ال عصفور حسین بن محمد

[ویکی نور] آل عصفور حسین بن محمد. حسین بن محمد آل عصفور، فقیه، محدث، متکلم و شاعر بود. او علاوه بر پیوستگی به خاندان علمی آل عصفور، از سوی مادر نیز که دختر شیخ حسین ماحوزی بود، به سلسله عالمان دین و فقیهان پیوسته است. از زادگاه و حوادث زندگی و چگونگی تحصیلاتش آگاهی چندانی در دست نیست، همین قدر می دانیم که نزد عمویش یوسف درس خوانده و در شاخوره ماندگار بوده و به تدریس و مرجعیت دینی و تحقیق و تألیف اشتغال داشته است.
او را بزرگ ترین فقیه اخباری زمان خود دانسته اند. این که برخی او را مجدّدِ دین در آغاز سده 13ق/ پایان سده 18م دانسته اند، گویای موقعیت علمی و فقهی و نقش وی در ترویج دیانت است. وی بر بیش تر دانش های متداول روزگار خود احاطه کافی داشته است و تألیفات متنوع او بر این حقیقت گواهی می دهد. حوزه درس او بسیار وسیع بوده است. طالبان علوم دینی از همه جا، به ویژه از قطیف و احساء به حوزه درس او روی می آوردند و از این رو شاگردان بسیاری در این حوزه پرورش یافتند و خود از عالمان بنام دین شدند.
از ویژگی های برجسته او، داشتن حافظه ای بس نیرومند، بود چنان که می توانست آثار و کتاب های گوناگون را از آغاز تا انجام، بی کم و کاست ازبر کند. بارها او را آزمودند و دیدند که حرف یا کلمه ای را از یاد نمی برد.
او در پارسایی شهره بود و به ویژه در ابراز اخلاص به امام حسین(ع) و شهیدان کربلا کوشش بسیار داشت و بیش تر اوقات در خانه اش مجلس سوگواری برگزار می کرد و از خود اشعار بسیاری در رثای امام حسین(ع) می خواند.
وی کتاب های بسیاری در موضوعات مختلف روایی، کلامی و فقهی نوشته است که خود در اجازه ای که به شاگردانش، از جمله به شیخ فرزدق شویکی نوشته، از اکثر آن ها نام برده است. تألیفات او را بیش از 50 اثر دانسته اند که جز معدودی از آن ها در دست نیست.
وی دارای 7 فرزند بوده است که 5 تن آنان از عالمان دین و دارای مناصب فقهی، قضایی و امامت جمعه و جماعت بودند، از جمله عبدالله که پس از پدر در بحرین امامت جمعه و جماعت و دیگر امور مذهبی را عهده دار بود و حسن پس از مرگ پدر به بوشهر مهاجرت کرد و در این شهر ساکن شد و به امور مذهبی مانند قضاوت و امامت جماعت پرداخت و در 1261ق در همین شهر درگذشت.