بی حسی منطقه ای داخل عروقی ( به انگلیسی: IVRA ) یا بلاک بیر ( به انگلیسی: Bier ) یک روش بی حسی است که در آن ماده بی حسی را در اندامهای انتهایی به صورت داخل وریدی تزریق کرده که در نهایت باعث ایجاد بی حسی و انجام عمل جراحی می شود. اساس کار در این روش بر این مبنا است که خون را از اندام انتهایی خارج می کنیم سپس با استفاده از یک تورنیکه جریان خون را در آن اندام متوقف می کنیم. در حالی که تورنیکه جریان خون را متوقف کرده داروی بی حس کننده موضعی از طریق ورید در فضای عروقی تزریق می شود، سپس پس از گذشت زمانی تورنیکه جهت برقراری مجدد جریان خون باز می شود. [ ۱] [ ۲]
استفاده از تورنیکه و تزریق ماده بی حس کننده برای ایجاد بی حسی موضعی اولین بار توسط آگوست بیر ( به انگلیسی: August Bier ) در سال ۱۹۰۸ ابداع شد. او از یک باند کشی جهت خارج کردن خون از بازو به سمت قلب استفاده کرد سپس داروی پروکائین را در فاصله بین دو تورنیکه تزریق کرد و به این ترتیب اثرات بی حسی در آن ناحیه ایجاد کرد. [ ۳] اگرچه اثرات این روش اثبات شده بود اما این روش هنوز همه گیر نشده بود تا اینکه هلمز آن را در سال ۱۹۶۳ دوباره معرفی کرد. [ ۴] امروزه این روش به دلیل سادگی، مقرون به صرفه بودن، ریکاوری سریع و قابل اطمینان بودن رایج است. [ ۱] [ ۵]
چهارچوب انجام این روش به مقدار زیادی به استانداردهای محلی و نوع عمل جراحی وابسته است. اکثر قریب به اتفاق پزشکان معتقدند برای این روش بهتر است خون را با استفاده از یک بانداژ کشی از عضو مورد نظر به سمت قلب هدایت کرد، سپس با استفاده از یک تورنیکه خونرسانی به اندام مورد نظر را قطع کرد سپس ماده بی حس کننده که غالباً لیدوکائین یا پریلوکائین است را از انتهای عضو ( مثلاً در دست از نزدیک انگشتان ) مورد نظر به آرامی تزریق می کنند. تقریباً پس از گذشت ۲۰ دقیقه اندام مورد نظر بی حس گشته و می توان تورنیکه را باز کرد و جراحی را آغاز کرد. جهت جلوگیری از ایجاد مسمویت با داروی بی حس کننده و پخش شدن آن در جریان خون عمومی بدن، زمان انتظار از اهمیت بالایی برخوردار است. روش دیگر به این صورت است که تورنیکه را جهت حفظ داروی بی حس کننده در بافت و جلوگیری از برقراری جریان خون همچنان به صورت باد شده حفظ می کنند. [ ۱] [ ۲] [ ۶]
ایمنی و مؤثر بودن این روش به خوبی در مقالات و نوشته های بالینی به ثبت رسیده است. این روش معمولاً برای جراحی های کوچک مخصوصاً جراحی بر روی اندام های انتهایی مانند دست یا ساعد توصیه و استفاده شده است. البته جز زمانی که منعی برای استفاده تورنیکه وجود داشته باشد. [ ۱] [ ۴] [ ۶] یک مطالعه گسترده بر روی بی حسی منطقه ای داخل عروقی در بین سال های ۱۹۶۴ الی ۲۰۰۵ در مورد چالش های این روش در ۶۴ بیمار در مقایسه با روش های دیگر [ ۷] نشان می دهد که نوع دارو بی حس کننده موضعی، تجهیزات نامناسب و خطای فنی عوامل برجسته در اکثر موارد از عوارض مربوط به بی حسی منطقه ای داخل عروقی هستند. [ ۴] [ ۶] [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاستفاده از تورنیکه و تزریق ماده بی حس کننده برای ایجاد بی حسی موضعی اولین بار توسط آگوست بیر ( به انگلیسی: August Bier ) در سال ۱۹۰۸ ابداع شد. او از یک باند کشی جهت خارج کردن خون از بازو به سمت قلب استفاده کرد سپس داروی پروکائین را در فاصله بین دو تورنیکه تزریق کرد و به این ترتیب اثرات بی حسی در آن ناحیه ایجاد کرد. [ ۳] اگرچه اثرات این روش اثبات شده بود اما این روش هنوز همه گیر نشده بود تا اینکه هلمز آن را در سال ۱۹۶۳ دوباره معرفی کرد. [ ۴] امروزه این روش به دلیل سادگی، مقرون به صرفه بودن، ریکاوری سریع و قابل اطمینان بودن رایج است. [ ۱] [ ۵]
چهارچوب انجام این روش به مقدار زیادی به استانداردهای محلی و نوع عمل جراحی وابسته است. اکثر قریب به اتفاق پزشکان معتقدند برای این روش بهتر است خون را با استفاده از یک بانداژ کشی از عضو مورد نظر به سمت قلب هدایت کرد، سپس با استفاده از یک تورنیکه خونرسانی به اندام مورد نظر را قطع کرد سپس ماده بی حس کننده که غالباً لیدوکائین یا پریلوکائین است را از انتهای عضو ( مثلاً در دست از نزدیک انگشتان ) مورد نظر به آرامی تزریق می کنند. تقریباً پس از گذشت ۲۰ دقیقه اندام مورد نظر بی حس گشته و می توان تورنیکه را باز کرد و جراحی را آغاز کرد. جهت جلوگیری از ایجاد مسمویت با داروی بی حس کننده و پخش شدن آن در جریان خون عمومی بدن، زمان انتظار از اهمیت بالایی برخوردار است. روش دیگر به این صورت است که تورنیکه را جهت حفظ داروی بی حس کننده در بافت و جلوگیری از برقراری جریان خون همچنان به صورت باد شده حفظ می کنند. [ ۱] [ ۲] [ ۶]
ایمنی و مؤثر بودن این روش به خوبی در مقالات و نوشته های بالینی به ثبت رسیده است. این روش معمولاً برای جراحی های کوچک مخصوصاً جراحی بر روی اندام های انتهایی مانند دست یا ساعد توصیه و استفاده شده است. البته جز زمانی که منعی برای استفاده تورنیکه وجود داشته باشد. [ ۱] [ ۴] [ ۶] یک مطالعه گسترده بر روی بی حسی منطقه ای داخل عروقی در بین سال های ۱۹۶۴ الی ۲۰۰۵ در مورد چالش های این روش در ۶۴ بیمار در مقایسه با روش های دیگر [ ۷] نشان می دهد که نوع دارو بی حس کننده موضعی، تجهیزات نامناسب و خطای فنی عوامل برجسته در اکثر موارد از عوارض مربوط به بی حسی منطقه ای داخل عروقی هستند. [ ۴] [ ۶] [ ۷]
