یوجین گِلَدِستون اونیل ( به انگلیسی: Eugene Gladstone O'Neill ) ( زاده ۱۶ اکتبر ۱۸۸۸ – درگذشته ۲۷ نوامبر ۱۹۵۳ ) نمایشنامه نویس برجستهٔ آمریکایی بود که برندهٔ جایزهٔ ادبی نوبل در سال ۱۹۳۶ میلادی شد.
خانواده اونیل ایرلندی بودند که به آمریکا مهاجرت کرده بودند؛ یوجین یکی از فرزندان این خانواده در سال ۱۸۸۸ در هتلی در برادوی، که منطقه ای از شهر نیویورک و مرکز فعالیت های هنری و تماشاخانه مهم آمریکاست، متولد شد. پدرش هنرپیشه نمایشنامه های ساده و مردم پسند و در حد خود بازیگری سرشناس بود. وی در تروپ گروه نمایشی و سیار خود، اجرایی نمایشی از داستان کنت مونت کریستو به صحنه آورد که خود در آن نقش اصلی را بازی می کرد. این نمایش با استقبال فراوانی روبه رو شد و در بیشتر شهرهای آمریکا بر روی صحنه رفت و بدین ترتیب سال های اولیه یوجین در سفر و خانه به دوشی گذشت. موقعیت ناپایدار خانواده سبب گردید که او را از هفت تا سیزده سالگی به مدارس شبانه روزی بسپارند و به طوری که درباره اش نوشته اند، او و برادرش ادموند از آغاز زندگی خود تا جوانی با تئاتر، انزوا، سفر، خیال پردازی دمساز و عجین شده بودند. یوجین که به قول خودش پیوسته در جستجوی ( شناخت شخصیت انسان ) و معنای زندگی بوده، از سال های ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۲ در نقاط دوردست و خطرناک به سیر و سفر پرداخته، به مشاغل عجیبی چون جاشویی کشتی های قاره پیما، استخراج طلا از معادن هندوراس در آمریکای لاتین و … خبرنگاری روزنامه ها دست یازیده است.
ابتلای او به بیماری سل؛ به چنین ماجراجویی ها و تکاپوهای فیلسوفانه پایان داد. وی در دوران اقامت نسبتاً طولانی در آسایشگاه معلولین در ایالت کنتیکت، به خواندن و نوشتن پرداخت و چند نمایشنامه ای که در سال ۱۹۱۴ به نام تشنگی انتشار داده، محصول خواندن و نوشتن در همین دوره است. پس از ترخیص از بیمارستان اونیل در سمینار نمایشنامه نویسی پروفسور جرج پییرس بیکر شرکت کرد. این کلاس ها به نام کارگاه نمایشنامه نویس چهل و هفت به مدت یک سال تشکیل گردید. البته اونیل در سال ۱۹۰۷ دو سال پیش از نخستین ازدواج و شروع سیر و سفر، در دانشگاه پرینستون ثبت نام کرده بود، به خیال خود، برای همیشه تحصیلات رسمی را ترک گفته بود… چنین به نظر می رسد که سمینار درس پروفسور بیکر، که نمایشنامه شناس و نقدگر دانشمند و متبحری به شمار می آید، برای اونیل بسیار بهره داشته، زیرا نمایشنامه هایی که او پس از طی این دوره آموزشی نوشته، از انسجام، عمق، پختگی و سبک، شیوه و ترفندهای زیرکانه و زبردستانه تری برخوردار شده است: نمایشنامه هایی که چهار جایزه پولیترز و سرانجام در سال ۱۹۳۶ جایزه ادبی نوبل را نصیب او کرده اند. برای مطالعه بیشتر و بهتر زندگی اونیل می توان به یکی از آثارش به نام سفر دراز روز در شب که نمایانگر زندگی شخصی و خانوادگی اوست مراجعه کرد. اونیل سه بار ازدواج کرده بود و هنگامی که یوجین دوم پسر و ثمره اولین ازدواج او، دست به خودکشی زد، وی نیز به نوشتن این نمایشنامه سرگذشت نگارانه، دست یازید و هنگام نوشتن آن، به قول همسر سومش؛ همیشه در حال گریستن بود. در سال ۱۹۵۳، اونیل پس