ونرا - ۴ ( به روسی: Венера - 4 ) ، ( به انگلیسی: Venera 4 ) ، ( به معنی ونوس ۴ ) ، همچنین[ ۴] 1V ( V - 67 ) S / N ۳۱۰ هم خوانده شده، یک کاوشگر فضایی در برنامه فضایی شوروی در پروژه ونرا برای اکتشاف زهره ( ناهید ) بود.
ونرا - ۴ نخستین کاوشگری بود که موفق به انجام - در - محلِ تجزیه وتحلیل محیط یک سیاره دیگر شد. این فرودگر همچنین ممکن است که اولین کاوشگری باشد که از زمین به یک سیارهٔ دیگر رسیده باشد؛ با توجه به این که سرنوشت سلف او ( ونرا ۳ ) تاکنون روشن نشده است. [ ۵] ونرا - ۴ نخستین تجزیه وتحلیل شیمیایی جو زهره را ارائه داد، و نشان داد که اتمسفر آن در درجهٔ اول از دی اکسید کربن با چند درصد از نیتروژن و زیر یک درصد از اکسیژن و بخار آب تشکیل شده است. این کاوشگر یک میدان مغناطیسی ضعیف و بدون میدان تابش را برای ناهید شناسایی کرد؛ و نشان داد که لایهٔ بیرونی جوّ دارای هیدروژن بسیار کم و بدون اتم اکسیژن است. کاوشگر ونرا - ۴ نخستین اندازه گیری مستقیم در اثبات بسیار داغ بودن زهره، و این که فضای آن به مراتب چگال تر از حد انتظار بود، و نیز این که سیاره از مدت ها پیش آب خود را از دست داده است، بود.
برای نخستین بار، تجزیه وتحلیل درجا از جوّ یک سیارهٔ دیگر انجام شد و داده ها به زمین فرستاده شدند. این تجزیه وتحلیل ها شامل ترکیب شیمیایی، دما وفشار بودند. اعلام نسبت اندازه گیری شدهٔ دی اکسید کربن به نیتروژن ( ازت ) در حدود ۱۳، که با برآورد قبلی بسیار متفاوت بود ( یک نسبت معکوس بنا بر انتظار برخی محافل ) تا آنجا که برخی از دانشمندان مشاهدات را رد کردند. ایستگاه اصلی شناسایی بدون کمربند تابش بودن زهره را اعلام کرد؛ نسبت به زمین، میدان مغناطیسی اندازه گیری شده ۳۰۰۰ بار ضعیف تر بود، و تاج هیدروژن ۱٬۰۰۰ بار تراکم کمتری داشت. همچنین سیاره بدون اکسیژن اتمی تشخیص داده شد. تمام داده ها نشان می دهند که آب، در صورت وجود پیشین، در مدتی بسیار طولانی در گذشته به بیرون از سیاره نشر کرده است. این نتیجه نیز؛ با توجه به ضخامت ابرهایی که زهره را احاطه کرده اند، غیرمنتظره بود.
از آنجا که وجود رطوبت در زهره قابل چشم پوشی است، سیستم هایی که بر مبنای احتمال فرود در آب در ساختار ونرا - ۴ به کار رفته بود، پس از آن از کاوش گرها برای مأموریت های زهره حذف شدند.
نتیجهٔ این مأموریت «موفقیت کامل»؛ به ویژه با توجه به چند شکست پیشین کاوش گرهای ونرا در نظر گرفته شد. هرچند که طراحی ونرا - ۴ امکان انتقال داده ها را پس از فرود داشت، کاوش گرهای ونرا ۳ تا ۶ برای مقاومت در برابر فشار اتمسفر در سطح زهره ساخته نشده بودند. اولین فرود موفقیت آمیز بر روی ناهید توسط ونرا ۷ در سال ۱۹۷۰ به دست آمد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفونرا - ۴ نخستین کاوشگری بود که موفق به انجام - در - محلِ تجزیه وتحلیل محیط یک سیاره دیگر شد. این فرودگر همچنین ممکن است که اولین کاوشگری باشد که از زمین به یک سیارهٔ دیگر رسیده باشد؛ با توجه به این که سرنوشت سلف او ( ونرا ۳ ) تاکنون روشن نشده است. [ ۵] ونرا - ۴ نخستین تجزیه وتحلیل شیمیایی جو زهره را ارائه داد، و نشان داد که اتمسفر آن در درجهٔ اول از دی اکسید کربن با چند درصد از نیتروژن و زیر یک درصد از اکسیژن و بخار آب تشکیل شده است. این کاوشگر یک میدان مغناطیسی ضعیف و بدون میدان تابش را برای ناهید شناسایی کرد؛ و نشان داد که لایهٔ بیرونی جوّ دارای هیدروژن بسیار کم و بدون اتم اکسیژن است. کاوشگر ونرا - ۴ نخستین اندازه گیری مستقیم در اثبات بسیار داغ بودن زهره، و این که فضای آن به مراتب چگال تر از حد انتظار بود، و نیز این که سیاره از مدت ها پیش آب خود را از دست داده است، بود.
برای نخستین بار، تجزیه وتحلیل درجا از جوّ یک سیارهٔ دیگر انجام شد و داده ها به زمین فرستاده شدند. این تجزیه وتحلیل ها شامل ترکیب شیمیایی، دما وفشار بودند. اعلام نسبت اندازه گیری شدهٔ دی اکسید کربن به نیتروژن ( ازت ) در حدود ۱۳، که با برآورد قبلی بسیار متفاوت بود ( یک نسبت معکوس بنا بر انتظار برخی محافل ) تا آنجا که برخی از دانشمندان مشاهدات را رد کردند. ایستگاه اصلی شناسایی بدون کمربند تابش بودن زهره را اعلام کرد؛ نسبت به زمین، میدان مغناطیسی اندازه گیری شده ۳۰۰۰ بار ضعیف تر بود، و تاج هیدروژن ۱٬۰۰۰ بار تراکم کمتری داشت. همچنین سیاره بدون اکسیژن اتمی تشخیص داده شد. تمام داده ها نشان می دهند که آب، در صورت وجود پیشین، در مدتی بسیار طولانی در گذشته به بیرون از سیاره نشر کرده است. این نتیجه نیز؛ با توجه به ضخامت ابرهایی که زهره را احاطه کرده اند، غیرمنتظره بود.
از آنجا که وجود رطوبت در زهره قابل چشم پوشی است، سیستم هایی که بر مبنای احتمال فرود در آب در ساختار ونرا - ۴ به کار رفته بود، پس از آن از کاوش گرها برای مأموریت های زهره حذف شدند.
نتیجهٔ این مأموریت «موفقیت کامل»؛ به ویژه با توجه به چند شکست پیشین کاوش گرهای ونرا در نظر گرفته شد. هرچند که طراحی ونرا - ۴ امکان انتقال داده ها را پس از فرود داشت، کاوش گرهای ونرا ۳ تا ۶ برای مقاومت در برابر فشار اتمسفر در سطح زهره ساخته نشده بودند. اولین فرود موفقیت آمیز بر روی ناهید توسط ونرا ۷ در سال ۱۹۷۰ به دست آمد.
wiki: ونرا ۴