وای

در اردیبهشت یشت، در آنجا که اهریمن از هماورد خویش به تنگ می آید، می گوید: �اهریمن تباهکار گفت: وای بر من از ( دستِ ) اردیبهشت. �
این سخن اهریمن را باید در کنار این اشارهٔ رام یشت دید که می گوید نام وای را باید به هنگام رویارویی با دشمنی تشنه به خون، و زمانی که کسی دربند دشمن شده است، برخواند. [۵] گفتار �وای بر من� هم گمان می رود از همین جایگاه برخاسته است. تا جایی که گزارش یاد شده به قرآن هم راه یافته است. چنان که در آیهٔ دوم از سورهٔ ابراهیم می خوانیم که: �. . . وَوَیْلٌ لِّلْکافِرِینَ مِنْ عَذَابٍ شَدِیدٍ…�، یعنی وای بر کافران از شکنجهٔ سخت. واژه �وَیل� که همچون تدبیری بلاغی بارها در قرآن به کار رفته، و به معنی زنهار دادن و هشدار دادن، همراه با افسوس بوده است. تمام مفسران و مترجمان صدهای نخست اسلامی این گفتار را در فارسی به �وای بر…� برگردانده اند. این واژه وام گیری ای از واژه وایِ فارسی است که در زبان عربی دگرگون شده و به ریخت ویل درآمده است.

فرهنگ فارسی عمید
فرهنگ فارسی معین
فرهنگ فارسی هوشیار
واژگان مترادف و متضاد
منبع. عکس فرهنگ ریشه های هندواروپایی زبان فارسی