از نوشتن بیش از سی نمایشنامه، در زمستان سرد شهر بوستون در گذشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفخانواده اونیل ایرلندی بودند که به آمریکا مهاجرت کرده بودند؛ یوجین یکی از فرزندان این خانواده در سال ۱۸۸۸ در هتلی در برادوی، که منطقه ای از شهر نیویورک و مرکز فعالیت های هنری و تماشاخانه مهم آمریکاست، متولد شد. پدرش هنرپیشه نمایشنامه های ساده و مردم پسند و در حد خود بازیگری سرشناس بود. وی در تروپ گروه نمایشی و سیار خود، اجرایی نمایشی از داستان کنت مونت کریستو به صحنه آورد که خود در آن نقش اصلی را بازی می کرد. این نمایش با استقبال فراوانی روبه رو شد و در بیشتر شهرهای آمریکا بر روی صحنه رفت و بدین ترتیب سال های اولیه یوجین در سفر و خانه به دوشی گذشت. موقعیت ناپایدار خانواده سبب گردید که او را از هفت تا سیزده سالگی به مدارس شبانه روزی بسپارند و به طوری که درباره اش نوشته اند، او و برادرش ادموند از آغاز زندگی خود تا جوانی با تئاتر، انزوا، سفر، خیال پردازی دمساز و عجین شده بودند. یوجین که به قول خودش پیوسته در جستجوی ( شناخت شخصیت انسان ) و معنای زندگی بوده، از سال های ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۲ در نقاط دوردست و خطرناک به سیر و سفر پرداخته، به مشاغل عجیبی چون جاشویی کشتی های قاره پیما، استخراج طلا از معادن هندوراس در آمریکای لاتین و … خبرنگاری روزنامه ها دست یازیده است.
ابتلای او به بیماری سل؛ به چنین ماجراجویی ها و تکاپوهای فیلسوفانه پایان داد. وی در دوران اقامت نسبتاً طولانی در آسایشگاه معلولین در ایالت کنتیکت، به خواندن و نوشتن پرداخت و چند نمایشنامه ای که در سال ۱۹۱۴ به نام تشنگی انتشار داده، محصول خواندن و نوشتن در همین دوره است. پس از ترخیص از بیمارستان اونیل در سمینار نمایشنامه نویسی پروفسور جرج پییرس بیکر شرکت کرد. این کلاس ها به نام کارگاه نمایشنامه نویس چهل و هفت به مدت یک سال تشکیل گردید. البته اونیل در سال ۱۹۰۷ دو سال پیش از نخستین ازدواج و شروع سیر و سفر، در دانشگاه پرینستون ثبت نام کرده بود، به خیال خود، برای همیشه تحصیلات رسمی را ترک گفته بود… چنین به نظر می رسد که سمینار درس پروفسور بیکر، که نمایشنامه شناس و نقدگر دانشمند و متبحری به شمار می آید، برای اونیل بسیار بهره داشته، زیرا نمایشنامه هایی که او پس از طی این دوره آموزشی نوشته، از انسجام، عمق، پختگی و سبک، شیوه و ترفندهای زیرکانه و زبردستانه تری برخوردار شده است: نمایشنامه هایی که چهار جایزه پولیترز و سرانجام در سال ۱۹۳۶ جایزه ادبی نوبل را نصیب او کرده اند. برای مطالعه بیشتر و بهتر زندگی اونیل می توان به یکی از آثارش به نام سفر دراز روز در شب که نمایانگر زندگی شخصی و خانوادگی اوست مراجعه کرد. اونیل سه بار ازدواج کرده بود و هنگامی که یوجین دوم پسر و ثمره اولین ازدواج او، دست به خودکشی زد، وی نیز به نوشتن این نمایشنامه سرگذشت نگارانه، دست یازید و هنگام نوشتن آن، به قول همسر سومش؛ همیشه در حال گریستن بود. در سال ۱۹۵۳، اونیل پس از نوشتن بیش از سی نمایشنامه، در زمستان سرد شهر بوستون در گذشت.
wiki: یوجین اونیل