اسماعیل پورعلیزاده با نام هنری داریوش علیزاده ( ۱۲ اسفند ۱۳۱۶ – ۴ شهریور ۱۴۰۰ ) موسیقی دان و نوازنده و آهنگسازِ گیلانی اهل ایران بود.
اسماعیل نوزاد که به اسماعیل پورعلیزاده تغییر نام داد، ۱۲ اسفند سال ۱۳۱۶ در محله پیرسرا در شهر رشت متولد شد و تحصیلات خود را در این شهر به پایان رساند. او که در محافل هنری به داریوش علیزاده شهرت یافت، در کودکی با شنیدن صدای ضرب زورخانه فردوسی که مقابل مغازهٔ پدرش بود به نواختن تمبک علاقه پیدا کرد و به نواختن این ساز مشغول شد، اما پس از مدتی گرایش وی به سنتور موجب شد که زیر نظر بیژن سیاسی نواختن سنتور را فرا گیرد و نزد جهانشاه تکمیل کند.
... [مشاهده متن کامل]
او ویلن نوازی را هم نزد یرواند ملکوم مارتیروسیان آموزش دید. داریوش علیزاده از سال ۱۳۳۱ به عنوان نوازندهٔ رسمی سنتور در رادیو تیپ مستقل گیلان، برنامه های ارتش را اجرا می کرد. در سال ۱۳۴۰ در لشکر ۲ تبریز، نوازندگی و آهنگسازی را آغاز کرد و در همان جا با اقبال آذر آشنا شد. داریوش علیزاده به علت علاقهٔ خاص به ریتم های عربی، مهارت منحصر به فردی در نواختن سنتور به دست آورد و در نواختن مضراب های چپ و راست و پُشت خرکِ سنتور، توانایی بسیار داشت.
داریوش علیزاده از سال ۱۳۴۲ در رادیو گیلان به عنوان رهبر ارکستر به همکاری پرداخت و از سال ۱۳۵۰ همکاری خود را با تلویزیون آغاز کرد. وی در طول فعالیت هنری خود با هنرمندان بسیاری همچون فریدون پوررضا، ناصر مسعودی، فرامرز زریوند، ایرج قوچانی، اصغر جبلی، محمد عذرخواه، فرامرز دعایی، شاپور جفرودی، رمضانعلی پدیدپور و… به همکاری پرداخت.
شرکت در مسابقات هنری به منظور داوری، اخذ تقدیرنامه از نخست وزیر وقت به مناسبت اجرای موسیقی در جهت تقویت روحیهٔ رزمندگان، اخذ تقدیرنامه از رئیس جمهور وقت به دلیل اجرای برنامه های هنری و عضویت در شورای موسیقی صدا و سیمای استان گیلان، از جمله افتخارات و فعالیت های هنری داریوش علیزاده بود.
او علاوه بر نوازندگی و آهنگسازی، از ادبیات غنی نوشتاری نیز برخوردار بود و مقالات وی مورد تحسین قرار می گرفت. وی برای بیشترِ خوانندگان گیلان با توجه به صدایشان، آهنگ ساخت و به اجرا گذاشت.
داریوش علیزاده در طول فعالیت هنری خود بیش از ۵۰ آهنگ ساخت. از آثار مهم او می توان به قطعات زیر اشاره کرد:
اسماعیل نوزاد که به اسماعیل پورعلیزاده تغییر نام داد، ۱۲ اسفند سال ۱۳۱۶ در محله پیرسرا در شهر رشت متولد شد و تحصیلات خود را در این شهر به پایان رساند. او که در محافل هنری به داریوش علیزاده شهرت یافت، در کودکی با شنیدن صدای ضرب زورخانه فردوسی که مقابل مغازهٔ پدرش بود به نواختن تمبک علاقه پیدا کرد و به نواختن این ساز مشغول شد، اما پس از مدتی گرایش وی به سنتور موجب شد که زیر نظر بیژن سیاسی نواختن سنتور را فرا گیرد و نزد جهانشاه تکمیل کند.
... [مشاهده متن کامل]
او ویلن نوازی را هم نزد یرواند ملکوم مارتیروسیان آموزش دید. داریوش علیزاده از سال ۱۳۳۱ به عنوان نوازندهٔ رسمی سنتور در رادیو تیپ مستقل گیلان، برنامه های ارتش را اجرا می کرد. در سال ۱۳۴۰ در لشکر ۲ تبریز، نوازندگی و آهنگسازی را آغاز کرد و در همان جا با اقبال آذر آشنا شد. داریوش علیزاده به علت علاقهٔ خاص به ریتم های عربی، مهارت منحصر به فردی در نواختن سنتور به دست آورد و در نواختن مضراب های چپ و راست و پُشت خرکِ سنتور، توانایی بسیار داشت.
داریوش علیزاده از سال ۱۳۴۲ در رادیو گیلان به عنوان رهبر ارکستر به همکاری پرداخت و از سال ۱۳۵۰ همکاری خود را با تلویزیون آغاز کرد. وی در طول فعالیت هنری خود با هنرمندان بسیاری همچون فریدون پوررضا، ناصر مسعودی، فرامرز زریوند، ایرج قوچانی، اصغر جبلی، محمد عذرخواه، فرامرز دعایی، شاپور جفرودی، رمضانعلی پدیدپور و… به همکاری پرداخت.
شرکت در مسابقات هنری به منظور داوری، اخذ تقدیرنامه از نخست وزیر وقت به مناسبت اجرای موسیقی در جهت تقویت روحیهٔ رزمندگان، اخذ تقدیرنامه از رئیس جمهور وقت به دلیل اجرای برنامه های هنری و عضویت در شورای موسیقی صدا و سیمای استان گیلان، از جمله افتخارات و فعالیت های هنری داریوش علیزاده بود.
او علاوه بر نوازندگی و آهنگسازی، از ادبیات غنی نوشتاری نیز برخوردار بود و مقالات وی مورد تحسین قرار می گرفت. وی برای بیشترِ خوانندگان گیلان با توجه به صدایشان، آهنگ ساخت و به اجرا گذاشت.
داریوش علیزاده در طول فعالیت هنری خود بیش از ۵۰ آهنگ ساخت. از آثار مهم او می توان به قطعات زیر اشاره کرد:
