گرامی

جان

یزید

واژه گرامی
معادل ابجد 271
تعداد حروف 5
تلفظ gerāmi
نقش دستوری صفت
ترکیب ( صفت ) [پهلوی: garāmīk]
مختصات ( گِ ) [ په . ] ( ص . )
آواشناسی gerAmi
الگوی تکیه WWS
شمارگان هجا 3
منبع لغت نامه دهخدا
واژگان مترادف و متضاد

هم معنی گرامی: عزیز

تلفظ: ( گِ )
[ پهلوی ]
( صفت )
عزیز
محبوب
مکرم
بزرگ.
Dear
Beloved
Holy
Great

دو واژه گرام و گران در دوران پیش از باستان ( 3هزاره ) یک واژه بوده که از هم جدا شده اند. که معنای پر ارزشی و بسیار و زیاد بودن می دهند.
گرام وارد زبان عربی شده و کرام گفته می شود.
گرام = کرام
که واژه های اکرام، کریم، اکرم و. . . از آن ساخته شده است.

اکرم . . . . ارجمند . . . . . .

گرامی یعنی چه ؟ عزیز - محترم - والا - ارزشمند یا برای کسی ارزش قائل شدن - دوست داشتنی و نازنین - در بعضی از کلمات به معنای مکرم و اکرم معنی میده

گرچه جاماسب ( فرنام: بیدَخش یا وزیر گشتاسپ ) یکی از دامادهای زرتشت ( پوروچیستا ) که ستاره شناس، موبد موبدان و پیشگویی بیدار دل ( هوشیار ) بود سرانجام این جنگ را از پیش، پیش بینی کرده بود!
( ( نَسک جاماسبی یا یادگار جاماسبی، نمونه ای از پیشگویی های شگفت انگیز او درباره آینده ایران است! ) )
چندی از سروده های بخش 13، پادشاهی 120 ساله گشتاسپ:
بخواند او گرانمایه جاماسپ را/کجا رهنمون بود گشتاسپ را
سر موبدان بود و شاه رَدان/چراغ بزرگان و اِسپَهبَُدان
چنان پاک تن بود و تابنده جان/که بودی بر او آشکارا نهان
ستاره شناس و گرانمایه بود/اَبا او به دانش کِرا پایه بود
بپرسید اَزو شاه و گفتا خدای/تُرا دین به داد و پاکیزه رای
چو تو نیست اندر جهان هیچ کس/جهاندار دانش تُرا داد و بس
( ( اَبا: با - کِرا: که را - اَزو: از او - تُرا: تو را ) )
شکسته شود چرخ گردونها/زمین سرخ گردد ازان خونها
تو گویی هوا ابر دارد همی/وزان ابر الماس بارد همی
بسی بی پدر گشته بینی پسر/بسی بی پسر گشته بینی پدر
بیاید پس آنگاه فرزند من/ببسته میان را جگر بند من
ابر کین شیدسپ فرزند شاه/به میدان کند تیز اسپ سیاه
بسی رنج بیند به رزم اندرون/شه خسروان را بگویم که چون
درفش فروزندهٔ کاویان/بیفگنده باشند ایرانیان
گرامی بگیرد به دندان درفش/به دندان بدارد درفش بنفش
به یک دست شمشیر و دیگر کلاه/به دندان درفش فریدون شاه
برین سان همی افگند دشمنان/همی برکند جان آهرمنان
سرانجام در جنگ کشته شود/نکو نامش اندر نوشته شود
پس آزاده بستور پور زریر/به پیش افگند اسپ چون نره شیر
بسی دشمنان را کند ناپدید/شگفتی تر از کار او کس ندید
چو آید سرانجام پیروز باز/ابر دشمنان دست کرده دراز
بیاید پس آن برگزیده سوار/پس شهریار جهان نامدار
ز آهرمنان بفگند شست گرد/نماید یکی پهلوی دستبرد
سرانجام ترکان به تیرش زنند/تن پیلوارش به خاک افگنند
پس از آن هم اسفندیار به خون خواهی ( انتقام ) از دلاوران کشته شده درآمد!
چندی از سروده های بخش 32، پادشاهی 120 ساله گشتاسپ:
گران شد رکیب یل اسفندیار/بغُرید با گرزهٔ گاوسار
بیفشارد بر گرز پولاد مشت/ز قلب سپه گرد سیصد بکشت
چنین گفت کز کین فرشیدورد/ز دریا برانگیزم امروز گرد
ازان پس سوی میمنه حمله برد/عنان بارهٔ تیزتگ را سپرد
صد و شست گرد از دلیران بکشت/چو کهرم چنان دید بنمود پشت
چنین گفت کاین کین خون نیاست/کزو شاه را دل پر از کیمیاست
عنان را بپیچید بر میسره/زمین شد چو دریای خون یکسره
بکشت از دلیران صد و شصت و پنج/همه نامداران با تاج و گنج
چنین گفت کاین کین آن سی و هشت/گرامی برادر که اندر گذشت
ایرانیان باور داشتن که تنها برای وطن خویش باید جنگید ( پَرشان! )
برای همین جُملِگی ( همگی ) برای ایران جان دادند ولی خاک ندادند
نام این پهلوان هم در تاریخ ایران ماندگار شد و امروزه یاد و نام آن را گرامی می داریم!
( ( داستان حضرت اباالفضل یا عباس هم از گرامی گرته برداری شده است! ) )
این نوشته را پیشکش به همه گرامیان نازنین می کنم!
از جمله دوستان بزرگوارم:
" محمدرضا گرامی و علیرضا گرامی"

گرامی پهلوان ایرانی به همراه پدرش جاماسپ ( برادر فَرشوشتر، داماد زرتشت ) ، زَریر ( برادر گشتاسپ ) و چند تن از پسران گشتاسپ ( از جمله اسفندیار ) به دشت ( صحرای ) کومِس می رسند که تورانیان ( چینی ها ) به آنجا رسیده بودند و آبراهه های آنجا را بسته بودند!
چند روز ایرانیان پشت کوه کومِس چادر زدن تا تورانیان را از جنگ بازدارند ولی آن ها کوتاه نیامدند
ایرانی ها هم از بی آبی به ستوه آمده بودند که ناگهان زمین لرزه ای رخ می دهد و از دل کوه کومِس ( سنگسر ) آبی روان می شود ( امروزه به آن چشمه رودبار می گویند! )
سپس گرامی، برای برطرف کردن تشنگی سربازان خود با سی و هشت سرباز خود به بالای کوه کومِس ( سنگسر ) می رود و هماورد ( جنگ ) با تورانیان را آغاز می کند!
چندی از سروده های بخش 13، پادشاهی 120 ساله گشتاسپ:
بیامد سر سروران سپاه/پسر تَهَم جاماسپ دستور شاه
نَبَرده سواری گرامیش نام/به مانندهٔ پور دستان سام
یکی چرمه ای برنشسته سمند/یکی گام زن بارهٔ بی گزند
چمانندهٔ چرمهٔ نَوَنده جوان/یکی کوه پارست گوی روان
به پیش صف چینیان ایستاد/خداوند بهزاد را کرد یاد
ایرانیان در جنگ ها دِرَفش کاویان ( فریدون، چلیپا مهرپرستی ) را با خود می بردند که مایه ی دلگرمی سربازان ایرانی بود و پس از نبرد آن را در بالاترین جا برافراشته می کردند ( پرچمت بالاست! )
در کارزار جنگ و گرماگرم نبرد ایرانیان:
تورانیان، پیل و درفش دار کاویانی را با تیرهای فراوان از پا درآورند و درفش کاویانی بر زمین افتاد
چندی از سروده های بخش 13، پادشاهی 120 ساله گشتاسپ:
میان صف دشمن اندر فتاد/پس از دامن کوه برخاست باد
سپاه از دو رو بر هم آویختند/و گرد از دو لشکر برانگیختند
بدان شورش اندر میان سپاه/ازان زخم گردان و گرد سیاه
بیفتاد از دست ایرانیان/درفش فروزندهٔ کاویان
گرامی بدید آن درفش چو نیل/که افگنده بودند از پشت پیل
فرود آمد و بر گرفت آن ز خاک/بیفشاند از خاک و بِستُرد پاک
گرامی، دلاور ایرانی؛ هم آن دَم، تورانیان راه از سر راه برداشت و به درفش بنفش کاویان رسید و آن را دوباره برافراشته کرد
گرامی، شماری از تورانیان را از پا در آورد ولی تیرهای فراوانی به سمتش گُسیل ( فرستاده ) شد ولی او دربرابر آنان ایستادگی کرد و در میانه کارزار ( میدان جنگ ) به نبرد پرداخت
