ساعت

بوده بنابرین اولین ساعت ایرانی ساعت های ابی در شهرها استفاده میشده ساعتی کهدر واقع یک یک کاسه مسی که در کف ان سوراخ کوچکی قرار داشته و چندین مدرج هم داخل کاسه و این کاسه را در ظرف پر اب سنگی مخصوصی شبیه پاتیل ( دیگ ) قرار میدادند وزمانی که این کاسه پر شده و غرق میشد دقیقا برابر یک ساعت بوده البته ۴ درج یک چهازمی هم در ظرف کاسه مسی بوده اما دلیل استفاده از این ساعت برای تعیین حق ابه اهالی روستا بوده و همیشه بزرگ وریش سفید ومعتمد ترین فرد شهر را برسر ساعت واعلام وقت تعویض حق ابه میگزاشتند بنابراین این معتمد معمولا کهن سال را میر اب مینامیدن و ای شغل بسیار مهمی بوده چون شخص به راحتی میتوانست با دستکاری ان ساعت در حق سایرین اجحاف کند بنابرین واژه ( میر ) که میگویند مثلا میر فندرسک یعنی بزرگ روستای فندرسک است و خود کلمه میر که امروز از ان کلمه بزرگ منش استنباط میگردد از همان معنی عام کلمه که ان فرد معتمد مینشسته تا ببیند اب میره داخل کاسه یا نه رفته رفته میر هم معنای بزرگ ومتشخص به خود گرفته به هر حال ساعت هم در اصل در استعمال اولیه ان سهام آبت به معنی حق ابه بوده که از ارزش بالای برخوردار بوده البته بعدها که ساعتهای دقیقتری به لحاظ تقسیم زمانی ساخته شد به دقیقه به معنی واحد دقیقتر وکوچکتر دقیقه گفته شده مثل مینیت انگلیسی که از مینیمم امده یعنی واحدهای دقیقتر

( کتاب النقض نوشته عبدالجلیل قزوینی رازی سده ششم )
از أقصی بلاد روم و فرنج و. . . تا سد یأجوج و مأجوج و. . . سومنات یک تسو مسلمان است. ( کتاب النقض )
*** با نگرش به بیست و چهار بخش بودن شبانه روز، می توان واژه تسو یا تسوک را به جای ساعت ( Hour ) به کار گرفت.

✅️ pendulum = آونگ، پاندول
✅️ face = صفحه ی ساعت
✅️ hour hand = عقربه ی ساعت شمار
✅️ minute hand = عقربه ی دقیقه شمار
✅ second hand = عقربه ی ثانیه شمار

و یک شبانه روز را نیز به هشت پاس بخش میکردند شب را چهار پای و روز را چهار پاس و این پاس بزرگ بزرگ بود سه پاس کوچک یک پاس بزرگ است و هشت پاس بزرگ ۲۴ پاس کوچک ویک شبانه روز است -

تقریبی 2 ساعت طی می کند و 2 ساعت ضربدر 12 برج می شود 24 ساعت؛ بعد ها منجمان برای محاسبه �روز� و راحتی کارشان، نصف النهار را ملاک قرار می دادند زیرا خورشید در حرکت ظاهری خود، زمانی که بر روی خط نصف النهار قرار می گیرد دقیقا 24 ساعت طول می کشد تا دوباره بر روی همین خط قرار بگیرد و این مدت رو به طور مساوی به 24 بخش تقسیم می کردند؛ ملاک محاسبه اذان ظهر در زمان ظهور اسلام و هم اکنون، بودن خورشید بر روی همین خط نصف النهار است.

ندارد، کما اینکه تازیان اساسا نمی دانستند که چگونه زمان را بسنجند که بخواهند چنین واژه ای داشته باشند.

هاسَر = ساعت، hour
وِسانَگ = ده ثانیه}
بن مایه: فرهنگ کوچک پهلوی، مکنزی
‎#پیشنهاد_شخصی
‎#پارسی دوست

با توجه به اینکه هر دقیقه شش برابر یک وسان یا وسانه است، دقیقه را می توان �ششوِسان� یا �ششوِسانه� نامید.
در پهلوی اشکانی واژه �فِرِستان� را داریم که آن هم به معنای ده ثانیه است. بنابراین دقیقه را �ششفرستان� نیز می توان نامید.
و اما ثانیه. برای ثانیه نیز می توان �فرستاندَهَک�، �وساندَهَک� ( فرستان دهک: یک دهم فرستان، وسان دهک: یک دهم وسان یا وسانه ) را به کار برد.
یا اینکه با افزودن پسوند کوچک سازی �ژه� برای ثانیه �فرستانژه� یا �وِسانژه� را ساخت.
من خود اینها را می پسندم 👇
دقیقه = ششوِسان
ثانیه = وِسانژه

ثانیه ( Second ) : دَمِه ( همریشه با دم و دمان در پارسی میانه و زمان در پارسی نوین )

ولی زمانی پایشان در خوارزم و سغد گذاشتتند ایرانیان باستان با آنها جنگیدن و آن ها را بیرون راندن
در ضمن کلمه ساعت معرب ساگت است
مانند خندق که در پارسی کهن خندک گفته می شد

