[ویکی فقه] اِبْن زیاد، ابوالضیاء عبدالرحمان بن عبدالکریم غیثی (۹۰۰- ۹۷۵ق /۱۴۹۵- ۱۵۶۸م)، فقیه ، محدث و عارف شافعی یمانی می باشد.
در ترجمه ابن زیاد آگاهی بیشتری از آنچه عیدروسی آورده در دست نیست و آنچه در دیگر منابع آمده برگرفته از همانست.وی از نژاد مقاصره، تیره ای از «عک بن عدنان» بود، در زَبید تولد یافت، قرآن را از پدرش آموخت و حفظ نمود، پس از آن فقه را از فقیهانی چون محمد و احمد (فرزندان موسی صنجاعی) و احمد المزجّد و شیخ الاسلام ابوالعباس ابن طیب طبنداوی، تفسیر و حدیث را از حافظ وجیه الدین بن دیبع و موسی بن عبداللطیف المشرع، اصول فقه را از جمال الدین یحیی قُتیب و ادبیات عرب را از محمد مفضل لحیانی آموخت.
تدریس
در ۹۴۲ق /۱۵۳۵م حج گزارد و مدتی در مکه و مدینه درنگ کرد و به تدریس پرداخت. عالمان آن دو شهر از جمله مفتی حجاز عبدالعزیز زمزمی در درس او حاضر می شدند.از سال ۹۴۸ق به بعد، پس از درگذشت استادش طبنداوی در مسند تدریس و افتاء قرار گرفت. فقه را در جامع کبیر زبید در مدرسه های وهابیه، اشرفیه و واثقیه، و حدیث را در جامع پاشا مصطفی النشّار تدریس می کرد.ابن زیاد در تدریس بسیار دقیق بود، پس از مطالعه کامل به تدریس می پرداخت و گاه که مجال مطالعه نمی یافت از تدریس خودداری می کرد.
مقابله صحیح بخاری
ماه های رجب ، شعبان و رمضان را به قرائت و مقابله صحیح بخاری در جامع مظفری اختصاص داده بود، در حدود ۴۰ نسخه از این کتاب در مقابله به کار می رفت و خود ابن زیاد از فتح الباری فی شرح صحیح البخاری استفاده می کرد. کار مقابله، صبح روز ۲۹ ماه رمضان طی مراسمی که در آن، امیر شهر و قضات شرع و دیگر مردم شرکت می کردند، پایان می یافت.
شیوه زندگی
...
در ترجمه ابن زیاد آگاهی بیشتری از آنچه عیدروسی آورده در دست نیست و آنچه در دیگر منابع آمده برگرفته از همانست.وی از نژاد مقاصره، تیره ای از «عک بن عدنان» بود، در زَبید تولد یافت، قرآن را از پدرش آموخت و حفظ نمود، پس از آن فقه را از فقیهانی چون محمد و احمد (فرزندان موسی صنجاعی) و احمد المزجّد و شیخ الاسلام ابوالعباس ابن طیب طبنداوی، تفسیر و حدیث را از حافظ وجیه الدین بن دیبع و موسی بن عبداللطیف المشرع، اصول فقه را از جمال الدین یحیی قُتیب و ادبیات عرب را از محمد مفضل لحیانی آموخت.
تدریس
در ۹۴۲ق /۱۵۳۵م حج گزارد و مدتی در مکه و مدینه درنگ کرد و به تدریس پرداخت. عالمان آن دو شهر از جمله مفتی حجاز عبدالعزیز زمزمی در درس او حاضر می شدند.از سال ۹۴۸ق به بعد، پس از درگذشت استادش طبنداوی در مسند تدریس و افتاء قرار گرفت. فقه را در جامع کبیر زبید در مدرسه های وهابیه، اشرفیه و واثقیه، و حدیث را در جامع پاشا مصطفی النشّار تدریس می کرد.ابن زیاد در تدریس بسیار دقیق بود، پس از مطالعه کامل به تدریس می پرداخت و گاه که مجال مطالعه نمی یافت از تدریس خودداری می کرد.
مقابله صحیح بخاری
ماه های رجب ، شعبان و رمضان را به قرائت و مقابله صحیح بخاری در جامع مظفری اختصاص داده بود، در حدود ۴۰ نسخه از این کتاب در مقابله به کار می رفت و خود ابن زیاد از فتح الباری فی شرح صحیح البخاری استفاده می کرد. کار مقابله، صبح روز ۲۹ ماه رمضان طی مراسمی که در آن، امیر شهر و قضات شرع و دیگر مردم شرکت می کردند، پایان می یافت.
شیوه زندگی
...
wikifeqh: ابن زیاد_عبدالرحمان_بن_عبدالکریم_غیثی