زبان

پس زَبان صوتی / سُوتی یا سدایی است که از دهان بیرون می آید.

وبجای نوشتن وگفتن ونقل مطالب و. . . با تکان دادن چشم یا تحریک مشاعر ذهنی تا حسگرهای
الکترونی به ترجمه پردازش انتخاب حواس . . . جاگزین زبان وگفتار ونوشتار خواهد شد ودر حال
حاضر مُحقّق شد، أمّا گسترش نشد؛ چون أوّل راه است.
( مانند افزایش توان معلولها برای مّصاحبه واستفاده از اینترنت وابزار وغیره )
وبجای بیان کلمات یا جملات ( زبان ) از تصاویر منتخب وگزینه شده واستفاده وبدل خواهدشد.
وتسلّط بر بشریّت کامل ومحقق میشه. ( بردگیء تکنولوژی ) .
"علّمه البیان"

کلام نیک زه سر چشمه ادب دل سپار است
کلام بد زه بیخ و بوم زه اخلاق بی عار است
کلام نیک زه هر ابعادش محبت سر ریز است
کلام بد زه هر سویش اهانت لب ریز است
کلام نیک ثبات در روح وروان است
کلام بد زه پریشانی روح و روان است
زبان بد نشان از روح بد سرشت است
زبان نیک جلوئی از روان نیک سرشت است
پارسی زبانت را زه بد گویی نگه دار
تا بوی عطر سوسن ومریم و لاله آید از زبان دیگر
زبان به سنگسری زبون ( zebon ) کلوم ( kelom ) حرف ( herfe )

در دین نماز هم از برای همان ساخته شده است تا آواز اهلی و یا امواج خوب را اداره و ترتیب و منظم سازد.
ژبان
ژبه
زبان
زبه
ژوند
زنده
زندگی
زبان
زبان = زب، بان ( زبّان ) .
زب = ز، به
ز = زندگی
به = بهتر
بان = ماندن
زبان = خوبی و زیبایی و نرمی و آهستگی به جاه گذاشتن.
زبان دهن ( توته گوشت ) .
زبان = دستگاه و یا آله موسیقی مغز که هستی را به شور می آورد.
زبان = دستگاه و یا آله فرستادن و اداره امواج هستی.
زبان گوشتی که در دهن داریم مانند یک دستگاه و یا ماشین است که مغز با آن امواج هستی را نظم می بخشد.
زبان ما مانند یک آله موسیقی است که باید ( نیک، درست، پاک، نرم، شیرین، آهسته و مهربان ) به کار رود.
هر آواز که از دهن ما بیرون میشود در آینده ما اثر مهم دارد و هر آنچه ما میگویم وز دهان ما بیرون میشود واپس به ما می آید.
مانند:
من افغانم.
در افغانستان مردم در جادو گرفتار اند و همیش میگویند ( مرگ بر دولت ) وز همین مرگ بر دولت گفتن است که ( دولت و یا سرمایه ) از مردم فرار میکند، زیرا که مردم از هستی چنان میخواهند ( مرگ بر دولت ) یعنی مرگ دولت و یا سرمایه و دولت میمیرد.
زبان ریس اداری همه هستی است و میباشد.
مردم ایران.
مردم ایران زبان ( لشم ) دارند.
کفش پایتم
خاک پایتم
فدایت شوم
بادار هستی
این سخنان شرم آور مردم را لشم و چاپلوس میسازد و همت را از بین میبرد.
کفش پایم هستی
خاک پایم هستی
فدایم شوید
دردم بر سر تان
بادار تان هستم
نخست نیاید چتیات گفت و گر گفت باز باید خود را خوب و بهتر و شاد و مست گفت.
زبان تان را نیک و سرشار و مهربان به کار برید.