگوئی پیشه گرفت و مردمان از زبان او به رنج بودند و سبب نفی او بحجاز این بود و او بروزگار خلافت مأمون بدانجا درگذشت. اشعار او قسمی مدایح آل برمک و پاره ای مراثی عبدالمجید و برخی هجاء هم عصران اوست.

فرهنگ فارسی

شاعر عرب در مائه دوم

دانشنامه عمومی

محمد بن مُناذر ( ؟ - ۸۱۴م ) شاعر عرب مخضرم اموی - عباسی در سدهٔ دوم هجری بود. از مردم عدن، یمن بود و به بصره کوچید و آنجا فقه، حدیث و ادبیات آموخت. در زمان منصور شهرت یافت. به مدح برمکیان و هارون الرشید پرداخت و بسیار از این راه درآمد داشت. ابن مناذر در ابتدا خوش بیان بوده و در مسجد بصره به آموزش مشغول بود؛ سپس بسیار به نزاع آرای علما پرداخت، خلیل بن احمد و ابان لاحقی را نقد نمود. سپس به عنوان «زندیق دهری» نزد خاصه و عام شهرت یافت. [ ۱] [ ۲]
عکس ابن مناذرعکس ابن مناذرعکس ابن مناذرعکس ابن مناذرعکس ابن مناذرعکس ابن مناذر
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس