ترینیداد و توباگو

ترینیداد و توباگو ( Trinidad and Tobago ) با نام رسمی جمهوری ترینیداد و توباگو کشوری جزیره ای در دریای کارائیب واقع در شمال آمریکای جنوبی است. پایتخت آن پورت آو اسپین ( بندر اسپانیا ) است. این کشور در فاصله ۱۱ کیلومتری سواحل ونزوئلا و ۱۳۰ کیلومتری سواحل گرانادا واقع شده است. ترینیداد و توباگو جنوبی ترین کشور جزیره ای در دریای کارائیب است و به خاطر ذخایر نفت و گاز خود معروف است.
جمعیت این کشور یک میلیون و ۳۶۴ هزار نفر، زبان رسمی آن انگلیسی و واحد پول آن دلار ترینیداد و توباگو است. این کشور جزو مستعمرات بریتانیا بود و در سال ۱۹۶۲ توانست استقلال خود را به دست آورد. ۶۳٫۲ درصد از مردم این کشور مسیحی، ۲۰٫۴درصد هندو و ۵٫۶ درصد مسلمان ۸٫۳ درصد سایر مذاهب و ۲٫۵٪ بی دین هستند.
این کشور از دو جزیره اصلی ترینیداد، و توباگو و جزایر بسیار کوچکتر دیگری تشکیل شده است. بزرگ ترین جزیره آن ترینیداد است. جزیره اصلی دیگر یعنی توباگو بسیار کوچکتر و کم جمعیت تر از ترینیداد می باشد. هر دوی این جزیره ها بخشی از جزایر بادگیر در آنتیل کوچک به شمار می آیند.
بر خلاف اکثر کشورها و سرزمین های کارائیب، که به گردشگری تکیه می کنند، تأکید اقتصاد ترینیداد و توباگو در درجه اول بر نفت و پتروشیمی است. بخش اعظم ثروت این کشور از ذخایر عظیم نفت و گاز طبیعی آن ناشی می شود.
تاریخ سکونت انسانی در ترینیداد و توباگو به بیش از هفت هزار سال پیش بازمی گردد. [ ۱۰]
نخستین ساکنان ترینیداد احتمالاً از شمال شرق آمریکای جنوبی برخاسته و حدود ۴۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح به ترینیداد رسیدند. نام این اقوام آرکایی یا اُرتواری بود. این مردمان تا حدود سال ۲۰۰ پیش از میلاد در این نواحی تسلط داشتند.
از حدود ۲۵۰ پیش از میلاد سالادی ها به ترینیداد و توباگو وارد شدند. ۲۵۰ سال پس از میلاد گروه سومی به نام بارانکویی به این جزایر رسید و پس از آن در سال ۶۵۰ میلادی گروه جدید دیگری به نام آراکین وارد منطقه شد. در حدود سال ۱۳۰۰ میلادی پنجمین و آخرین طایفه از سرخپوستان به ترینیداد و توباگو رسید.
نخستین تماس با اروپاییان زمانی اتفاق افتاد که کریستف کلمب روز ۳۱ ژوئیه ۱۴۹۸ به این سواحل پا گذاشت. او جزیره اصلی را ترینیداد نام نهاد که به مفهوم مسیحیت تثلیث مقدس اشاره دارد ( واژه ترینیداد در زبان اسپانیایی به معنای سه گانگی یا همان تثلیث است ) . کریستوف کلمب توباگو را از دور دید و آن را «بلا فورما» نام گذاشت که معنای «شکل زیبا» می دهد. [ ۱۱] این جزیره اما بعدها توباگو نامیده شد که احتمالاً شکل دیگری از همان واژه تنباکو است.

