ego

اشیاء و موجودات را سایه ناپایدار و فنا پذیر آن مجسمه های ملکوتی که سر جای خود میخکوب شده و دیدگان
( چشم های قالب مثالی روان ) خودرا به ایده ایده ها که در مرکز عالم ملکوتی قرار دارد، خیره نموده اند. اما امروز طوریکه میتوانیم بدانیم ، اگر یک مجسمه متحرک نباشد، سایه آن هم نمی تواند متحرک باشد مگر اینکه شمع و چراغ مرکزی مثل پروانه دور او بچرخد.
واژه های فنو من و نو من در اصل و ریشه به زبان ایران باستان بر میگردند و به شکل " فَنو مَن " یا فَن و مَن " و
" نو مَن " تلفظ میشده اند و یونانیان علامت فتحه را به کسره تبدیل نموده که ریشه اصلی آنها در ذهن آیندگان محو و گم شود. لذا فَنومَن به معنای منِ فن و فیت باز یا من تجربی میباشد و نو مَن به معنای من نو یا به احتمال قریب به یقین من ذهنی یا منی که در باطن من تجربی قرار داشته باشد و تحت تاثیرات بستر تمدنی و فرهنگی قرار نگرفته باشد. رومیان پیشوند های فِنو و نو را از این واژه های ترکیبی حذف نمودند و مِن باقی مانده را اِگو نامیدند. حال واژه اِگوی رومی آیا ریشه در زبان لاتین دارد و یا باز هم در بین ایرانیان باستان یک واژه شناخته شده و مرسوم بوده است؟ حروف الفبای زبان های عبری و عربی طوریکه می دانیم با حرف الف شروع میشوند و حرف " آ " اولین حرف در الفبای زبان فارسی می باشد. دوران ابتدایی در مدرسه این حرف را " الف با کلاه " یا آی با کلاه تلفظ میکردیم و آنهم به این دلیل که علامت
" مد ~ " روی سرش نبود. رومیان این کلاه را از سر این حرف برداشتند و آنرا به ( اِ یا e ) تبدیل کردند و پیشوند
" گو " را دست نخورده باقی گذاشتند.
آگو در بین ایرانیان باستان به احتمال قوی به معنای آغاز گر کلام بوده است، زیرا واژه " گو " از مصدر گفتن است و منظور از آغاز گر کلام موجودی است که کلمه و کلام در پیش او بوده باشد و این منشاء کلام کی میتوانسته بوده باشد غیر از خداوند. انجیل چهارم با این جمله آغاز میشود : اول کلمه بود و کلمه نزد خداوند بود و خداوند خود کلمه بود و خداوند کلمه را بیان داشت و امر کرد بشو و همه چیز شد. به این معنا که خداوند خود در قالب کلمه خودرا در قالب کلمه بیان داشته است و یا با عبارتی دیگر امر خلقت را در خود و بر خود فرموده است و نه بر پهنه نیستی. به هر حال عارفان به ره روان راه حق و روانکاوان به در جهت بهبود روان به جویندگان ره سلامتی و بهداشت روان پند می دهند که از این اِگو عبور کنند.
" مِن " در زبان یونانی و اِگوی لاتین هردو اشاره ای به
" مَن " در زبان ایرانیان دارد. جالب توجه است که نه ایرانیان و نه رومیان و یونانیان باستان و نه فلاسفه و حکیمان عصر جدید نتوانسته اند تصورات روشنی نه از من تجربی یا طبیعی و تاریخی و نه من ذهنی و استعلایی یا با قول ارسطو جواهر دست نیافتنی و ماهیت های ثابت و یا به قول کانت شیء فی نفسه یا شیء و موجود زنده هر کدام به خودی خود که شناخت آن گویا محال باشد، را ارائه داده باشند. در این زمینه تاکنون فقط با یک من تجربی و یک من ذهنی یا استعلایی سروکار داشته ایم و در مورد آن هم زیاد چیزها به گوشمان رسیده است. چیزی که بطور واضح میتوان آنرا در جوامع بشری مشاهده کرد این است که من تجربی هم مذکر است و هم موئنث و اندکی هم یافت میشوند که نیمی این و نیمی آنند که به جنس بینابین معروفند. غیر از این من تجربی دارای تمایلات جنسی همجنس گرایانه هم می باشد. آیا این پدیده های ظاهر شده و آشکار بیرونی میتوانند روی من ذهنی، باطنی و یا من استعلایی هم تاثیر گذاشته باشند و اورا به چند من ذهنی تقسیم نموده باشند؟ یا این پدیده های جنسی آشکار و ظاهری و پدیدار شده در باطن خویش دارای جنبه های پنهانی هم می باشند که هنوز پدیدار نگشته اند و در انتظار به ظهور رسیدن با سر می برند؟ برای اینکه سخن به درازا نکشد، توجه خواننده گرامی را به بحث های دیگر در همین زمینه و همین سایت به خصوص بحث هفت عالم معطوف می دارم.