یونْکِر، هایْنْریش (۱۸۸۹ـ۱۹۷۰)(Junker, Heinrich)
خاورشناس آلمانی. در شهرهای گیسن، استراسبورگ و هایدلبرگ درس خواند و زبان های اوستایی، سانسکریت، پهلوی، سغدی و یغنابی را آموخت. با نوشتن رساله ای دربارۀ زبان پهلوی از دانشگاه هایدلبرگ دانشنامۀ دکتری گرفت. متخصص در زبان شناسی ایرانی و هندواروپایی بود. در ۱۹۱۳ به آسیای مرکزی سفر کرد و به مطالعۀ زبان یغنابی در شمال شرقی کوه های پامیر پرداخت. استاد زبان شناسی دانشگاه های هامبورگ (از ۱۹۱۹) و لاپیزیگ (از ۱۹۲۶)، مدیر مجلّۀ آرشیو آواشناسی (۱۹۳۷ـ۱۹۴۵) و از بنیادگذاران موسسۀ زبان های ایرانی در دانشگاه هومبولت بود. از آثارش: فرهنگ فارسی ـ آلمانی با همکاری بزرگ علوی (لایپزیگ ۱۹۶۵)؛ قرائت فلسفۀ زبان (۱۹۴۸)؛ فرهنگ پهلوی به ترتیب علائم (۱۹۵۵)؛ مطالعات قرآنی (۱۹۵۵)؛ فهرست نسخه های خطی دانشگاه کپنهاگ (۱۹۱۲).
خاورشناس آلمانی. در شهرهای گیسن، استراسبورگ و هایدلبرگ درس خواند و زبان های اوستایی، سانسکریت، پهلوی، سغدی و یغنابی را آموخت. با نوشتن رساله ای دربارۀ زبان پهلوی از دانشگاه هایدلبرگ دانشنامۀ دکتری گرفت. متخصص در زبان شناسی ایرانی و هندواروپایی بود. در ۱۹۱۳ به آسیای مرکزی سفر کرد و به مطالعۀ زبان یغنابی در شمال شرقی کوه های پامیر پرداخت. استاد زبان شناسی دانشگاه های هامبورگ (از ۱۹۱۹) و لاپیزیگ (از ۱۹۲۶)، مدیر مجلّۀ آرشیو آواشناسی (۱۹۳۷ـ۱۹۴۵) و از بنیادگذاران موسسۀ زبان های ایرانی در دانشگاه هومبولت بود. از آثارش: فرهنگ فارسی ـ آلمانی با همکاری بزرگ علوی (لایپزیگ ۱۹۶۵)؛ قرائت فلسفۀ زبان (۱۹۴۸)؛ فرهنگ پهلوی به ترتیب علائم (۱۹۵۵)؛ مطالعات قرآنی (۱۹۵۵)؛ فهرست نسخه های خطی دانشگاه کپنهاگ (۱۹۱۲).
wikijoo: یونکر،_هاینریش_(۱۸۸۹ـ۱۹۷۰)