کار

نخست گفته اند که گُل واژه ای ترکی است. چرایی آن هم گفتند که گولمِک که واژه ای ترکی است، برابر همانند گل باز شدن ( خندیدن ) است که چون گول در آن دارد پس گول یا گل ترکی است!
در دیدگاه پیشین هم گفتم، گولمک از وازه کول در ترکی کهن می آید که کول برای to laugh در انگلیسی است و هیچ پیوندی ( رابطه ای ) با گول یا گُل در پارسی ندارد! ( با جستجو etymology of gulmek در اینترنت که ریشه واژه gulmek را نشان می دهد، پی می برید که ریشه آن کول یا kul است )
پس سخن ایشان چون بدون گواهی هم هست رد می شود.
من پیش از بررسی دیگر واژگان میخواهم چیزی بگویم:
کاربران ترک، هنگامی که می بینند واژه ای در ترکی و در پارسی هست، برداشتشان این است که واژه بی گمان از ترکی به پارسی رفته است!
یک درسد هم به پارسی بودن آن گمانه نمی دهند.
اگر این فرنود آوری ( استدلال ) درست است، شب ها خورشید بالا می آید و روز ها ماه!
نخست گفته اند که باغ از ترکی به پارسی رفته است، ولی این رد می شود، چون واژه باغچه=باغ چه که در آن "چه" پارسی است و برای کوچک کردن چیزی می آید ( همانند بیل و بیلچه ) در ترکی هم هست، پس اگر ترکی باشد، پسوند پارسی چه می کند؟! به واژه ای که ترکی است که باغ باشد، پسوند پارسی چسبانده اند؟!
پس این واژه نمی تواند ترکی باشد، چون در ترکی چیزی به نام باغچه هم هست که در آن چه پسوندی پارسی است و اگر باغ واژه ای ترکی باشد، نمی توان به آن پسوند پارسی افزود.
پس ترکان گرامی باغ و باغچه را از ما دزدیده اند و اکنون می گویند ترکی است!
سپس واژه ساز را ترکی خواندند که آشکارا است، نادرست است.
ساز بن کنونی ( مضارع ) ساختن است.
همانگونه که پرداز بن کنونی پرداختن، انداز بن کنونی انداختن است. اینگونه دگرش ها در زبان پارسی زیاد رُخ می دهند.
در اینجا ها "خ" و "ز" برای آسانی گویش ها جا به جا شدند.
در دنباله گفته اند که قاز به شیوه غاز به پارسی آمده است.
باید بگویم که غاز ریشه ای هندواروپایی ( گونه ای از زبان ها ) دارد.
و این واژه غاز هم در پارسی از همان گرفته شده است.
زبان های ترکی زیر شاخه هندواروپایی نیستند و شاخه خودشان را دارند و این دو شاخه زبان هیچ پیوندی با هم ندارند!
نمی توانید بگویید که واژه ای از شاخه زبان های ترکی به شاخه خیلی بزرگ هندواروپایی آمده است! ( زبان های هندواروپایی چیز هایی مانند انگلیسی، آلمانی، پارسی و. . . هستند )
غاز در پارسی کهن نیز بوده است و همانگونه که گفته شده بود، ریشه هندواروپایی دارد و نمی تواند از ریشه زبان دیگری باشد!
گفته اند که ناز هم ترکی است، ولی ناز در پهلوی و اوستایی دیده می شود و واژه نازک هم از همان گرفته شده است.
ایشان گفته اند که داز به فارسی راه یافته و شده است تاس!
نخست اینکه این دو چه پیوندی با هم دارند؟د شده ت و ز شده س؟ از کجا میدونی که از ترکی به پارسی اومده؟شاید وارونه باشد؟
دهخدا در باره واژه طاس می نویسند:
معرب واژه تاس در فارسی.
پس ایشان نیز گفته اند که تاس پارسی است و نه ترکی، چون اگر ترکی بود باید نوشته می شد:
معرب واژه داز در ترکی.
تاس در پهلوی ( فرهنگ زبان پهلوی ) نیز دیده می شود.
گفته اند که بار هم واژه ای ترکی است، چی؟!
