یوسبیوس قیصریه یا اوسِبیوس قِیصَری یا یوسبیوس پامفیلوس ( Eusebius of Caesarea ) ( حدود ۲۶۳–۳۳۹ م ) اسقف قیصریه فلسطین بود. از او به خاطر کتابی که در مورد تاریخ مسیحیت آغازین نوشت اغلب به عنوان «پدر تاریخ مسیحیت» یاد می کنند.
... [مشاهده متن کامل]
یوسیبوس به عنوان نخستین مورخ انجیلی شرح می دهد که چگونه اناجیل برگزیده شدند و مسیحیان اولیه در اورشلیم، انطاکیه، اسکندریه و روم آنها را پذیرفتند.
یوسیبوس حوالی سال ۲۶۰ در فلسطین به دنیا آمد. او تحت نظر پامفیلوس که مسئول کتابخانهٔ اوریجن در قیصریه بود و در سال ۳۰۹ یا ۳۱۰ کشته شد، مطالعه و تحقیق می کرد. یوسیبوس به عنوان سپاس و قدردانی از پامفیلوس نام او را برخود نهاد و یوسیبوس پامفیلی لقب گرفت، چنان که گویی فرزند یا بردهٔ پامفیلوس بوده است. یوسیبوس همچون پامفیلوس از تحسین کنندگان و طرفداران پرشور اوریجن بود و به اتفاق یکدیگر دفاعیه ای در مورد اوریجن نوشتند. یوسیبوس در وهلهٔ اول یک محقق بود اما در سال ۳۱۳ یا ۳۱۴ به مقام اسقفیِ قیصریه رسید و در سال ۳۳۹ یا ۳۴۰ همان جا درگذشت.
یوسیبوس را قبل از هر چیز مورخ، و حتی پدر تاریخ کلیسا می دانند. او «وقایع نامه ای» در مورد تاریخ جهان و نیز تاریخچه ای در مورد «شهیدان فلسطین» در دوران جفای عظیم ( ۳۰۳–۳۱۳ ) نوشت. اما مهم ترین اثر او «تاریخ کلیسا» است که رشد و توسعهٔ کلیسا را از آغاز تا سال ۳۲۴، یعنی زمانی که کنستانتین امپراتور بلامنازع روم شرقی و غربی شد، تشریح می کند. این اثری است بسیار ارزشمند زیرا حاوی مدارک و اطلاعات بسیاری است که بدون این اثر ناشناخته می ماند. نگارش تاریخ کلیسا بدون استفاده از نگارشات یوسیبوس بدین می ماند که بخواهیم تاریخ کلیسای دوران رسولان را بدون استفاده از کتاب اعمال رسولان بنویسیم. یوسیبوس چه در مرگ جفاکنندگان بر کلیسا، و چه در پیروزیِ مسیحیت، عنایت و مشیت الهی را در زندگی کلیسا می دید. یوسیبوس همچنین کتابی تحت عنوان «زندگی کنستانتین» و نیز دو اثر کوتاه دیگر در مورد او نوشت. او از طرفداران پرشور امپراتور بود. از نظر یوسیبوس مسیحی شدن کنستانتین و به وجود آمدن یک امپراتوری مسیحی، پی آمد طبیعیِ تأثیر ایمان مسیحی بود. او از پیوند دادن مسیحیت با امپراتوری تردیدی به خود راه نمی داد. او عمیقاً به حکومت سلطنتی اعتقاد داشت و مخصوصاً برای کنستانتین به عنوان امپراتوری مسیحی ارج و منزلت بسیاری قائل بود و او را نمایندهٔ خدا بر زمین می دانست. یوسیبوس را متهم ساخته اند که مفهوم شرقیِ سلطنتِ مطلق «الهی» را تأیید کرده است. امپراتوران مسیحی بیزانس در شرق، از پذیرش این تبیین و تعبیر از مقام شان خشنود بودند.
... [مشاهده متن کامل]
یوسیبوس به عنوان نخستین مورخ انجیلی شرح می دهد که چگونه اناجیل برگزیده شدند و مسیحیان اولیه در اورشلیم، انطاکیه، اسکندریه و روم آنها را پذیرفتند.
یوسیبوس حوالی سال ۲۶۰ در فلسطین به دنیا آمد. او تحت نظر پامفیلوس که مسئول کتابخانهٔ اوریجن در قیصریه بود و در سال ۳۰۹ یا ۳۱۰ کشته شد، مطالعه و تحقیق می کرد. یوسیبوس به عنوان سپاس و قدردانی از پامفیلوس نام او را برخود نهاد و یوسیبوس پامفیلی لقب گرفت، چنان که گویی فرزند یا بردهٔ پامفیلوس بوده است. یوسیبوس همچون پامفیلوس از تحسین کنندگان و طرفداران پرشور اوریجن بود و به اتفاق یکدیگر دفاعیه ای در مورد اوریجن نوشتند. یوسیبوس در وهلهٔ اول یک محقق بود اما در سال ۳۱۳ یا ۳۱۴ به مقام اسقفیِ قیصریه رسید و در سال ۳۳۹ یا ۳۴۰ همان جا درگذشت.
یوسیبوس را قبل از هر چیز مورخ، و حتی پدر تاریخ کلیسا می دانند. او «وقایع نامه ای» در مورد تاریخ جهان و نیز تاریخچه ای در مورد «شهیدان فلسطین» در دوران جفای عظیم ( ۳۰۳–۳۱۳ ) نوشت. اما مهم ترین اثر او «تاریخ کلیسا» است که رشد و توسعهٔ کلیسا را از آغاز تا سال ۳۲۴، یعنی زمانی که کنستانتین امپراتور بلامنازع روم شرقی و غربی شد، تشریح می کند. این اثری است بسیار ارزشمند زیرا حاوی مدارک و اطلاعات بسیاری است که بدون این اثر ناشناخته می ماند. نگارش تاریخ کلیسا بدون استفاده از نگارشات یوسیبوس بدین می ماند که بخواهیم تاریخ کلیسای دوران رسولان را بدون استفاده از کتاب اعمال رسولان بنویسیم. یوسیبوس چه در مرگ جفاکنندگان بر کلیسا، و چه در پیروزیِ مسیحیت، عنایت و مشیت الهی را در زندگی کلیسا می دید. یوسیبوس همچنین کتابی تحت عنوان «زندگی کنستانتین» و نیز دو اثر کوتاه دیگر در مورد او نوشت. او از طرفداران پرشور امپراتور بود. از نظر یوسیبوس مسیحی شدن کنستانتین و به وجود آمدن یک امپراتوری مسیحی، پی آمد طبیعیِ تأثیر ایمان مسیحی بود. او از پیوند دادن مسیحیت با امپراتوری تردیدی به خود راه نمی داد. او عمیقاً به حکومت سلطنتی اعتقاد داشت و مخصوصاً برای کنستانتین به عنوان امپراتوری مسیحی ارج و منزلت بسیاری قائل بود و او را نمایندهٔ خدا بر زمین می دانست. یوسیبوس را متهم ساخته اند که مفهوم شرقیِ سلطنتِ مطلق «الهی» را تأیید کرده است. امپراتوران مسیحی بیزانس در شرق، از پذیرش این تبیین و تعبیر از مقام شان خشنود بودند.
