یهودیان بوکان به گروهی از پیروان و مردم یهودی گفته می شود که در شهر بوکان زندگی می کنند. قدمتِ سکونتِ این اقلیت مذهبی برپایهٔ اسناد تاریخی قاجار به زمانِ سردارهای بوکان برمی گردد. در دورهٔ عزیزخان مکری که املاک زیادی در آذربایجان داشت به سکونت آن ها در بوکان کمک می کرد. این اقلیت مذهبی در میان کُردهای این ناحیه کاملاً شناخته شده و دارای کنیسه بودند. در بوکان و روستاهایی مانند ترجان دارای کنیسه و عبادتگاه خود بوده اند.
... [مشاهده متن کامل]
یهودیان این منطقه به زبان فارسی کاملاً مسلط بودند و به زبان های کردی سورانی و ترکی آذربایجانی آشنایی داشته و در میان خود، نمایندهٔ جهت پیگیری مشکلات همکیشان داشتند.
در زمان حکومت محمدحسین خان مکری در سال ۱۲۸۰ شمسی، جمعیت بوکان با احتسابِ یهودیان آن، ۴۰۰ نفر ذکر شده است. بر پایهٔ گزارش های سازمان اسناد ملی ایران در سال ۱۳۲۶ حدود ۸۰ خانوار یهودی در میان چهارصد خانوار بوکان می زیسته اند.
یهودیان بوکان در محله ای به همین نام که خیابان استاد هیمن و منطقهٔ نجاری و حمام کهنه فعلی را در برمی گرفت، سکونت داشتند و کنیسهٔ آن ها نیز در همین محله واقع بود.
با تشکیل اسرائیل، یهودیان بوکان مانند سایر هم کیشان خود در سایر نقاط ایران از این شهر خارج شده و به اسرائیل مهاجرت کردند. آن ها در تاریخ ۷ تیر ۱۳۲۹ با دریافت گذرنامه از ایران خارج شدند.
آن هایی که در این شهر ماندن، بعدها مسلمان شدند و حتی برخی از آنان در جنگ ایران و عراق شرکت کردند. کنیسه آن ها در بوکان با وجود قدمت تاریخی، تخریب شده است. وضعیت و نقش اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی یهودیان این منطقه، بخش تفکیک ناپذیر و مهمی در تدوین تاریخ بوکان به شمار می آید.
تاریخ سکونتِ این اقلیت مذهبی به دورهٔ عزیزخان مکری و خانواده او بازمی گردد. دیوید یروشالمی در کتاب یهودیان ایران در قرن نوزدهم، جمعیت بوکان با احتسابِ خانوارهای یهودی آن را در زمانِ محمدحسین خان مکری به سال ۱۹۰۱ میلادی مصادف با ۱۲۸۰ خورشیدی ۴۰۰ نفر ( ۶۰ خانه ) ذکر کرده است. طبق گزارش های سازمان اسناد ملی ایران ۸۰ خانواده یهودی در سال ۱۹۴۸ م/ ۱۳۲۶ خورشیدی در میان چهارصد خانوار بوکان بوده اند
این گروه در میان مردم مسلمان بوکان کاملاً شناخته شده بودند و یکی از محله های شهر به نام آن ها شناخته می شد. محلهٔ آن ها که تقریباً دو هکتار و نیم را دربر می گرفت، از جنوب منزل عبدالرحمن دندان ساز، از شمال به منزل خدر ذکریا، از غرب به محدوده باغچه حسن نانوا و از شرق به حمام خزینه منتهی می شد. این محدوده در حال حاضر، کوچه های اطراف خیابان استاد هیمن و خیابان شهید نجاری را دربر می گیرد.
... [مشاهده متن کامل]
یهودیان این منطقه به زبان فارسی کاملاً مسلط بودند و به زبان های کردی سورانی و ترکی آذربایجانی آشنایی داشته و در میان خود، نمایندهٔ جهت پیگیری مشکلات همکیشان داشتند.
در زمان حکومت محمدحسین خان مکری در سال ۱۲۸۰ شمسی، جمعیت بوکان با احتسابِ یهودیان آن، ۴۰۰ نفر ذکر شده است. بر پایهٔ گزارش های سازمان اسناد ملی ایران در سال ۱۳۲۶ حدود ۸۰ خانوار یهودی در میان چهارصد خانوار بوکان می زیسته اند.
یهودیان بوکان در محله ای به همین نام که خیابان استاد هیمن و منطقهٔ نجاری و حمام کهنه فعلی را در برمی گرفت، سکونت داشتند و کنیسهٔ آن ها نیز در همین محله واقع بود.
با تشکیل اسرائیل، یهودیان بوکان مانند سایر هم کیشان خود در سایر نقاط ایران از این شهر خارج شده و به اسرائیل مهاجرت کردند. آن ها در تاریخ ۷ تیر ۱۳۲۹ با دریافت گذرنامه از ایران خارج شدند.
آن هایی که در این شهر ماندن، بعدها مسلمان شدند و حتی برخی از آنان در جنگ ایران و عراق شرکت کردند. کنیسه آن ها در بوکان با وجود قدمت تاریخی، تخریب شده است. وضعیت و نقش اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی یهودیان این منطقه، بخش تفکیک ناپذیر و مهمی در تدوین تاریخ بوکان به شمار می آید.
تاریخ سکونتِ این اقلیت مذهبی به دورهٔ عزیزخان مکری و خانواده او بازمی گردد. دیوید یروشالمی در کتاب یهودیان ایران در قرن نوزدهم، جمعیت بوکان با احتسابِ خانوارهای یهودی آن را در زمانِ محمدحسین خان مکری به سال ۱۹۰۱ میلادی مصادف با ۱۲۸۰ خورشیدی ۴۰۰ نفر ( ۶۰ خانه ) ذکر کرده است. طبق گزارش های سازمان اسناد ملی ایران ۸۰ خانواده یهودی در سال ۱۹۴۸ م/ ۱۳۲۶ خورشیدی در میان چهارصد خانوار بوکان بوده اند
این گروه در میان مردم مسلمان بوکان کاملاً شناخته شده بودند و یکی از محله های شهر به نام آن ها شناخته می شد. محلهٔ آن ها که تقریباً دو هکتار و نیم را دربر می گرفت، از جنوب منزل عبدالرحمن دندان ساز، از شمال به منزل خدر ذکریا، از غرب به محدوده باغچه حسن نانوا و از شرق به حمام خزینه منتهی می شد. این محدوده در حال حاضر، کوچه های اطراف خیابان استاد هیمن و خیابان شهید نجاری را دربر می گیرد.
