ابن شاهین

لغت نامه دهخدا

ابن شاهین. [ اِ ن ُ ] ( اِخ ) غرس الدین خلیل بن شاهین طاهری ( 813-872 هَ.ق. ). او راست : کتاب زبدة کشف الممالک و بیان الطرق و المسالک و این کتاب در پاریس به طبع رسیده. وی چندی حاکم اسکندریه و درسال 840 امیرحاج بوده و نیز مناصب دیگر داشته است.

فرهنگ فارسی

اوراست کتاب زبده کشف الممالک

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اِبْن ِشاهین ، ابوحفص عمر بن احمد بن عثمان ، ملقب به واعظ ( صفر ۲۹۷- ذیحجه ۳۸۵/ نوامبر ۹۰۹- ژانویه ۹۹۶)، محدث و رجالی بغداد بود.
اصل وی از مرورود خراسان بود
استماع حدیث
او از ۱۱ سالگی در بغداد به استماع حدیث پرداخت و پس از ۳۳۰ق برای استماع از محدثان دمشق به آن شهر رفت . وی سفر هایی نیز به بصره ، فارس و مصر داشته است
اساتید ابن شاهین
از جمله مهم ترین مشایخ ابن شاهین در حدیث می توان از ابوبکر بن ابی داوود، ابوالقاسم بغوی و محمد بن محمد باغندی نام برد. او در قرائت نیز از ابن ابی داوود، ابن مجاهد، ابوبکر نقاش و احمد ابن مسعود زهری بهره جست .
وثاقت در نقل حدیث
...

پیشنهاد کاربران

بپرس