چند تا واژه دارد؟ ) بیش از نود درصد واژه گان خودرا ( ترک زبانان ) از همسایگان بیشتر ایرانی تبار خود گرفتند مثلن از سغدی ها ( واژه های بشقاب و اتاق و خانم و خاتون و . . . که زبان شناسان به اندازه کافی در باره آن نوشتند )

دربارهٔ حرف ث ؛ در زبان هخامنشی کلمه ای است با تلفلظ patha به معنی راه اگر بخواهیم آن را با الفبای فارسی بنویسیم چنین می شود پاثا ، پس حرف ث را هم نمی توان عربی دانست .
دربارهٔ حرف ذ ؛ تا آنجا که بنده می دانم تا چند سده پس از یورش عرب کلمات فارسی را با تلفظ قبل از این حمله می نوشتند . مثلا کلمهٔ خداوند را خذاوند می نوشتند . این را هم خودتان می توانید مراجعه کنید و ببینید . همین حالا هم کلمهٔ گذار را داریم ، در عربی که حرف گ نیست پس کلمهٔ گذار و حرف ذ هم در ایران بوده است .
از سویی برخی از اقوام ایران هنوز هم حرف ذ را به درستی تلفظ می کنند به این گونه که هنگام تلفظ نوک زبان را به انتهای دندان های جلوی و تا حدی هم به سقف دهان می چسبانند .
با توجه به آن چه در بالا خدمت دوستان عرض کردم و نشانه های بسیار دیگر که اینجا مجال گفتن شان نیست ، بنده با اطمینان کامل می گویم که الفبای کنونی ، که برخی آن را عربی می دانند و عده ای ، بعضی از حروفش را عربی می دانند نه تنها عربی نیست ؛ بلکه به یقین ایرانیان از روی الفبای خطوط قدیمی ایرانی نوشته اند و متعلق به خود ما است. و در واقع عرب دارد از الفبای فارسی استفاده می کند.

سایه< ساعَه< ساعَت
در پارسی امروز : سااَت ، سائت گفته میشود که درست است . در زبان آلمانی هم زمان را Zeit می گویند که هم ریشه با سااَت است ولی به سااَت Uhr گفته می شود.
در زبان انگلیسی time به مینه زمان است که در مازندرانی تَمَن می گویند که با واژه های پارسی دَم ، دَمان و زَمان
هم تبار است .

Ich gratuliere dir zu lichtem Dampf که در آلمانی چنین چیزی نیست و اگر به یک آلمانی چنین بگویی در نخواهد یافت. مانند خسته نباشی است که در زبان انگلیسی هست و در آلمانی نیست. ولی در باره دمان Time و گاهنما Clock کهن نگاری آن به درستی آشکار نیست که چه کسی نخستین گاهنما را نوآفرینی کرده است. وقتی یک گاهنمای مچی با مارک سوئیسی خریداری می کنیم پرک های آنرا روی ده و ده دقیقه گذاشته اند.
چرا اینجوری است؟ یکی اینکه در هشتم ماه مه ۱۹۴۵ که آلمان هیتلری شکست خود را پذیرفت درست زمان ده و یازده دقیقه جنگ پایان پذیرفت. پس ده و ده دقیقه پیروزی نیروهای آمریکا, انگلیس و فرانسه بود, و این شکل یک نشانه Victory است که با دو انگشت نشانه و میانه هم نشان داده می شود. چون سوئیس بهترین کمپانی های گاهنما سازی را دارد با این شکل کامیابی خود را نشان می دهد. دیگر اینکه این شکل مانند آدمی با چهره خندان است. انگیزه دیگر این است وقتی پرک های گاهنما این شکل را داشته باشد متقارن Symmetrical است و بهتر می شود مارکی که زیر رویه گاهنما نوشته می شود خواند.

*پا برگی واژه ترجمه تازی است که آنها آنرا از ترجمک پارسی گرفته و در واژه نامه خود آنرا به آن شکل نوشته اند. می توانیم برگردان هم بکار ببریم!

اما ورز در کردی سورانی به معنی فصل ( ورز ) و کشاورزی ( ورزیر ) است در فارسی نو خود واژه های کشاورز ( کشا - ورز ) یا ( برزگر ) هم وجود دارد برای زمان مثلا از واژه هخامنشی ( سردم sardam ) که در پارسی باستان به معنی سال بوده استفاده میشه مثلا زمان شاه به کوردی میشه سردم شاه یعنی زمان شاه، ، ، برای زمان از واژه ( جار jar ) که در کتیبه کعبه زرتشت هم وجود دارد استفاده میشه به معنی بار ، دفعه، زمان که این واژه در واژه خشکسالی در پارسی باستان به صورت yar بوده که با واژه سال در انگلیش نزدیکی دارد
اوسا در پارسی هخامنشی به معنی ان گاه
سردم در پارسی باستان به معنی سال در کردی نو به معنی زمان گذشته
واژه پارسی yava در کردی gava در فارسی نو hengamهنگامی و وقت
واژه ایسه، ایستا ، نهاnaha به معنی الان