آلفرد گیلبرت. سر آلفرد گیلبرت ( انگلیسی: Sir Alfred Gilbert؛ ۱۲ اوت ۱۸۵۴ – ۴ نوامبر ۱۹۳۴ ) مجسمه ساز انگلیسی بود. او در لندن متولد شد و مجسمه سازی را زیرنظر ژوزف ادگار بوم، متیو نوبل، ادوارد لانتری و پیر - ژول کاولیر آموخت. اولین اثر مهمِ او بوسهٔ پیروزی نام داشت و به دنبالش سه گانهٔ تسلیح پرسئوس، ایکاروس و کمدی و تراژدی. خلاق ترین سال های حرفه ای او از دههٔ ۱۸۸۰ تا اواخر دههٔ ۱۸۹۰ بود؛ همان سال هایی که آثارِ مشهورِ یادبود جوبیلی طلایی ملکه ویکتوریا و آب نمای یادوارهٔ شافتسبوری را خلق کرد.
گیلبرت علاوه بر مجسمه سازی، تکنیک های دیگری همچون زرگری و کوبش کاری را نیز مورد بررسی قرار داد. او نقاشی هایی با آبرنگ می کشید و تصویرگری کتاب انجام می داد. او در سال ۱۸۹۲ به عضویت آکادمی سلطنتی هنر درآمد. با این حال، زندگی شخصی او شروع به از هم گسیختگی کرد زیرا مأموریت های زیادی برعهده گرفت و بدهکار شد. در همان زمان بود که سلامت روانی همسرش نیز رو به وخامت گذاشت. گیلبرت در سال ۱۸۹۲ کمیسیونی سلطنتی برای مقبرهٔ شاهزاده آلبرت ویکتور دریافت کرد اما نتوانست آن را به پایان برساند و شکایت های سایر مشتریان ناراضی آغاز شد. گیلبرت در اواخر دههٔ ۱۹۰۰ مجبور شد خود را ورشکسته اعلام کند و از آکادمی سلطنتی استعفا دهد. او با شرمندگی به بروخه نقل مکان کرد و از همسرش جدا شد. او بعدها دوباره ازدواج کرد و وارد دوره ای شد که آثار هنری کمی خلق کرد.
با این حال در دههٔ ۱۹۲۰، حرفهٔ او با کمک روزنامه نگاری به نام ایزابل مک آلیستر بازسازی شد. او به انگلستان بازگشت و سرانجام مقبرهٔ شاهزاده آلبرت ویکتور را تکمیل کرد و مأموریت های جدیدی مانند یادبود ملکه الکساندرا را برعهده گرفت. گیلبرت در سال ۱۹۳۲ به عنوان یکی از اعضای آکادمی سلطنتی برگزیده شد و عنوان شوالیه را به او اعطا کردند. او در سال ۱۹۳۴ در سن ۸۰ سالگی درگذشت. گیلبرت الهام بخش اصلی جنبش مجسمه سازی نوین بود و در قرن بیست و یکم، از او به عنوان یکی از برجسته ترین مجسمه سازان عصر ویکتوریا یاد می شود.
آلفرد گیلبرت ۱۲ اوت ۱۸۵۴ در شمارهٔ ۱۳ خیابان برنرز که در نزدیکی خیابان آکسفورد در مرکز لندن بود متولد شد. او فرزند ارشد شارلوت کول و آلفرد گیلبرت بود که هر دوی آن ها موسیقی دان بودند. خیابان برنرز در آن زمان منطقه ای محبوب بین هنرمندان و موسیقی دانان بود. مغازه هایی در این خیابان وجود داشت که شیشه های رنگی، کنده کاری، چاپ و آثار هنری برنزی می فروختند؛ فورد مادوکس براون و ادوارد هاجز بیلی استودیوهایی در همان حوالی داشتند و آکادمی لی ( که جیمز ماتیوس لی اداره می کرد ) در همان نزدیکی قرار داشت که بعدها به مدرسهٔ هنر توماس جی. هیثرلی تبدیل شد. [ ۱] گیلبرت برای اولین بار در سال ۱۸۶۳ برای چند ماه در آکادمی ویلیام کمهد که یک مدرسهٔ نیروی دریایی در نزدیکی پورتسموث بود شرکت کرد. [ ۲] او بعدها به مدرسهٔ مرسرز در سیتی لندن و سپس به مدرسهٔ آلدنهم در هرتفوردشر، جایی که پدرش موسیقی تدریس می کرد، رفت. [ ۳] [ ۴] گیلبرت بعداً اظهار داشت: «من همیشه از مدرسه متنفر بودم. »[ ۵] او بیشتر از وقت گذرانی با پدربزرگ پدری اش لذت می برد. پدربزرگ پدری اش به او یاد می داد که چگونه چوب کاری کند. [ ۶] گیلبرت در آلدنهم، شروع به ساختن تک چهره هایی از همکلاسی های خود با خاکی کرد که از گودال ها می گرفت و مدیر مدرسه، آلفرد لیمن او را تشویق می کرد تا جایی که گیلبرت در سال ۱۸۷۲ یک تک چهرهٔ تمام قدِ نشسته از او ساخت. