خداوند

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

البته در متون اولیه ی دری به این دلیل که ابتدا رسم الخط پارسی ناگهان از خط گذشتگان به عربی تغییر یافت، حتی واژه هایی مثل خداوند نیز مدتی معرب بودند و آن را خذاوند می نوشتند.
هستند دیگرواژگانی که چنین حکایتی دارند. برای نمونه، پادشاه در متون اولیه ی دری به ریخت باشا بود؛ چون که حرف پ نبود و جالب تر اینکه کلمه ی پاشا که ترکی است خود، تبدیل شده ی کلمه ی باشا است که معرب پادشاه است.