نخست آنکه ما این واژه را در پارسی پهلوی نیز داریم، و واژگانی همچون بارش و باریدن و باران هم از همین بار می آیند و پارسی هستند. هیچ جایی به ترکی بودن این واژه اشاره نکرده و همه جا واژگانیی همچون باران، باریدن، بارش و بار پارسی انگاشته شده اند.
می نمی دانم این کاربر این ها را از کجایش در می آورد!
دیگر واژه ها را در دیدگاه دیگری بررسی می کنم، چون این خیلی دراز شد!
بدرود.

باز هم میگویم، شما برای پارسی نبودن و ترکی بودن واژه "پیشه" نه چم ( =دلیل ) درستی آورده اید و نه هیچ "سرچشمه" ( منبع ) ای.
پس چون هم در فرهنگ زبان پهلوی واژه این به نام "پیشه" بوده است و هم اینکه هیچ جایی این واژه ترکی پنداشته نشده، پس نمی توانید بگویید که ترکی است!
خواهش میکنم گفتگو را بر سر چیزی که گفتید نگه دارید و نمی خواهد با لودگی بازی خودتان را پیروز کنید!
"کلمات منتهی به حرف "ه" یا تورکی اند یا اگر تورکی نباشند بر وزن کلمات تورکی ساخته شده و فاقد ریشه معنادار هستند. نمونش همین کلمه خنده که هبچ ریشه معنا داری نداره و صرفا با قیاس با کلمات تورکی جعل شده"
شما را با پسوندی پر کاربرد در پارسی آشنا می کنم:"ه"
در نمونه ای که خیلی روی آن پاشفاری کرده اید، "خنده"، گفتید که این واژه ریشه ندارد!!
پسوند ه ( گونه ای از آن ) به این شیوه کار می کند:
بن واژه ( =مصدر ) ای را برگزینید. آن را به شیوه فرمانی ( =امری ) در آورد و ب نخست آن را بردارید. اکنون به واژه ساخته شده، "ه" را بیفزایید. واژه ای ساخته می شود که برابر همان بن واژه نخست است و به آن نام مصدر می گویند.
خنده، گریه و مویه و بسیاری از واژگان دارای "ه" در پایانشان به همین شیوه ساخته شده اند.
اکنون پاسخ بده:"در ترکی چنین چیزی هست؟!این در ترکی ریشه دارد؟!!!!!!!"
"صرفا با قیاس با کلمات ترکی ساخته شده"
( حرفات برام سَنَده! )
اشاره کردید که خنده در ترکی می شود گولمک که راستین هم هست، ولی گفتید که از گل می آید و گل هم ترکی است!
شما ریشه این واژه را نادرست پنداشتید. گولمک از کول ( to laugh ) می آید و هیچ پیوندی با "گُل" ندارد. ( در اینترنت جستجو کنید:Etymology of gulmek که می شود ریشه واژه گولمک )
در همه واژه نامه ها "گُل" پارسی پنداشته شده ( هیچ جا ننوشته ترکی! )
من دیگر روی پارسی بودن گُل گفتگو ای ندارم، چون گفتگو سر آن نیست. . .
شما پارسی را زبانی بی ریشه خواندید که من هیچ سخنی اینجا ندارم!به خدا. . . .
پشتوانه شما برای ترکی بودن کار:
"خیلی از واژگان ترکی بر آهنگ فاع هستند. کار بر آهنگ فاع است. پس کار ترکی است؟!"
آشکارا است که این گونه فرنایش ( استدلال ) درست نیست ( اگر بگویید درست است من دیگر این گفتگو را تَرک می کنم! )
در دیدگاه پیشین هم واژه ای به نام "کارَ" را در واژه های اوستایی دیدیم که برابر کار در پارسی امروزه است.
اگر همه واژگان بر آهنگ فاع ترکی هستند، پس بار و گار و سار و خار و. . . . ترکی هستند؟! پاسخ "نه" هست!
بدرود. ( راستی، خدا هم ترک هست، درسته؟! )

در ضمن لطفا کلمات ساختگی و جعلی ک هیچ شخصی استفاده نمیکنه و موجب میشه زبان دری یا افغانی بیش از پیش مصنوعی تر و جعلی تر به نظر بیاد اجتناب کنید چون باعث خنده میشه .
