ابن فَهْد حِلّی، احمد (حله ۷۵۷ـ کربلا ۸۴۱ق)
فقیه عارف امامی. در حوزۀ علمیۀ حله که پس از سقوط بغداد به دست هولاکو خان شکوفا شده بود، مدارج ترقی را پیمود. نزد علی بن خازن حائری، نظام الدین علی بن حمید نیلی، ضیاءالدین علی بن شهید اول و سید بهاءالدین علی بن عبدالکریم درس خواند. علی بن هلال جزایری، علی بن محمد طائی، شیخ مفلح بن حسن صیمری از شاگردان او بودند. علمای امامیه بسیار او را ستوده اند؛ تصوف و عرفان او به معنی زهد و سلوک باطنی بود که با مشرب فقیهان سازگار می آمد. برخی شاگردانش ازجمله سید محمد نوربخش، رئیس سلسلۀ همدانیه، و سید محمد بن فلاح موسوی حویزی، رئیس و مؤسس سلسلۀ مشعشعیه در خوزستان، از صوفیان سرشناس بودند. در حدیث و کلام و مناظره با اهل سنت تبحر داشت. در علوم غریبه نیز کارهایی عجیب به او نسبت داده اند. به یکی از معاصران او با نام احمد بن فهد احسایی نیز «ابن فهد» گویند. ازجمله آثارش: المهذب البارع فی شرح مختصرالنافع؛ الحاوی لتحریرالفتاوی؛ عُدَّةُالدَّاعی و نجاح الساعی.
فقیه عارف امامی. در حوزۀ علمیۀ حله که پس از سقوط بغداد به دست هولاکو خان شکوفا شده بود، مدارج ترقی را پیمود. نزد علی بن خازن حائری، نظام الدین علی بن حمید نیلی، ضیاءالدین علی بن شهید اول و سید بهاءالدین علی بن عبدالکریم درس خواند. علی بن هلال جزایری، علی بن محمد طائی، شیخ مفلح بن حسن صیمری از شاگردان او بودند. علمای امامیه بسیار او را ستوده اند؛ تصوف و عرفان او به معنی زهد و سلوک باطنی بود که با مشرب فقیهان سازگار می آمد. برخی شاگردانش ازجمله سید محمد نوربخش، رئیس سلسلۀ همدانیه، و سید محمد بن فلاح موسوی حویزی، رئیس و مؤسس سلسلۀ مشعشعیه در خوزستان، از صوفیان سرشناس بودند. در حدیث و کلام و مناظره با اهل سنت تبحر داشت. در علوم غریبه نیز کارهایی عجیب به او نسبت داده اند. به یکی از معاصران او با نام احمد بن فهد احسایی نیز «ابن فهد» گویند. ازجمله آثارش: المهذب البارع فی شرح مختصرالنافع؛ الحاوی لتحریرالفتاوی؛ عُدَّةُالدَّاعی و نجاح الساعی.