قاطر

پس بُن این واژه ایرانی است.
بُن واژه ایرانیِ خربزه را نیز در تاربرگِ واژه ( خربزه ) نشان داده ام. ( آربوجینا:بخش ( آر ) و بخش ( بوجینا=خیار ( دگرگونی آوایی ج به ز ) که با واژگان پوز و پوزه نزدیکی معنایی دارد، بماند که این واژه در پارسی میانه به گونه خربزه و خربزک نیز بکار می رفته است. )
خَرَتَرَ= جانوری که به سانِ خر است ولی خر نیست.
اسوَتَرَ= جانوری که به سانِ اسب است ولی اسب نیست.

تکواژ تَرَ: در زبان هندو اروپایی تَرَ به دیسهای ( tero، tera، tara ) به چند معنا بکار می رفته است:
1 - صفت تفضیلی که به نام، ضمیر و حرف اضافه می پیوندد و چنانچه به نام افزوده شود، به فَرسختی و شدت آن واژه می افزاید همچون:واژه اوستایی daevo. tara =دیوتر یا واژه سانسکریت vritra. tara = دشمن تر از دشمن
2 - پسوند تَرَ، گاهی نیز به نام افزوده می شود تا ناهمسانی و تفاوت را با وجود داشتن همانندی و تشابه نشان دهد: همانند واژگان:
matertera =خاله= کسی که همانند مادر است ولی مادر نیست.
vatsatara = ( سانسکریت ) گوساله یکساله از شیر گرفته شده = گوساله ای که گاو شده و دیگر گوساله با ویژگی پیشین نیست.
استر: در سانسکریت این واژه به دیس asvatara =اسوتَرَ بوده است که اسو همان اسب می باشد و با درنظرگیری معنای دوم تَرَ چنین می شود: جانوری که همانند اسب است ولی اسب نمی باشد. ( واژه ستور ( =اسب و چهارپا ) و سترون ( =نازا، عقیم ) نیز با این واژه همخانواده می باشند. )
پسوند tara در واژه اوستایی antara ( = اَندَر ) به چم ( دیگری ) یا ( آن دیگری ) نیز آمده است.
در زَندِ ( تفسیرِ ) گونه دوم تَرَ باید گفت که در شماری از واژگان ودایی همچون sokatara ( =رهاشده از اندوه ) و sutara ( آسان گذار ) و واژگان اوستایی و پارسی باستان ( tara. darya = فراسوی دریا ) tara ، گذشتن و فراتر رفتن را می نمایاند که بدین روی، استر = از حد اسب گذشتن و یا خَرَتَرَ= از حد خر گذشتن و فراتر از خَر بودگی می باشد.
3 - همچنین نگره دیگری نیز وجود دارد که نام همراه با پسوند ( tar =تَر ) را نشانگر اسم فعل خنثی دانسته اند همچون واژه ( kartar :کردار، عمل ) که درباره واژه استر ( asvatar ) نمایانگر چگونگی و طبیعت اسب بودن می باشد. این نگره ( نظریه ) را زبانشناسی بنام بارو پیش کشیده که در میان بسیاری از دیگر زبان شناسان پذیرفته نشده است.
هرچند شماری از زبانشناسان همچون مایِر هوفِر ، پسوند تَرَ را به گونه تفضیلی برای واژه استر بکار برده اند، ولی آنچه با خِرَد سازگاری بیشتری دارد، چم و معنای دوم تَرَ می باشد.
واژه ( کبوتر = kapauta. ra ) را نباید از نظر ساختاری همانند خَرَتَر ( قاطر ) و استر یکی پنداشت، چرا که در زبان پارسی باستان رنگ کبود به دیس کَپوته ( kapauta ) بوده و ( ra: پسوند نامساز و صفت ساز ) می باشد همچون واژه بوزینه = vana. ra )
پی آیند آنچه در گفته های بالا آمده، نشان می دهد که واژه خَرَتَرَ با تکواژهای هندوآریایی در پیِ دگرگونی آوایی ( خ ) به ( ق ) و زُدایش آوای ( ر ) در گذر زمان، به قاتر دگرگون شده است. این واژه می بایست به دیس نخست آن یعنی خَرَتَرَ بکار برده شود و یا آوای ( غ ) به جای ( ق ) در قاتر بکار برده شود و ( غاتر ) واگوییده شود. همانند واژگان غهرمان ( کهرمان ) ، سیاغ ( سایاگ ) و زندیغ ( زندیک ) که به نادرستی با آوای ( ق ) بکار برده می شوند.

( طِ ) [ تر. ] ( اِ. ) استر، حیوانی که از جفت گیری خر نر و اسب ماده بوجود آید.
قاتر کلمه ترکی از مصدر قاتماق به معنی آمیختن. که از آمیخته شدن و جفت شدن خرنر و اسب ماده بوجود آمده است.
از همین مصدر واژه قاتی هم در فارسی مورد استفاده است.
نیازی نیست این واژگان با "ط" نوشته شوند.