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگیلبرت علاوه بر مجسمه سازی، تکنیک های دیگری همچون زرگری و کوبش کاری را نیز مورد بررسی قرار داد. او نقاشی هایی با آبرنگ می کشید و تصویرگری کتاب انجام می داد. او در سال ۱۸۹۲ به عضویت آکادمی سلطنتی هنر درآمد. با این حال، زندگی شخصی او شروع به از هم گسیختگی کرد زیرا مأموریت های زیادی برعهده گرفت و بدهکار شد. در همان زمان بود که سلامت روانی همسرش نیز رو به وخامت گذاشت. گیلبرت در سال ۱۸۹۲ کمیسیونی سلطنتی برای مقبرهٔ شاهزاده آلبرت ویکتور دریافت کرد اما نتوانست آن را به پایان برساند و شکایت های سایر مشتریان ناراضی آغاز شد. گیلبرت در اواخر دههٔ ۱۹۰۰ مجبور شد خود را ورشکسته اعلام کند و از آکادمی سلطنتی استعفا دهد. او با شرمندگی به بروخه نقل مکان کرد و از همسرش جدا شد. او بعدها دوباره ازدواج کرد و وارد دوره ای شد که آثار هنری کمی خلق کرد.
با این حال در دههٔ ۱۹۲۰، حرفهٔ او با کمک روزنامه نگاری به نام ایزابل مک آلیستر بازسازی شد. او به انگلستان بازگشت و سرانجام مقبرهٔ شاهزاده آلبرت ویکتور را تکمیل کرد و مأموریت های جدیدی مانند یادبود ملکه الکساندرا را برعهده گرفت. گیلبرت در سال ۱۹۳۲ به عنوان یکی از اعضای آکادمی سلطنتی برگزیده شد و عنوان شوالیه را به او اعطا کردند. او در سال ۱۹۳۴ در سن ۸۰ سالگی درگذشت. گیلبرت الهام بخش اصلی جنبش مجسمه سازی نوین بود و در قرن بیست و یکم، از او به عنوان یکی از برجسته ترین مجسمه سازان عصر ویکتوریا یاد می شود.
آلفرد گیلبرت ۱۲ اوت ۱۸۵۴ در شمارهٔ ۱۳ خیابان برنرز که در نزدیکی خیابان آکسفورد در مرکز لندن بود متولد شد. او فرزند ارشد شارلوت کول و آلفرد گیلبرت بود که هر دوی آن ها موسیقی دان بودند. خیابان برنرز در آن زمان منطقه ای محبوب بین هنرمندان و موسیقی دانان بود. مغازه هایی در این خیابان وجود داشت که شیشه های رنگی، کنده کاری، چاپ و آثار هنری برنزی می فروختند؛ فورد مادوکس براون و ادوارد هاجز بیلی استودیوهایی در همان حوالی داشتند و آکادمی لی ( که جیمز ماتیوس لی اداره می کرد ) در همان نزدیکی قرار داشت که بعدها به مدرسهٔ هنر توماس جی. هیثرلی تبدیل شد. [ ۱] گیلبرت برای اولین بار در سال ۱۸۶۳ برای چند ماه در آکادمی ویلیام کمهد که یک مدرسهٔ نیروی دریایی در نزدیکی پورتسموث بود شرکت کرد. [ ۲] او بعدها به مدرسهٔ مرسرز در سیتی لندن و سپس به مدرسهٔ آلدنهم در هرتفوردشر، جایی که پدرش موسیقی تدریس می کرد، رفت. [ ۳] [ ۴] گیلبرت بعداً اظهار داشت: «من همیشه از مدرسه متنفر بودم. »[ ۵] او بیشتر از وقت گذرانی با پدربزرگ پدری اش لذت می برد. پدربزرگ پدری اش به او یاد می داد که چگونه چوب کاری کند. [ ۶] گیلبرت در آلدنهم، شروع به ساختن تک چهره هایی از همکلاسی های خود با خاکی کرد که از گودال ها می گرفت و مدیر مدرسه، آلفرد لیمن او را تشویق می کرد تا جایی که گیلبرت در سال ۱۸۷۲ یک تک چهرهٔ تمام قدِ نشسته از او ساخت. [ ۷]
wiki: آلفرد گیلبرت