استبطان. [اِ ت ِ ] ( ع مص ) استبطان امر کسی ؛ محرم راز او شدن : استبطن امره. ( از منتهی الارب ). || در نهان داشتن. ( منتهی الارب ) ( تاج المصادر بیهقی ). در پنهان داشتن. ( زوزنی ). پوشیده داشتن. چیزی بزیر خود برگرفتن : هو [ ای جفت البلوط ] الغشاء المستبطن لقشر ثمرته. ( ابن البیطار ). || فی الحدیث : رجل ارتبط فرساً لیستبطنها؛ ای یطلب ما فی بطنها من النّتاج.
