شور

در شعر و ادبیات: شور در تخیل، شوق در نگارش و بیان.
در مدیتیشن: شور در شروع تمرین، شوق در رسیدن به آرامش و آگاهی.
در نیایش: شور برقراری ارتباط عمیق، شوق نزدیک شدن

از سانسکریت शत ( śata ) ، از پروتو - هندوایرانی *ćat�m، از پروتو - هند و اروپایی *ḱm̥t�m. هندی सौ ( sau ) ، اردو سو ( sau ) ، گجراتی સો ( پس ) ، آسامی শ ( xo ) را مقایسه کنید.
• منبع. Elena Bashir, Maula Nigah, Rahmat Karim Baig ( 2022 ) “شور”, in�A digital Khowar - English dictionary with audio‎, second edition, Chicago, I. L. : South Asia Language and Area Center, �University of Chicago, archived from�the original�on�2023 - 01 - 19.

شور = ناراحتی ( حرکتی ک با ناراحتی باشد / التهاب ) مانند شورش در شهر = حرکت ناراحت وار در شهر / بعدها در غذا به انچه ک باعث شور و شادی میشده شور نمک گفته شد
شار = جاری شده / ساری شده ( ابشار = شارش و حرکت اب / افشار = مجریان بالا دستی = حاکمان
سار = مرکز ( کنترل ) / افسار = کنترل بالا ( مرکز کنترل ) / جریان بالا ( اشاره به کسانی ک کنترل جایی را بر عهده دارند
توضیح اینکه اف با آپ / Up / آپر / upper / اَبَر / اَبر / بَر / پَر ( پریدن / آپریدن - - ؟ افریدن ) / فَر ( شکوه و بالایی و بزرگی ) و . . . . همریشه می باشد

شور؛ نمک، ایجاد کننده ی شرایطِ آزاد شدن انرژی، آزاد کننده ی انرژی، شورانگیز و شور آفرین.
خورشید؛ خوری که در آن هور و حرارت جریان داشته باشد، جذب کننده و خورنده ی هور و نهایتاً خروش شادی. مقابل هورشید به مفهوم هور دهنده برای ایجاد شادی.
شمشیر؛ چَم شیر، نوعی خاص از شمشیر که دارای اِنهنا با طرح قوسی به مفهومِ نمادی از قدرت و قهرمانی و پهلوانی است. سمت بیرون قوس نماد پهلوانی و انعطاف و نرمش و مدارا و سمت داخل قوس نماد یک قدرت غالب و نوک تیز شمشیر نماد قهر و قدرتِ نافذ و فرورَوندگی برای افراد خاص و شرور. در یک تعریف خلاصه، شمشیر یعنی شارش هدفمند.
چَمْ؛ قِلِق ، رَوش، آداب، حساب، دارای جهت، هدف

برخلاف برخی دیگر از دستگاه ها، دستگاه شور همنام یکی از مقام های قدیم موسیقی ایرانی نیست. درجات شور با مقام حسینی مطابقت دارند اگر چه برخی از گوشه ها با فواصل مقام فرعی جان فزا تطبیق دارند. در ردیف های مختلف موسیقی، گوشه های مختلفی برای این دستگاه برشمرده شده، اما مهم ترین گوشه هایی که در بیشتر این ردیف ها آمده اند شامل شهناز، گریلی، ملا نازی، بزرگ و رهاب می شود.
تحلیل ردیف های موسیقی مختلف ایرانی توسط برونو نتل نشان داده که بین گوشه هایی که برای دستگاه شور برشمرده اند، و ترتیبی که برای آن ها قائل هستند تفاوت قابل توجهی وجود دارد. رایج ترین گوشه ها از نظر اجرا شامل درآمد، سلمک و شهناز هستند.
به عقیدهٔ فرهاد فخرالدینی، نام «شور» ریشه در زبان عبری دارد و در عصر ساسانی وارد زبان فارسی شده است؛ مصدر «شور» در عبری، ریشهٔ واژهٔ عبری «شیر» ( به عبری: שירה ) است که به معنای آواز و سرود است؛ این نظر فخرالدینی تابع نظر عباس اقبال آشتیانی است که در کتاب «شعر و موسیقی در ایران» نوشته است: واژهٔ «شعر» عربی نیست بلکه معرب است و از واژهٔ عبری «شیر» ریشه می گیرد.
مهدی برکشلی در مقدمهٔ کتاب ردیف هفت دستگاه موسیقی ایرانی دستگاه شور را دارای ریشه ای بسیار قدیمی و آن را «مبنای بیشتر موسیقی های محلی و موسیقی معمول در ایلات» ایران می داند. با این حال، برخلاف برخی دیگر از دستگاه ها ( نظیر نوا، سه گاه و چهارگاه ) که همنام مقام های موسیقی قدیم ایران هستند و از آن ها نشئت گرفته اند، شور جزو مقام های اصلی موسیقی قدیم ایران نبوده است. بررسی گوشه های مختلف این دستگاه نشان می دهد که دستگاه شور با فواصل مقام حسینی مطابقت بیشتری دارد، اگر چه برخی از گوشه ها که در آن درجهٔ پنجم متغیر است ( نظیر زیرکشِ سلمک یا گلریز ) با فواصل مقام فرعی جان فزا تطبیق دارند. برخی از ردیف دانان، از جمله مهدی برکشلی و داریوش صفوت، ذکر کرده اند که فواصل شور در قدیم بر فواصل حسینی مطابقت داشته و از آن با نام «شور قدیم» یا «شور و شهناز» یاد می کنند، و در مقابل آنچه امروزه به عنوان دستگاه شور شناخته می شود را «شور جدید» می نامند.