یوهان باپتیست شنک

یوهان باپتیست شنک ( به آلمانی: Johann Baptist Schenk ) ( زادهٔ ۳۰ نوامبر ۱۷۵۳ – درگذشتهٔ ۲۹ دسامبر ۱۸۳۶ ) آهنگساز و معلم موسیقی اهل اتریش بود.
شِنک در سال ۱۷۵۳ در وینر نویشتات به دنیا آمد. در نوجوانی چندین آهنگ، موسیقی رقص و سمفونی نوشت. او به سرعت به نوازنده ای حرفه ای تبدیل شد؛ چنان که در جوانی ویولن، سازهای شستی دار و سازهای بادی می نواخت. در سال ۱۷۷۳ به وین رفت تا نزد گئورگ کریستف واگنزایل آموزش ببیند. او از سال ۱۷۷۷ به تصنیفِ آثار مذهبی برای کلیسای جامع سنت اشتفان پرداخت. در دههٔ ۱۷۸۰ او را به عنوان آهنگسازی حرفه ای در موسیقی بداهه برای نمایش نامه ها و زینگ اشپیل می شناختند. معروف ترین زینگ اشپیلِ او دِر دورف باربیه[ ۱] r نام دارد، که در سال ۱۷۹۶ تصنیف کرد. سایر آثار او شامل چندین کانتات، ۱۰ سمفونی، چندین کنسرتو ( از جمله کنسرتویی معروف برای هارپ ) ، و ۵ کوارتت زهی است. موتسارت از دوستان صمیمی شِنک بود و بتهوونِ جوان در سال ۱۷۹۳ درس هایی از او گرفت.
شِنک در حدود سال ۱۸۲۳ یک واریاسیون بر اساس یک والس ( D 718 ) از آنتون دیابلی نوشت، و این باعث شد که او در زمرهٔ یکی از ۵۱ آهنگسازی درآید که «انجمن هنرمندان میهنی»[ ۲] را تشکیل می دادند.
یوهان باپتیست شِنک در ۲۹ دسامبر ۱۸۳۶ در وین درگذشت.