ابن دحیه مجدالدین ابوالخطاب عمر بن حسن کلبی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اِبْن ِ دِحْیه ، مجدالدین عمر بن حسن بن علی بن محمد بن فرح کلبی ، مکنی به ابوالخطاب و معروف به ذوالنّسبین (۵۴۴ -۶۳۳ق / ۱۱۴۹-۱۲۳۶م )، محدث ، لغوی ، فقیه ، مورخ آشنا به ایام عرب و شاعر اندلسی
در بَلنسیه (والانسیا) زاده شد، در قاهره درگذشت و در سَفح المقطم مدفون گردید.
ابن خلکان ، وفیات ، ج۳، ص۴۵۰.
ابن دحیه نسب خود را از جانب پدر به دحیه از صحابه پیامبر اکرم (ص ) و از سوی مادر به ابن بسام فاطمی علوی از نسل حسین بن علی (ع ) می رساند و به همین سبب خود را ذوالنسبین می نامید،
ذهبی ، محمد، المختصر المحتاج الیه من تاریخ الحافظ ابی عبدالله ابی دبیثی ، ج۱، ص۲۸۸، بیروت ، ۱۴۰۵ق /۱۹۸۵م .
او که به تحصیل علم و استفاده از محضر مشایخ و رجال حدیث و تاریخ توجه خاص داشت ، در همان ایام جوانی زادگاهش را ترک گفت و به سیر و سفر پرداخت و در جست و جوی علم به شهرهای مختلف اندلس ، مراکش ، مصر، شام ، عراق ، حجاز و ایران ( خراسان و اصفهان ) رفت و در این نواحی نزد دانشمندان بنام زمان شاگردی کرد.
ابن خلکان ، وفیات ، ج۳، ص۴۵۰.
...

پیشنهاد کاربران

بپرس