اباحی گری

[ویکی فقه] اباحی گری به معنای پای بند نبودن به ارزش های دینی و بی تفاوتی به تعالیم دینی است.
اباحی گری از بی اعتقادی کافر یا سهل انگاری دین دار پدید می آید و در دو حوزه فردی و اجتماعی، نمود می یابد.
نتایج اباحی گری
این پدیده در حوزه فردی موجب می گردد تا آدمی وظایفی را که در برابر خود و خداوند دارد، ادا نکند و حرام را مباح شمارد و راه بی قیدی در پیش گیرد.زیان های اباحی گری در حوزه اجتماعی نمودی بیش تر دارد و شخص با مباح شمردن نبایدهای اجتماعی دست به هر کاری که پسند دل است، می آلاید و هنجارهای زندگی جمعی را نادیده می انگارد.طرفداران اباحی گری معتقدند که اباحه، همانا عدم منع عقلی و شرعی از فعل یا ترک فعل است. در این مشرب فکری، اباحه به همه منهیات راه می یابد و تنها تعیین کننده منهیات و مکروهات و اصول اخلاقی و ارزش ها نه شرع مقدس بلکه عقل عملی و شرایط اجتماعی است و شرع مقدس در این میان سهمی ندارد.اباحه گران قلمرو این اندیشه را به حوزه های اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و حتی اقتصادی می گسترانند و حدود الهی را کنار می گذارند و همه چیز را در دایره مباحات می گنجانند و در پی بیش ترین حدّ آزادی برای انسان اند.
مبانی فکری اباحی گری
تفکر اباحی گری دو مبنای فکری دارد.
← اباحی گری سنّتی
...