او در میان تورانیان گرفتار می شود که یکی از تورانیان دستت راستش را با شمشیر می برد و او با دلاوری از مهلکه می گریزد و درفش بنفش کاویان را به دندان می گیرد و با دست چپش که مُشک آبی را گرفته بود یا به دوش چپش انداخته بود، می جنگد!
چندی از سروده های بخش 13، پادشاهی 120 ساله گشتاسپ:
چو او را بدیدند گردان چین/که آن نیزهٔ نامدار گُزین
ازان خاک برداشت و بِستُرد و برد/به گِردِش گرفتند مردان گُرد
ز هر سو به گردش هَمی تاختند/به شمشیر دستش بینداختند
درفش فریدون به دندان گرفت/همی زد به یک دست گرز ای شگفت!
سرانجام کارش بکشتند زار/بران گرم خاکش فگندند خوار
دریغ آن نَبَرده سوار هُژَبر/که بازش ندید آن خردمند پیر
گرامی در میانه راه رسیدن به لشگریان، جان می بازد و بَستور ( پسر زَریر، پسر عموی اسفندیار ) با بی باکی فراوان به گرامی می رسد و بی شماری از تورانیان را از سر راه بر می دارد
پیکر بی جان گرامی را که در دستش مُشک آب بود به همراه درفش کاویان با اسب تندرو ( شولکی ) خود که از برای تندری اسب از گزند تیرهای تورانیان در امان بود به پیش لشگر ایرانیان می آورد و به نَزد پدرش ( زَریر ) و شاهزاده ایران ( نیوزار، پُس یا پسر گشتاسپ ) بر می گرداند
چندی از سروده های بخش 13، پادشاهی 120 ساله گشتاسپ:
بیامد هم آنگاه بَستور شیر/نَبَرده کیان زاده پور زَریر
بکُشت او ازان دشمنان بی شمار/که آویخت اندر بد روزگار
سرانجام برگشت پیروز و شاد/به پیش پدر باز شد و ایستاد
بیامد پَس آن برگزیده سوار/پُس شهریار جهان نیوزار
به زیر اندرون تیزرو شولکی/که نبود چنان از هزاران یکی
گرچه بَستور دوباره به میدان می رود و شصت تورانی را از پا در می آورد و در راه ایران جانبازی می کند ولی سرانجام در این راه جان می سپارد!
چندی از سروده های بخش 13، پادشاهی 120 ساله گشتاسپ:
بیامد بران تیره آوردگاه/به آواز گفت ای گزیده سپاه
کدامست مرد از شما نامدار/جهاندیده و گُرد و نیزه گزار
که پیش من آیند نیزه به دست/که امروز، در پیش، مرد آمدست
سواران چین پیش او تاختند/برافگندنش را همی ساختند
سوار جهانجوی مرد دلیر/چو پیل دُژآگاه و چون نره شیر
همی گشت بر گِرد مردان چین/تو گفتی همی بر نوردد زمین
بکشت از گوان جهان شصت مرد/دران تاختنها به گرز نبرد
سرانجامش آمد یکی تیر چرخ/چنان آمده بودش از چرخ برخ
بیفتاد زان شولک خوب رنگ/بِمُرد و نَرَست اینت فرجام جنگ
( ( بِمُرد و نَرَست اینت فرجام جنگ: کشته شد و هم چنان از پایان جنگ فرار نکرد یا نهراسید
اینت: تو را این، چنان که، هم چنان ) )