سینمای سنگال

سینمای سنگال یک صنعت فیلم سازی نسبتاً کوچک است که از دهه ۱۹۶۰ تا اوایل دهه ۱۹۸۰ به اوج رسید. بررسی سینمای سنگال به دوران قبل و بعد از استقلال این کشور از فرانسه در سال ۱۹۶۰ مربوط است. سینمای حال حاضر سنگال اگرچه نسبت به دهه ۷۰ که عصر طلایی سینمایی این کشور نامیده می شود، افول کرده است اما هنوز سینمای این کشور یکی از معتبرترین ها در سینمای آفریقا و همچنین در سینمای فرانسوی زبان است. هم اکنون تولید سرانه فیلم بلند در سنگال ۱۲ و فیلم مستند ۸ عدد برآورد شده است. [ ۱] [ ۲]
در سال ۱۹۵۵ اولین فیلم بومی تاریخ سینمای سنگال به نام آفریقا در رود سن توسط پائولین سومانو ویئیرا تولید شد. هم او چندین فیلم کوتاه و مستند دیگر دربارهٔ سنگال تا قبل از استقلال این کشور ساخت. [ ۳]
سینمای پس از استقلال سنگال با نام عثمان سمبن، نویسنده، بازیگر، نمایش نامه نویس و کارگردان سنگالی گره خورده است. سمبن به عنوان یک نویسنده و شاعر، بسیاری از آثار خود را به زبان تصویر درآورد. در سال ۱۹۶۳ فیلم کوتاه ۲۰ دقیقه ای او با عنوان واگن به زندگی مردم سنگال می پرداخت و یک اثر تأثیرگذار بود. گفته می شود واگن احتمالاً اولین فیلم حرفه ای است که توسط یک سیاهپوست آفریقایی ساخته شده است. در ۱۹۶۶ عثمان سمبن با کارگردانی فیلم دختر سیاه اولین فیلم بلند سینمایی تاریخ سینمای سنگال را ثبت کرد. فیلمی که از یکی از نوول های نوشته خودش به همین نام اقتباس کرده بود. جاناتان رزنبام فیلم دختر سیاه را یک اثر موجه و باوقار و صدای آفریقای مستقل نامید. [ ۴] [ ۵] [ ۶] [ ۷] [ ۸] [ ۹]
اولین جایزه بین المللی سینمای سنگال توسط عثمان سمبن و با فیلم خدای دیولا در سال ۱۹۷۱ از هفتمین جشنواره بین المللی فیلم مسکو بدست آمد. این فیلم برنده جایزه نقره ای این جشنواره شد. [ ۱۰] [ ۱۱]
دیگر سینماگر تأثیر گذار این دهه جیبریل دیوپ مامبتی بود. عمده آثار سینمایی او بر واقع گرایی اجتماعی اشاره داشتند. سفر کفتار محصول ۱۹۷۲ یکی از مهمترین آثار وی در زمینه واقع گرایی اجتماعی است. سفر کفتار در جشنواره فیلم کن ۱۹۷۳ موفق به دریافت جایزه منتقدان و در هشتمین جشنواره بین المللی فیلم مسکو به دیپلم افتخار دست پیدا کرد. [ ۱۲] [ ۱۳]
سافی فیه کارگردان زن سنگالی با ۲ فیلم موفق عابر ( ۱۹۷۲ ) و نامه های روستایی ( ۱۹۷۵ ) از دیگر سینماگران مؤثر و پیشرو در این دهه بود. [ ۱۴] [ ۱۵]