homo sapiens

به شکل یَهوَه ( در زبان قوم اکّد به شکل یاهو ) و در اوستا به شکل اهو و مندرج در قرآن بصورت قُل هوَّاللهُ احد، یعنی بگو که هو و الله یکی اند. mo با تلفظ مو یعنی من و sa با تلفظ سا در زبان فارسی به معنای شبیه یا مثل و مانند ( پریسا به معنای شبیه پری ) و pi در اصل و ریشه با تلفظ پَی به معنای پایه و بنیاد و سرانجام en با تلفظ اِن که در اصل و ریشه به شکل an با تلفظ اَن مخفف" اند" بوده. لذا این واژه ی به اصطلاح و به ظاهر لاتین در اصل به معنای زیر بوده : هو و من در پایه یا بنیاد همسان اند. در تورا کتاب دینی قوم یهود و در قرآن کتاب دینی اقوام مسلمان در داستان خلق بابا آدم و ننه حوای حضرات موسا و ایسا و محمّد تحت القاب نیمه سنگینی از قبیل ابو - و اُم البشر گویا اول یَهوَه و سپس الله فوجی از فرشتگان را دعوت نموده و به آنان گفته بوده باشد: بیائید و ببیند و شاهد باشید که ما ( من ) انسان را چگونه به سان خود می آفرینم. لذا به احتمال قریب به یقین این واژه در ارتباط با آن داستان آفریده شده. واژه انگلیسی human با تلفظ هیومن در اصل و ریشه یعنی در مراحل اولیه پیدایش خود در فکر و خیال و تصور انسان انگلیسی زبان به شکل هو من تلفظ و بیان میشده به معنای: هو و من یکی هستیم. شاید مفید باشد بدانیم که کلمه ی هو در اصل و ریشه یعنی در زبان و فرهنگ قوم فارسی زبان ایلام ( Elam با دو تلفظ و دو معنا: یکی اِل آم به معنای خدای عام و دیگری ایل عام ) مخترع یکی از خطوط سه گانه میخی، نام خدای پدر و محل اقامت زمینی وی در پانتئون ها یا مجامع خدایان در شهر های فرا باستانی شوش و اِشان ( در استان های خوزستان و فارس امروز ) بوده. قوم اکّد هو را از قوم ایلام اقتباس و آنرا به شکل یاهو تلفظ و بیان میکرده اند و بعد ها در زبان عبری به یَهوَه تبدیل گردیده و به سمت شرق به شکل اهو درآمده و سپس پسوند مَزِدا به آن اضافه شده و بصورت اهو را مَزِدا در آمده به معنای : هو اولیه یا هو ایلامی را از خاطره پاک نکن بلکه آنرا به یاد داشته باش. کلمه ی اوستا هم در اصل و ریشه به شکل هوستا تلفظ و بیان میشده با دو معنا؛ یکی خبری یعنی ستاینده ی هو و دیگری امری در خطاب به خود و شنونده یعنی هو را ستایش کن. هوم گیاه معروف جوانی بخش و ترمز کننده ی حرکت زمان در زبان و فرهنگ قوم فارسی زبان سومر و بعدها گیاه سکر آلود موبدان پارسی در اصل و ریشه یعنی در زبان قوم ایلام به شکل هوَم تلفظ و بیان میشده با دو معنا؛ یکی از زبان خود هو یعنی من هو هستم و دیگری از زبان باورمند به هو یعنی هوِ من یا خدای من. واژه ی انسان از دو کلمه به شکل زیر ساخته شده : اِن در زبان عربی به معنای من و سان در زبان فارسی به معنای شبیه یا مثل و یا مانند. لذا انسان از زبان خدا ( البته خدای دینی به ویژه مسیحی ) به معنای مثل یا مانند من . واژه های human با دو تلفظ هومن و هومان و humanity با تلفظ هیومنیتی در اصل و ریشه به معنای انسان و انسانیت نبوده اند بلکه به معنای یکی بودن من و ما ( نه تنها انسان بلکه کلیه ی موجودات زنده و غیر زنده ) و هو یا خدا. یعنی یکی بودن خالق و مخلوقات. بهر حال بر اساس بعضی تئوری های جدید ژنتیکی، انسان امروز بطور خالص از نسل هوموساپینس نمی باشد بلکه نتیجه یا محصول آمیزش ژن های نئاندِتال ها و همو ساپین هاست. و طرفداران خط فکری - خیالی فضا نوردی ماقبل تاریخ ( پری آستروناوتیک ) معتقدند که انسان امروز نتیجه یا محصول آمیزش ژنتیکی موجودات فرا زمینی و نئاندرتال ها و هموساپین ها میباشند. همچنین در لفافه یا بطور پنهانی بر این باورند که روی کوه سینا یَهوَه با موسا حرف نزده بلکه یک موجود فرازمینی، گابریئل به مریم پیام هم خوابگی یا هم بستر شدن با روح مقدس را نداده بلکه یک موجود فرازمینی و سرانجام همان فرشته با تلفظ جبرئیل به زبان عربی در غار حرا در گوش سر و دل مبارک محمّد پیامبر اسلام وحی نرسانده بلکه همان موجود فرا زمینی که مثل یکی از خدایان مصری سرش مانند سر طوطی و بدنش مثل بدن انسان بوده یا به زبان و خط میخی سومریان " آنانوکی ها " به معنای: آنها داری نوک یا منقار می باشند. خود من با احترام کامل به بینش ها و باور های فراوان و گونانگون و متناقض انسانی به خدای کلمه ای، معتقدم که غیر از خدای حقیقی و واقعی یعنی ظاهر و باطن این واقعیت و طبیعت و یا بطور کلی محتوا و محیط هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی و مساوی و موازی و بیشمار، هیچ موجود و هیچ چیز دیگری چه شهودی و چه غیبی نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد.

Archaic humansبشرح زیر تعریف می کنند که
شامل همهٔ زیرگونه های منقرض شدهٔ گونه انسان خردمند است که از نظر گنجایش کاسهٔ سر و احیاناً ابزارسازی چیزی بین انسان خردمند و نئاندرتال است و به اصطلاح حاصل جفت گیری نئاندرتال و انسان خردمند است که امروزه هم یافت می شوند. Archaic humans به دلیل جمجمه ضخیم، برآمدگی های برجسته بالای حدقه چشم یا برآمدگی های ابرو و فقدان چانه برجسته از نظر آناتومیک از انسان امروزی متمایز می شوند. انسان امروزی از نظر آناتومیک حدود 300000 هزار سال پیش از نظر قد بین 150 - 165CM اما از نظر جسته وهیکل بسیار بزرگ و بدن پر مو و دندان های بزرگ تر برای شکار و خوردن گوشت و استخوان و احتمالاً جنگیدن داشتند.