یقین تقدیری

[ویکی فقه] یقین تقدیری به معنای یقین محقَّق در فرض عدم غفلت ، نسبت به مکلف غافل بالفعل می باشد.
یقین تقدیری، از اقسام یقین سابق و مقابل یقین فعلی بوده و در جایی است که مکلف بالفعل غافل بوده و به وضع خود توجه ندارد، ولی اگر ملتفت می بود برایش یقین به حکم یا موضوع حاصل می شد.
یقین تقدیری در ابواب اصول
در این که آیا در باب استصحاب ، یقین، تقدیری است یا خیر، اختلاف است؛ مشهور اصولی ها می گویند:یقین باید فعلی باشد و یقین تقدیری کافی نیست، ولی گروهی دیگر معتقدند یقین تقدیری هم کفایت می کند ( استصحاب تقدیری ).