ائمه قراء

[ویکی فقه] پیشوایان مردم در زمینه قرائت و آموزش قرآن را ائمه قراء می گویند.
مسلمانان صدر اسلام، قرآن را به نحوی که از اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله وسلّم می شنیدند و فرا می گرفتند قرائت می کردند و پس از صحابه ، قرآن را از تابعین و ائمه بزرگی می آموختند که در شهرهای آنان به سر می بردند.گروهی از این افراد در مدینه و گروهی در مکه و جمعی در کوفه و بصره و برخی در شام به سر می بردند. اینان مرجع مسلمانان در زمینه های مختلف معارف اسلامی آن روز (نه یک رشته علمی خاص یا فن معین) به شمار می آمدند.پس از این زمان ، گروهی فن قرائت و فراگرفتن و آموختن آن را رشته اختصاصی خود قرار داده، به این رشته توجهی خاص کردند و در قرائت قرآن و آموزش آن شهرت یافتند و پیشوایی مردم را در این زمینه به عهده گرفتند. مردم از مناطق مختلف، نزد آنان می آمدند و معارف قرآن را می آموختند.
برخی از ائمه قراء
برخی از این افراد عبارتند از:در مدینه: ابوجعفر یزید بن قعقاع ، شیبة بن نصاح و نافع بن ابی نعیم ؛در مکه: عبدالله بن کثیر ، حمید بن قیس و محمد بن محیصن ؛در کوفه: یحیی بن وثاب ، عاصم بن ابی النجود ، سلیمان اعمش ، حمزه و کسائی ؛در بصره: عبدالله بن ابی اسحاق ، عیسی بن عمر ، ابوعمرو بن علاء و یعقوب حضرمی ؛در شام: عبدالله بن عامر ، عطیة بن قیس و….به این بزرگان «ائمه قراء» می گویند.
قول ابن مجاهد
ابن مجاهد در مقدمه کتاب السبعة می نویسد: حاملان قرآن چهار گروهند که یک گروه آنان ائمه قراء هستند و به قدری به علوم لغت ، صرف ، نحو ، وجوه اعراب و فنون قرائت ها واقفند که می توانند به معانی کلام عرب و کلام الله راه یافته، و عیوب قرائت ها را بازشناسند و آثار وارده در باب قرائات را نقد کنند.
معرفت، محمد هادی، التمهید فی علوم القرآن، ج۲، ص۲۲۶.
...