کلمات منتهی به حرف "ه" یا تورکی اند یا اگر تورکی نباشند بر وزن کلمات تورکی ساخته شده و فاقد ریشه معنادار هستند. نمونش همین کلمه خنده که هبچ ریشه معنا داری نداره و صرفا با قیاس با کلمات تورکی جعل شده . . . در تورکی به خنده میگن گولمک یعنی صورت مثل گل شکفته شدن که گل هم تورکیه . . . ولی خنده هیچ ریشه معنا داری نداره . اکثر لغات غیر تورکی زبان دری ، فاقد ریشه معنادار هستند و این یکی از ضعف های بزرگ زبان دری است
لغتنامه دکتر شاهمرسی لغتنامه ای مشهور است البته برای افغانی زبان ها ک تورکی بلد نیستند طبیعی است که اسمش رو نشنیده باشند . بزرگترین نویسندگان لغتنامه ها در ایران چه دری و چه تورکی ، تورک ها هستند مثل مرحوم دهخدا
کلمه کار یک کلمه اصیل و قدیمی تورکی است. یکی از مشهورترین اوزان کلمات تورکی ، وزن فاع است همان طور که مشتقات زبان عربی در ثلاثی مزید ، واجد تبویب است زبان تورکی نیز نسبتا از چنین ویژگی برخوردار است مثلا کلمات منتهی به آق تورکی اند مثل اتاق ، اجاق ، قاچاق ، بونچاق ، تمتراق ، قشقراق ، یایلاق ، قشلاق ، چماق ، چاخماق و صد ها کلمه دیگه.
وزن فاع مثل کلمه کار ، در زبان تورکی بسیار بسیار بیشتر از زبان دری شایع تر است لذا در صورت تردید در تورکی بودن یا دری بودن یه کلمه بر وزن فاع ، باید اصل را بر تورکی بودن آن گذاشت مگر این که قرائن و ادله ای از نوع اماره یا به طریق اولی بینه باشه که اماره و بینه فائق بر اصل عملی است. درثانی حاکمیت بیش از هزار سال تورک ها نیز دلیل دیگری است که سبب میشود مانحن فیه ، مجرای اصل فوق الاشعار گردد.
نمونه ای از کلمات زبان تورکی بر وزن فاع :
باغ ( بستان )
چاغ ( زمان و عصر )
چاغ ( تپل )
داغ ( کوه )
داغ ( بسیار گرم )
یاغ ( ببار )
یاغ ( روغن )
ساغ ( سالم )
ساغ ( بدوش )
ساغ ( سمت راست )
آغ ( سفید )
ساز ( درست کن )
ساز ( وسیله نوازندگی )
آز ( کم )
آز ( گمراه شو )
یاز ( بنویس )
قاز ( بِکَن )
قاز ( به شکل غاز وارد دری شده )
ناز ( عشوه )
یاز ( بهار )
داز ( به شکل تاس وارد دری شده )
تار ( فشرده مجاز از سیم های فشرده ساز تار )
کار ( انجام دادنی )
کار ( به شکل کَر وارد زبان دری شده )
جار ( فریاد )
نار ( به شکل انار وارد زبان دری شده )
بار ( میوه )
قار ( برف )
دار ( تنگ مثل طناب دار )
آی ( ماه )
آی ( حرف ندا )
بای ( حرف تعجب )
وای ( حرف اظهار درد )
تای ( مثل )
تای ( گونی )
یای ( تابستان )
یای ( منتشرکن )
یای ( بمال )
پای ( سهم )
چای ( رودخانه )
سای ( بشمار )
جای ( گیج شو )
لال ( بی کلام )
کال ( نارس )
شال ( پوشش )
خال ( زائده روی پوست )
یال ( موهای پشت گردن اسب )
سال ( بینداز پایین )
بال ( عسل )
آل ( بگیر )
چال ( بنواز )
قال ( بمان )
دال ( پشت )
یاد ( ذکر )
آد ( اسم )
زاد ( چیز )
داد ( مزه )
داد ( بچش )
آت ( بینداز )
