اب های بی اکسیژن

دانشنامه عمومی

آب های بی اکسیژن. آب های بی اکسیژن به مناطقی از آب دریا یا آب شیرین گفته می شود که اکسیژن محلول[ تعریف ۱] در آن ها یافت نمی شود. این وضعیت بیشتر در پهنه هایی که تبادل آب آن ها محدود است دیده می شود.
در اغلب موارد، اکسیژن از رسیدن به سطوح عمیق تر توسط یک مانع فیزیکی ( گل و لای ) یا طبقه ای از آب با تراکم چگالی، مثل آب های زیادنمک دار[ تعریف ۲] ، جلوگیری می شود. شرایط بی اکسیژنی در صورتی رخ خواهد داد که نرخ اکسیداسیون مواد آلی توسط باکتری ها بیشتر از تأمین اکسیژن محلول در آب است.
آب بی اکسیژن یک پدیده طبیعی است[ ۱] و در طول تاریخ زمین شناسی رخ داده است. حوضه های بی اکسیژن در حال حاضر برای مثال در دریای بالتیک[ ۲] و در جاهای دیگر ( پایین را ببینید ) وجود دارند. به تازگی، نشانه هایی دیده شده اند که انباشت آب باعث گسترش آب های بی اکسیژن در مناطقی مثل دریای بالتیک و خلیج مکزیک گشته است. [ ۳]
• حوضه بانوک، شرق دریای مدیترانه؛
• حوضهٔ دریای سیاه، اروپای شرقی، کمتر از ۵۰ متر ( ۱۵۰ فوت ) ؛
• حوضهٔ دریای خزر، کمتر از ۱۰۰ متر ( ۳۰۰ فوت ) ؛
• حوضه کرایکا، شمال مرکزی ونزوئلا؛
• حوضه گاتلند، در بالتیک نزدیک سوئد؛
• حوضه لااتالانته، شرق دریای مدیترانه؛
• ماریاجر فیورد، دانمارک؛
• حوضه اورکا شمال شرقی خلیج مکزیک؛
• سانیش، جزیره ونکوور، کانادا؛
↑ اکسیژن محلول، اندازه نسبی مقدار اکسیژنی است که در مادهٔ دیگری حل شده است. ↑ Hypersaline به قسمتی از آب محصور در خشکی با سطوحی نمک دار، حتی بیشتر از مقدار نمک در آب دریا می گویند که حاوی مقادیر قابل توجهی از سدیم کلرید یا نمک های معدنی دیگر است.
عکس آب های بی اکسیژنعکس آب های بی اکسیژنعکس آب های بی اکسیژن
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس