ابراهیم بن سموئیل ابوالعفیا ( عبری: אברהם בן שמואל אבולעפיה ) بنیان گذار مکتب و آموزه پیامبری کابالایی بود که در اسپانیا زاده شد و در سال ۱۲۹۱ در کومینو درگذشت.
ابراهیم در ساراگوسا به سال ۱۲۴۰ میلادی زاده شد و جوانیش را در تودلا در ناوار گذرانید. پدرش تورات و میدراش و دستور زبان عبری و برخی از بخش های میشنا و تلمود را به وی آموخت. ابراهیم، هیجده سال داشت که پدرش کشته شد. وی اسپانیا را ترک گفت، و به خاورنزدیک رفت تا جریانی را درباره افسانه سامبشن دریابد، بنا به گفته ها اسباط گمشده در آن جا سکونت داشتند. جنگ های صلیبی در حمص و اورشلیم خیلی زود او را از عکا به سوی اروپا بازگرداند، یعنی جایی که ده سال را در یونان و ایتالیا سپری ساخت. او در طی این سال های مسافرت، به فلسفه پرداخت و به ویژه نوشته ها و آثار موسی بن میمون را مطالعه نمود و از نظریات و عقاید او دفاع می کرد.
ابوالعفیا همزمان به آموختن باورهای کابالای دوره خویش پرداخت. او در حوالی ۱۲۷۰ برای سه یا چهار سال به اسپانیا بازگشت و در طی این سال ها به پژوهش های عرفانی ادامه داد. در بارسلونا او کتاب یصیرا و دوازده شرح آن را خواند که در وی تأثیرگذار بود.
مدتی بعد، او به کاستیل سفر کرد و در آن جا آموزه نبوت کابالایی را بنیان نهاد. او نخستین کتاب های پیامبرانه خویش، یعنی سفر یاشار را در سال ۱۲۷۹ در پاتراس نوشت.
از دیگر نوشته های پیامبرگونه وی تنها کتاب مکاشفات ابوالعفیا که سفرهااوت یا کتاب علامت نامیده می شود، باقی مانده است.
در سال ۱۲۸۰ٰ، ابوالعفیا قصد سفر به رم کرد. پاپ نیکلاس سوم دستور داد که زمانی که یهود به رم می آید تا با او سخن بگوید، به او اجازه حضور ندهند، بلکه او را به بیرون از شهر برده و بسوزانند. ولی ابوالعفیا با آن که از این موضوع خبر داشت، خود را آماده حضور در رم دید. پس از دو ماه، وی به دروازه شهر رم رسید و خبردار شد که پاپ مرده است. ابوالعفیا به مدت یک ماه زندانی و توقیف شد و سپس آزاد گشت.
ابوالعفیا در مسینا برای یک دهه خود را پیامبر و مسیحا معرفی کرد. او شاگردان بسیاری در پالیرمو داشت. جماعت محلی یهود در پالیرمو، او را طرد کرد و وی را مرتد و بدعت گزار نامید، و نامه ای هم به سلیمان بن ابراهیم بن ادرت نوشته شد که ارتداد او را از یهودیت تأیید می کرد. در این میان، دوران سرگردانی ابوالعفیا آغاز شد. وی این سال ها را در ناپلس گذراند و اغلب آثار او در این دوره نوشته شد. از آن پس، ابوالعفیا به جزیره کومینو نزدیک مالتا تبعید شد و در سال های بین ۱۲۸۵ تا ۱۲۸۸ در آن جا زیست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفابراهیم در ساراگوسا به سال ۱۲۴۰ میلادی زاده شد و جوانیش را در تودلا در ناوار گذرانید. پدرش تورات و میدراش و دستور زبان عبری و برخی از بخش های میشنا و تلمود را به وی آموخت. ابراهیم، هیجده سال داشت که پدرش کشته شد. وی اسپانیا را ترک گفت، و به خاورنزدیک رفت تا جریانی را درباره افسانه سامبشن دریابد، بنا به گفته ها اسباط گمشده در آن جا سکونت داشتند. جنگ های صلیبی در حمص و اورشلیم خیلی زود او را از عکا به سوی اروپا بازگرداند، یعنی جایی که ده سال را در یونان و ایتالیا سپری ساخت. او در طی این سال های مسافرت، به فلسفه پرداخت و به ویژه نوشته ها و آثار موسی بن میمون را مطالعه نمود و از نظریات و عقاید او دفاع می کرد.
ابوالعفیا همزمان به آموختن باورهای کابالای دوره خویش پرداخت. او در حوالی ۱۲۷۰ برای سه یا چهار سال به اسپانیا بازگشت و در طی این سال ها به پژوهش های عرفانی ادامه داد. در بارسلونا او کتاب یصیرا و دوازده شرح آن را خواند که در وی تأثیرگذار بود.
مدتی بعد، او به کاستیل سفر کرد و در آن جا آموزه نبوت کابالایی را بنیان نهاد. او نخستین کتاب های پیامبرانه خویش، یعنی سفر یاشار را در سال ۱۲۷۹ در پاتراس نوشت.
از دیگر نوشته های پیامبرگونه وی تنها کتاب مکاشفات ابوالعفیا که سفرهااوت یا کتاب علامت نامیده می شود، باقی مانده است.
در سال ۱۲۸۰ٰ، ابوالعفیا قصد سفر به رم کرد. پاپ نیکلاس سوم دستور داد که زمانی که یهود به رم می آید تا با او سخن بگوید، به او اجازه حضور ندهند، بلکه او را به بیرون از شهر برده و بسوزانند. ولی ابوالعفیا با آن که از این موضوع خبر داشت، خود را آماده حضور در رم دید. پس از دو ماه، وی به دروازه شهر رم رسید و خبردار شد که پاپ مرده است. ابوالعفیا به مدت یک ماه زندانی و توقیف شد و سپس آزاد گشت.
ابوالعفیا در مسینا برای یک دهه خود را پیامبر و مسیحا معرفی کرد. او شاگردان بسیاری در پالیرمو داشت. جماعت محلی یهود در پالیرمو، او را طرد کرد و وی را مرتد و بدعت گزار نامید، و نامه ای هم به سلیمان بن ابراهیم بن ادرت نوشته شد که ارتداد او را از یهودیت تأیید می کرد. در این میان، دوران سرگردانی ابوالعفیا آغاز شد. وی این سال ها را در ناپلس گذراند و اغلب آثار او در این دوره نوشته شد. از آن پس، ابوالعفیا به جزیره کومینو نزدیک مالتا تبعید شد و در سال های بین ۱۲۸۵ تا ۱۲۸۸ در آن جا زیست.
wiki: ابراهیم ابوالعفیا