میثاء
لغت نامه دهخدا
میثاء. ( ع ص ) ارض میثاء؛ زمین نرم و سهل. ( ناظم الاطباء ). || ( اِ ) کلوخ کوب. ( منتهی الارب ، ماده وث ی ). میخکوب. ( ناظم الاطباء ). کلوخ کوب. تخماق. ( یادداشت مؤلف ). میثاءة. ( اقرب الموارد ). || سندان آهنگر. ( منتهی الارب ، ماده وث ی ). سندان. ( ناظم الاطباء ).
پیشنهاد کاربران
میثاء : بانوی زیبایی که قلب مهربانی دارد.
بانوی بلند قامتی که زیبا راه میره
پر خیر و برکت
پر خیر و برکت
به معنی دلبر و زیبا