اک

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

البته پیش از بکارگیری واژه ی 'اَناگ' ما باید انرا به ریخت کنونی خود دراوریم که از دید ریخت شناسی 'اَناک' و 'اَنا' هر دو مناسب و درخور هستند. با این که بیشتر واژگان واج 'گ' خود را بسبب فرگشت پارسی میانه به پارسی نو از دست دادند، در برخی از انها ان واج نزدوده شد و به 'ک' دگرگون گشت، که از جمله می توان به واژگانی چون کاواک، سوزاک، پژواک، واک، خوراک، پوشاک، نغوشاک و مغاک اشاره کرد. به نظر بنده دیسه ی 'اَناک' از 'اَنا' شایسته و برازنده تر است زیرا که 'اَنا' همانندی زیادی با پیشوند 'نا' دارد که میتواند از شدت معنای ان کم کند، اما این باور شخصی من است.
ناگفته نماند که واژگان 'اناک' و 'اَک' تنها به چیز ها شریر یا evil اشاره دارند بدانسان که دزد و دزدی را 'بد' می خوانند اما هرگز مفهوم بدی را با واژه ی 'بد' بیان نمی کنند، بلکه با افزایش پسوند صفت ساز 'ی' به اخر 'بد'، واژه ی 'بدی' را یافته و برای رساندن منظورشان بکار می گیرند. همچنین برای بازنمودن مفهوم 'شرارت' که برگردان انگلیسی ان 'evilness' یا همان 'evil' است، می بایست از پسوند صفت ساز 'ی' بهره برداری کنیم و ان را بیفزاییم به اخر 'اَناک' تا واژه ی 'اَناکی' را ساخته و برای رساندن معنای 'شرارت' بکار بریم.
منبع: A Concise Pahlavi Dictionary by D. N Mackenzie