marxism

و این رویکرد و اندیشه ای است وارونه و ناساز و در ستیز با آنچه که هگل و همهٔ هگل گراین، از چپِ چپ تا راستِ راست، __ از لنین و استالین تا اشمیت و پوپر ، از مارکسیسم و کمونیسمِ خاوری تا لیبرالیسم و نئولیبرایسمِ باختری، از فاشیسم تا دموکراسیِ پارلمانی__ در پیِ برپایی و ماندگاری اش هستند، یعنی دولت گرایی و اصالت دادن به دولت. اندیشه ای در راستا و پیرو آن چه که هگل در فلسفهٔ سیاسی اش بنیاد نهاده و پرورده بود.
نادرستی ها، چنان که در فهوای همگان، از متخصص تا عامی، مشهور و فراگیر است، در باهٔ مارکس و اندیشه های او بسیار است. و نوشتهٔ شما هم دور از این ناروایی ها و ناراستی ها نیست. گر چه گناه به گردنِ شما نیست. چه که، بیش و پیش از همه، به گردنِ متخصصان و نخبگانی است، آنان که به بی دانشی و ناآگاهی خود شادان اند، و بی میانجی در گسترشِ ناآگاهی و ناراستی دست داشته و دارند.

مارکسیسم بیان گر این ادعاست که کشمکش میان طبقات اجتماعی - یعنی بورژوازی یا سرمایه داران و پرولتاریا یا کارگران - روابط اقتصادی را در اقتصاد کاپیتالیستی تعریف می کنند و ناگزیر به انقلابی کمونیستی ختم خواهند شد.
در نظریه مارکسیستی، جوامع کاپیتالیستی از دو طبقه اصلی تشکیل می شوند: ۱. بورژوازی: سرمایه دارانی که ابزار تولید را در اختیار دارند و طبقه بسیار بزرگ تری به نام ۲. پرولتاریا یا طبقه کارگران: کسانی که باید در قبال نیروی کاری خود مزد بگیرند.
بحث های هفتگانه اصلی مارکسیسم عبارتند از: ۱. ماتریالیسم دیالکتیکی ۲. ماتریالیسم تاریخی ۳. مراحل تاریخ ۴. نظریه کار ۵. کشمکش طبقاتی ۶. جامعه سوسیالیستی ۷. تباهی و نابودی دولت