ابن عات

[ویکی فقه] اِبْن ِ عات ، ابوعمر، احمد بن هارون بن احمد جعفر بن عات نَفْزی (۵۴۲ -۶۰۹ق /۱۱۴۷-۱۲۱۲م )، فقیه مالکی ، محدث ، ادیب و مورخ اندلسی است.
او در روز جمعه ۵ شوال در نَفْزَه از شهرهای اندلس متولد شد. مقدمات علوم را نزد پدر و اساتید دیگر آموخت . در جوانی به مصر رفت و پس از آن حج گزارد، در مکه نزد استادانی حدیث آموخت و از چند تن از آنان اجازه روایت گرفت و در فقه و حدیث و ادب و تاریخ به درجه ای رفیع رسید. وی در پایان عمر برای جهاد به زادگاه خویش بازگشت و در جنگ میان مسیحیان و مسلمانان در اندلس که به «واقعه عقاب » معروف است ، ناپدید شد.
اساتید و راویان
معلمان او افزون بر پدرش ، ابوالحسن بن محمد بن هذیل ، ابوعبدالله ابن سَعاده ، ابوبکر ابن بَیْبَش ، ابوعبدالله ابن عبدالرحیم ، ابوالحسن ابن عبدالعزیز حافظ، ابوطاهر سلفی ، ابوعبدالله ابن حَضْرمی ، ابوطاهر عوف و ابوطاهر ابن عثمانی بوده اند.بسیاری از شیوخ محدثان از او حدیث نقل کرده اند، مانند احمد بن محمد وهب بکری از اهالی شاطبه، ابوالحسن ابن قطان ، ابوالحسن صاعد، ابوالخطاب ابن واحب ، ابوالعباس ابن سید الناس ، ابومحمد عبدالرحمان بن برطله، ابوبکر ابن مسدی و جمعی دیگراز بزرگان محدثان .
ویژگی ها
وی در سلامت نفس و گفتار نیکو و حسن روایت و درایت ، زبانزد خاص و عام بود. ابن عات مردی زاهد و متعبد بود، خرمای خشکیده می خورد و لباس خشن می پوشید. وی نثری پخته و روان داشت و شعر نیکو می گفت . حافظ احادیث بسیار بود و متن کامل آنها را با ذکر سلسله روات نقل می کرد.
آثار
...