زبان های آلتایی

زبان های آلتایی یک خانواده زبانی پیشنهادی (شامل زبان های ترکی، مغولی و تونگوزی) در آسیای میانه و سیبری است که فرضیه آن امروزه مورد بحث است.
زبان های ترکی
زبان های اورالی
آلتایی (زبان)
ترکی آذربایجانی
زبان های آلتایی، در مناطق وسیعی از جهان، از آسیای مرکزی و آناتولی گرفته تا مغولستان و غرب چین گویش ورانی دارند. زبان های ترکی با ۲۹ شاخه مستقل بزرگ ترین و متنوع ترین گروه از زبان های آلتایی را تشکیل می دهند. زبان های این خانواده را که در اوراسیا رواج دارند، به سه شاخه ترکی، مغولی و تونگوزی تقسیم می کنند:
۱-ترکی: شامل زبان های اویغوری قدیم و جدید، تاتاری، ترکمنی، قرقیزی، ازبکی، یاقوتی، جغتایی، ترکی آذربایجانی و ترکی عثمانی (آناتولیایی) است.
ترکی عثمانی در بین تمام زبان های این شاخه گسترش وسیع ادبی یافته و تعداد بسیاری از لغات عربی و فارسی وارد این زبان شده است. همچون Beyaz (بیاض = سفید)، Garip (غریب)، Mutfak (مطبخ = آشپزخانه)، Kader (قدر = سرنوشت)، Pir (پیر = صاحب طریقت)، Sulta (سلطه)،Kervan (کاروان)، Turunç (ترنج)، Nar (انار)، Damat (داماد)