ترینیداد و توباگو (Trinidad and Tobago)
موقعیت. کشور ترینیداد و توباگو مشتمل بر دو جزیرۀ بزرگ و چند جزیرۀ کوچک است، که بین دریای کارائیب و اقیانوس اطلس و در فاصلۀ اندکی از کشور ونزوئلا قرار دارد. مساحت آن ۵,۱۲۸ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر پورت آو اِسپِین است.سیمای طبیعی. جزیرۀ ترینیداد که بزرگ ترین جزیرۀ این مجموعه است در دهانۀ رود اورینوکو و در ۱۲کیلومتری ساحل کشور ونزوئلا قرار دارد. ارتفاعات شمالی این جزیره و نیز بلندی های جزیرۀ توباگو دنبالۀ کوه های ساحلی ونزوئلا به شمار می آیند. علاوه بر دو جزیرۀ اصلی بالا، چند جزیرک دیگر ازجمله چاکا چاکاره، مونوس، و گاسپار گرانده، و غیره که در دهانۀ شمالی خلیج پاریا واقع اند، نیز بخشی از خاک این کشور را تشکیل می دهند. مساحت جزیرک های مزبور همراه با جزیرۀ بزرگ ترینیداد روی هم ۴,۸۲۵ کیلومتر مربع است و جزیرۀ توباگو به تنهایی ۳۰۳ کیلومتر مربع وسعت دارد. کوه هایی که در شمال جزیرۀ ترینیداد قرار دارند، با شیبی تند به ساحل دریا ختم می شوند و آبشارهای زیبایی را پدید می آورند. غیر از ارتفاعات شمالی که بلندترین نقطۀ آن، کوه آریپو، ۹۴۰ متر ارتفاع دارد، دیگر اراضی جزیرۀ ترینیداد نیمه هموار است و مرداب های ساحلی متعددی در کرانه های آن دیده می شود. اقلیم این کشور گرم و مرطوب است و گاه وزش بادهای شمال شرقی به ملایمت و لطافت هوا کمک می کند. بیشتر اراضی این کشور از جنگل های بارانی انبوه پوشیده شده و زیستگاه مناسبی برای پرندگان، به ویژه فلامینگو و لک لک های سرخ، محسوب می شود.
اقتصاد. کشور ترینیداد و توباگو در زمرۀ ثروتمندترین کشورهای ناحیۀ کارائیب است و اقتصاد آن به شدت به پالایش و صدور نفت و مشتقات آن بستگی دارد. این کشور در معرض خطر کاهش ذخایر نفتی است و ناگزیر در بخش صنعت سرمایه گذاری کرده و فعالیت های اقتصادی آن بر تولید و صدور شکر، کاکائو و قهوه و توریسم متمرکز است و در عین حال نسبت به آموزش و پرورش و بهداشت و درمان توجه کامل مبذول گردیده است.
حکومت و سیاست. کشور ترینیداد و توباگو با نظام جمهوری چندحزبی و دو مجلس قانون گذاری سنا و نمایندگان اداره می شود. مجلس سنا از ۳۱ عضو تشکیل شده که همۀ آنان را رئیس جمهور، نخست وزیر، یا رهبر حزب اقلیت برمی گزینند و نمایندگان مجلس ملی را، که ۳۶ نفرند، مردم هر ۴ سال یک بار انتخاب می کنند. دورۀ ریاست جمهوری این کشور ۵ سال است و نخست وزیر را که قدرت اجرایی دارد رئیس جمهور به این سمت می گمارد.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور ترینیداد و توباگو حدود ۱,۳۱۷,۷۱۴ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به۲۵۷ نفر در کیلومتر مربع می رسد. سیاهان افریقایی تبار ۴۳ درصد و هندی های آسیایی ۴۰ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند.۳۲.۲ درصد از مردم این سرزمین از آیین کاتولیک رومی پیروی می کنند و زبان رسمی آنان انگلیسی است. بومیان آراواک احتمالاً قدیمی ترین ساکنان ترینیداد بوده اند و کاریب ها نیز قدیمی ترین بومیان توباگو را تشکیل می داده اند. کریستوف کلمب در ۱۴۹۸ به ترینیداد وارد شد و مقدمات استیلای ۳۰۰سالۀ اسپانیایی ها را بر جزیرۀ مزبور فراهم کرد. انگلیسی ها در ۱۷۹۷ ترینیداد را از چنگ اسپانیایی ها خارج کردند و فرانسه نیز توباگو را در ۱۷۸۱ اشغال کرد و آن را به یکی از پایگاه های مهم تولید شکر مبدل ساخت. انگلیسی ها در ۱۸۰۲ توباگو را نیز تصرف و در ۱۸۹۹ آن را همراه با ترینیداد تحت یک نظام اداری سازمان دهی کردند. در دهۀ ۱۸۳۰، زمانی که برده داری لغو شد، گروهی هندی و چینی را به این سرزمین آوردند و به جای بردگان سیاه آزادشده که به شهرها روی آورده بودند، به کار در مزارع گماردند. جنبش های آزادی خواهانۀ مردم که از ۱۹۲۴ آغاز شده بود، در ۱۹۵۰ به خودمختاری داخلی منجر شد و این سرزمین در ۱۹۶۲ به استقلال کامل دست یافت.