یک مقاله نمونه

فارسی یکی از زبان های هندواروپایی در شاخهٔ زبان های ایرانی جنوب غربی است که در کشورهای ایران، افغانستان، تاجیکستان و ازبکستان به آن سخن می گویند. فارسی زبان رسمی کشورهای ایران و تاجیکستان و یکی از دو زبان رسمی افغانستان ( در کنار زبان پشتو ) است.
فارسی را پارسی نیز می گویند. زبان فارسی در افغانستان به طور رسمی دری و در تاجیکستان تاجیکی خوانده شده است.
زبان فارسی از شاخهٔ هندواروپایی زیرشاخهٔ هندوایرانی و دستهٔ زبان های ایرانی است. پیشینهٔ کهن زبان فارسی به ایران باستان باز می گردد. روند تاریخی زبان فارسی را به سه دوره باستان، میانی و نو بخش می کنند. زبان فارسی امروزی ریشه در فارسی میانه دارد و فارسی میانه ریشه در فارسی باستان. و فارسی تنها زبان ایرانی است که هر سه دوره تاریخی آن ثبت شده و از آنها نوشتارهایی به جا مانده است.
برخی از نخستین کتاب هایی که در اواخر سده چهارم هجری به زبان فارسی دری نوشته شدند، کتاب های علمی بودند و در سده پنجم کتاب های علمی بسیاری به زبان فارسی نوشته شده بود.
در دوره معاصر، در بسیاری از کشورهای جهان، زبان ملی، لزوماً زبان علمی کشور نیست و به خاطر محدودیت های موجود یا انتخاب تاریخی، زبان های ملی در حوزه ادبیات و رسانه ها استفاده می شود و برای ورود به حوزه دانش از زبان هایی که پختگی علمی بیشتری دارند، هم چون زبان های انگلیسی، فرانسوی، آلمانی و روسی استفاده می شود. در ایران از همان آغاز ورود علم جدید به کشور، فارسی زبانان، زبان فارسی را به عنوان زبان علمی برگزیدند و کوشیدند این زبان را برای بیان مفاهیم علمی توانمند کنند.
مهم ترین ابزارهایی که زبان ها برای واژه سازی در اختیار دارند اشتقاق و ترکیب است. برخی زبان ها از این هر دو روش سود می جویند و برخی تنها یکی از آنها را به کار می برند. فارسی از جمله زبان هایی است که از هر دو روش سود می جوید. منظور از اشتقاق استفاده از پسوندها و پیشوندها در ساختن کلمات جدید است. فارسی از دید ترکیبی زبانی توانا است و بیش از پنجاه پسوند در اختیار دارد که برخی از آنها را در واژه های زیر می بینیم: آهنگر، شامگاه، کوشش، آتشدان، تاکستان، نمناک، دانا، دانشمند، دربان، ماهواره، شنزار، کوهسار، دانشکده، فروشنده، هنری، هنرور، ساختمان، پروردگار، زرین، و غیره.