سیاست یک گام بزرگ به جلو ( ترجمه فارسی دیگر: جهش بزرگ به پیش ) یک تحول اجتماعی - اقتصادی بود که بین سال های ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۰ توسط مائو زدونگ در چین به اجرا درآمد. در سال ۱۹۵۸، مائو رهبر چین، دورهٔ مشهور به جهش بزرگ به پیش را با اهداف غیر واقع بینانه برای افزایش دادن تولید صنعت شروع کرد. سیاست یک گام بزرگ به جلو همان گونه که امروزه به نظر می رسد ( چه در چین و چه در دیگر کشورها ) به عنوان یک شکست تلخ اقتصادی و یک فاجعه بزرگ انسانی تلقی می شود زیرا منجر به گرسنگی کشیدن و مرگ ۱۴ تا ۴۳ میلیون چینی شد.
... [مشاهده متن کامل]
یک گام بزرگ به جلو نامش را از طریق دوره دوم اصلاحات کسب کرد که میان سال های ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۳ جریان داشت. اما امروزه این نام تنها به سه سال اول دوره دوم نسبت داده می شود. مائو از این سیاستش در ژانویه سال ۱۹۵۸ در شهر نانینگ پرده برداشت. ایده اساسی که پشت این سیاست مخفی شده بود، توسعه سریع بخش های کشاورزی و صنعت چین در یک زمان بود. امید آن ها به صنعتی کردن استفاده از صنایع سنگین و کارگران ارزان قیمت چینی بود و برای رسیدن به اینها مائو از ایده شوروی سابق برای ملی کردن و کار اشتراکی در سطحی وسیع تر و در سطح کمونها دفاع می کرد. یکی از اولین کمون های آزمایشی در شهر هنان در آوریل ۱۹۵۸ ایجاد شد. این کمون به صورتی کلی همه مالکیت شخصی افراد را نادیده می گرفت و برای تمام افراد قابلیت های اشتراکی مانند آشپزخانه اشتراکی ایجاد کرده بود.
به صورت شگفت آوری تا آخر همان سال نزدیک به ۲۵۰۰۰ کمون شکل گرفت که ۵۰۰۰ خانوار را در خود جای می دادند. این کمون ها خودکفا بودند و برای اداره آن ها از ساختار هماهنگی و همکاری استفاده می شد و جای مزد و پول را مسائل کاری گرفته بود. مائو می دید که چگونه محصولات کشاورزی و تولیدات فولادی در حال تحول و رشد هستند. او پیش بینی کرد که پس از اجرای گام بزرگ به جلو، چین می تواند ظرف پانزده سال فولادی بهتر از فولاد بریتانیا تولید کند. در اوت ۱۹۵۸ کمیته کمونیستی چین جلسه ای تشکیل داد و در مورد اضافه کردن ظرفیت کوره های فولاد در آن تصمیم گیری کرد و قرار شد که کوره ها را در حیاط های پشتی کارخانه ها نصب کنند تا به این ترتیب تولید فولاد را دوبرابر کنند.
بدون هیچ دانشی از فلزکاری مائو برپاسازی کوره های کوچک در حیاط های کمون ها را تشویق کرد و به این ترتیب تلاش های خستگی ناپذیر آنان، روستاییان بی سواد و کارگرها را به تولیدکنندگان فولاد تبدیل کرد ولی برای تغذیه کوره ها منطقه را از درخت و هر نوع چوب دیگری خالی کردند و کار به جایی رسید که حتی درها و وسائل روستاییان را نیز برای تغذیه کوره ها می آوردند. بسیاری از کشاورزان نیز برای کمک به تولید فولاد و آهن، کار کشتزارها را رها می کردند و به هر جایی که می شد در آن تولید فلزات را راه انداخت می رفتند؛ گاهی به کارخانه ها، گاهی به مدرسه ها و حتی در بیمارستان ها نیز همه مشغول تولید فلزات بودند.
... [مشاهده متن کامل]
یک گام بزرگ به جلو نامش را از طریق دوره دوم اصلاحات کسب کرد که میان سال های ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۳ جریان داشت. اما امروزه این نام تنها به سه سال اول دوره دوم نسبت داده می شود. مائو از این سیاستش در ژانویه سال ۱۹۵۸ در شهر نانینگ پرده برداشت. ایده اساسی که پشت این سیاست مخفی شده بود، توسعه سریع بخش های کشاورزی و صنعت چین در یک زمان بود. امید آن ها به صنعتی کردن استفاده از صنایع سنگین و کارگران ارزان قیمت چینی بود و برای رسیدن به اینها مائو از ایده شوروی سابق برای ملی کردن و کار اشتراکی در سطحی وسیع تر و در سطح کمونها دفاع می کرد. یکی از اولین کمون های آزمایشی در شهر هنان در آوریل ۱۹۵۸ ایجاد شد. این کمون به صورتی کلی همه مالکیت شخصی افراد را نادیده می گرفت و برای تمام افراد قابلیت های اشتراکی مانند آشپزخانه اشتراکی ایجاد کرده بود.
به صورت شگفت آوری تا آخر همان سال نزدیک به ۲۵۰۰۰ کمون شکل گرفت که ۵۰۰۰ خانوار را در خود جای می دادند. این کمون ها خودکفا بودند و برای اداره آن ها از ساختار هماهنگی و همکاری استفاده می شد و جای مزد و پول را مسائل کاری گرفته بود. مائو می دید که چگونه محصولات کشاورزی و تولیدات فولادی در حال تحول و رشد هستند. او پیش بینی کرد که پس از اجرای گام بزرگ به جلو، چین می تواند ظرف پانزده سال فولادی بهتر از فولاد بریتانیا تولید کند. در اوت ۱۹۵۸ کمیته کمونیستی چین جلسه ای تشکیل داد و در مورد اضافه کردن ظرفیت کوره های فولاد در آن تصمیم گیری کرد و قرار شد که کوره ها را در حیاط های پشتی کارخانه ها نصب کنند تا به این ترتیب تولید فولاد را دوبرابر کنند.
بدون هیچ دانشی از فلزکاری مائو برپاسازی کوره های کوچک در حیاط های کمون ها را تشویق کرد و به این ترتیب تلاش های خستگی ناپذیر آنان، روستاییان بی سواد و کارگرها را به تولیدکنندگان فولاد تبدیل کرد ولی برای تغذیه کوره ها منطقه را از درخت و هر نوع چوب دیگری خالی کردند و کار به جایی رسید که حتی درها و وسائل روستاییان را نیز برای تغذیه کوره ها می آوردند. بسیاری از کشاورزان نیز برای کمک به تولید فولاد و آهن، کار کشتزارها را رها می کردند و به هر جایی که می شد در آن تولید فلزات را راه انداخت می رفتند؛ گاهی به کارخانه ها، گاهی به مدرسه ها و حتی در بیمارستان ها نیز همه مشغول تولید فلزات بودند.
