ابن جباره

[ویکی فقه] اِبن جُباره ، ابوالعباس احمد بن محمد بن عبدالولی مقدسی مرداوی ، ملقب به شهاب الدین ، مقری ، فقیه، نحوی و مفسر سده های ۷ و ۸ ق/ ۱۳ و ۱۴ م.
وی فرزند یکی از علمای بزرگ حنبلی است. نسبت «مرداوی » اشاره به این نکته دارد که اصل این خاندان از قریه «مردا» در حومه نابلس بوده است.ابن جباره در فاصله سال های ۶۴۷ - ۶۴۹ ق/ ۱۲۴۹-۱۲۵۱ م احتمالاً در مردا چشم به جهان گشود و از کودکی تحت مراقبت پدرش آغاز به تحصیل کرد.
اساتید
وی بعد از ۶۸۰ق به مصر سفر کرد و در مدت اقامت طولانی خود در آن دیار از محضر بزرگانی چون حسن راشدی ، ابن نحاس و قرافی به ترتیب علوم قرائت ، نحو و اصول فقه را فراگرفت. از مشایخ سایر بلاد چون خطیب مردا، کرمانی و ابن عبدالدائم نیز بهره جست و از برخی دیگر حدیث شنید، سپس حج گزارد و مدتی مجاور مکه شد.
شاگردان
آنگاه به دمشق رفت و در صالحیه اقامت گزید و مجلس درس دائر کرد. از مهم ترین شاگردان ابن جباره که در قدس و دمشق از او بهره برده اند، می توان از شمس الدین ذهبی و علم الدین برزالی نام برد. ابن جباره پس از ترک دمشق به حلب رفت و مدتی در آن شهر اقامت گزید و به تدریس پرداخت. از شاگردان مهم او در این دوره می توان زین الدین ابن وردی را ذکر کرد. در فن قرائت نیز شاگردانی همچون شریف احمد بن قرمی ]]]]]]]]]]، عبدالله بن سلیمان مراکشی، عبدالرحمان بن ابی بکر کرکی ، احمد بن نحله، ابوالمعالی محمد بن لبان و ابواسحاق ابراهیم بن احمد شامی تربیت کرد.
مقام علمی
...