ابن عبدالسّلام، عِزّالدین (دمشق ۱۱۸۱ـ۱۲۶۲ق)
فقیه و عالم اصولی شافعی سوری ملقب به «سلطان العلماء». نزد علمای بزرگ زمان خود در شهر دمشق علوم دینی را فراگرفت. علاوه بر فقه و اصول، در حدیث و ادبیات و خطابه و وعظ تبحر یافت. خطیب جامع اموی دمشق بود و سلاطین زمانه اش از شدت نفوذ کلام او در هراس بودند. زمانی که سلطان صالح اسماعیل شهر صیدا را به فرنگیان داد، کار او را محکوم کرد و سلطان نیز از او خواست شام را ترک کند. ابن عبدالسّلام به مصر رفت و در آن جا با استقبال شدید مواجه شد و مقام خطابه و امامت مسجد عمروعاص و ریاست قضاء به او سپرده شد. تألیفات فراوانی از او برجای مانده است که عناوین برخی از آن ها عبارت اند از الفوائد، القواعد الکبری و القواعد الصغری، الامامة فی ادلۀ الاحکام، و الفرق بین الایمان و الاسلام.
فقیه و عالم اصولی شافعی سوری ملقب به «سلطان العلماء». نزد علمای بزرگ زمان خود در شهر دمشق علوم دینی را فراگرفت. علاوه بر فقه و اصول، در حدیث و ادبیات و خطابه و وعظ تبحر یافت. خطیب جامع اموی دمشق بود و سلاطین زمانه اش از شدت نفوذ کلام او در هراس بودند. زمانی که سلطان صالح اسماعیل شهر صیدا را به فرنگیان داد، کار او را محکوم کرد و سلطان نیز از او خواست شام را ترک کند. ابن عبدالسّلام به مصر رفت و در آن جا با استقبال شدید مواجه شد و مقام خطابه و امامت مسجد عمروعاص و ریاست قضاء به او سپرده شد. تألیفات فراوانی از او برجای مانده است که عناوین برخی از آن ها عبارت اند از الفوائد، القواعد الکبری و القواعد الصغری، الامامة فی ادلۀ الاحکام، و الفرق بین الایمان و الاسلام.