اب های ساحلی

آب های ساحلی. قسمتی از دریا به طول حداکثر ۱۲ میل دریایی از ساحل، که خط مبدأ آن از حد پست ترین جزر است و در طول ساحل پیش می رود. هر چه زیر کف دریا و سطح بالای آن باشد، متعلق به کشور ساحلی است و جزو سرزمین آن محسوب می شود و آن را دریای سرزمینی نیز گویند که تحت حاکمیت دولت ساحلی و تابع قوانین داخلی آن کشور است. با این که آب های ساحلی جزء سرزمین کشور ساحلی است، مطابق مقررات حقوق بین الملل، کشتی های سایر کشورها حق عبور بی ضرر و توقف اضطراری در آن را دارند. دریای مجاور آب های ساحلی، که به دریای آزاد متصل است، منطقۀ مجاور یا منطقه نظارت است. وسعت آن تابع مقررات و توافق های کشورهای ساحلی است لکن طبق مادۀ ۲۴ (بند دو) قرارداد ۱۹۵۸ ژنو، حد منطقۀ مجاور نباید از دوازده میل دریایی از خط مبدأ آب های ساحلی تجاوز کند، بنابراین وسعت آب های ساحلی و منطقۀ مجاور حداکثر ۱۲ میل دریایی است. منطقۀ مجاور، جزء دریای آزاد است، اما کشور ساحلی می تواند پاره ای مقررات نظارتی، به ویژه برای جلوگیری از نقض مقررات گمرکی و مهاجرتی، اعمال کند. درحال حاضر طبق قانون مناطق دریایی ایران در خلیج_فارس و دریای عمان، مصوب، ۳۱/۱/۱۳۷۲ش، عرض دوازده میل دریایی مورد تأیید قرار گرفته که خط مبدأ آن ضمن تصویب نامۀ ۳۱/۴/۱۳۵۲ش هیئت وزیران تعیین شده است. در همین قانون منطقۀ نظارت و منطقۀ انحصاری اقتصادی و فلات قاره و نیز حق عبور بی ضرر از آب های ساحلی تعریف و مشخص شده است.