سات ( بفروش )
تات ( بیگانه )
قات ( هم بزن )
بات ( فرو برو )
یات ( دراز بکش، بخواب )
چات ( بِرَس )
چاپ ( بِکَن )
تاپ ( پیداکن )
یاپ ( بپز )
یاپ ( انجام بده )
قاپ ( برُبا )
قاب ( ظرف )
آچ ( بازکن )
آس ( آویزان کن )
آش ( ردشو )
آش ( غذا )
باش ( سر )
چاش ( گیج بزن )
کاش ( ادات تمنی )
یاش ( سن )
یاش ( خیس )
داش ( سرریزشو )
داش ( سنگ )
ساش ( نیش بزن )
دام ( چکه کن )
دام ( پشت بام )
دان ( انکارکن )
دان ( صبح )
سان ( فکرکن ، بنپدار )
قاچ ( فرارکن )
قاچ ( تکه )
ساچ ( مو )
چاخ ( جرقه بزن )
آخ ( ندای درد )
تاخ ( نصب کن )
تاخ ( فرو کن )
باخ ( نگاه کن )
قاخ ( برگ زردآلو )
یان ( بسوز )
یان ( سمت )
قان ( خون )
خان ( امیر )
شاه ( فرمانروا )
چاو ( خبر )
آو ( شکار )
تاو ( حلیه )
یاو ( دشمن )

این چه چیزی است؟ من نمی توانم چیزی بگویم از "چرت" بودن آن. ه یک پسوند در پارسی است و بسیاری از واژگان دارای ه در پایانشان هستند. این کاربر برای گفته خود هیچ "ریشه" ( =منبع ) ای ندارد و سخن آن ( که بدون هیچ بررسی آشکار است! ) نادرست است و ایشان به هر فرنودی، از زبان ترکی خوششان و از زبان پارسی بدشان می آید و با پخش کردن ساخته های یاده خویش، می خواهد به خواسته خویش برسد!!
در فرهنگ کوچک زبان پهلوی واژه پیشه را می بینیم ( در نگاره هایی که فرستاده شده است. )
در دنباله آن، ایشان یک نگاره از کتاب "فرهنگ فارسی - ترکی" می آورند. در فرهنگ واژه های اوستا واژه ای به نام کارَ آمده است که برابر کار و پیشه است. ( نگاره اش را فرستاده ام )
من روی پارسی بودن این واژه جنگ هم نمی کنم، این کتابی که ایشان آورده اند:
۱ - سرشناس نیست!
۲ - از برای فرنود نخست، نمی توان به درست بودنش دل آرام بود.
۳ - من هیچ کتاب دیگری ندیده ام که کار را ترکی بخواند.
شما در همه کتاب های راستین و سرشناس نگاه کنید، این واژه پارسی است و هیچ جا ( سوای این کتاب! ) این واژه را ترکی نخوانده اند. افزون بر این، شمار واژگان ساخته شده با "کار" در پارسی خیلی زیاد است، چه پسوند، چه هر چیز.
اگر این واژه بیگانه بود، تا این اندازه در پارسی و پارسی باستان و اوستایی واژه سازی با آن نمی شد. شما در همین فرهنگ واژه های اوستا نگاه کنید، چند واژه که در نگارش آنها "کار" آشکارا است و همچنین برابر آنها با کار پیوند دارد، می بینید.
فردوسی نیز این واژه را زیاد در اشعار خود به کار برده است.
چرا جای دور برویم؟در همه فرهنگ نامه و واژه نامه های سرشناس، این واژه پارسی شناخته شده است.
دیگر چه اندازه پشتوانه بیاورم؟! این کاربر یکهویی میخواهد همه کتاب ها و فرهنگ نامه های سرشناس را با نگاه و دید خودش، از میان ببرد!
بدرود.

لغتنامه دکتر شاهمرسی به تورکی بودن این کلمه اشاره کرده که عکسش آپلود میشه

کسی کو بدانش توانگر بود. زگفتار کردار بهتر بود ( فردوسی )