احمد نیک طلب مشهور به یاور همدانی ( زادهٔ ۲ اردیبهشت ۱۳۱۳ – درگذشتهٔ ۱۳ اسفند ۱۳۹۸ ) شاعر، ترانه سرا، نویسنده، خوشنویس، گوینده رادیو و پژوهشگر اهل ایران بود. او در طول عمر خود از اعضای هیئت مدیره انجمن های مختلف ادبی از جمله انجمن ادبی ایران و دبیر انجمن ادبی حافظ بود. همچنین بعضی از اشعار او در رادیو خوانده شده است. او از معدود شاعران اهل همدان بود که به گویش همدانی شعر نیز سروده است. اشعار احمد نیک طلب را به سبک های هندی و عراقی می دانستند. قالب بیشتر سروده های او غزل و ترانه و قصیده است که اغلب با مضامین عاطفی و اجتماعی به طبع رسیده است. نام دیوان اشعار او سایه سار الوند است. او کارشناس رشتهٔ روابط عمومی و روزنامه نگاری از دانشکدهٔ علوم و ارتباطات اجتماعی دانشگاه تهران بود. نخستین مقاله او در مجله ارمغان به چاپ رسید.
... [مشاهده متن کامل]
احمد نیک طلب فرزند علی متخلص به «یاور همدانی» ۲ اردیبهشت سال ۱۳۱۳ خورشیدی در همدان زاده شد. او تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در همدان گذراند. او آموزش عالی را در مقطع کارشناسی رشتهٔ روابط عمومی و روزنامه نگاری، در دانشکدهٔ علوم و ارتباطات اجتماعی تهران به پایان برد. نخستین مقاله او در مجله ارمغان به چاپ رسید. او مدتی در دبیرستان های همدان و تهران تدریس کرده است. سپس، کارمند بانک ملی ایران شد. کمتر از دو سال در آن جا به سر برد و بعد به سازمان رادیو رفت. پس از آن، از کارمندان شهرداری تهران شد.
او سیزده ساله بود که به سرودن اشعار پرداخت و در انجمن های ادبی همدان و تهران از جمله انجمن ادبی ایران حضور فعال داشته و مدت چهار سال نیز دبیر انجمن ادبی حافظ بوده است. همچنین، او عضو هیئت رئیسه انجمن ادبی ایران و هند بوده است.
یاور همدانی همچنین از اعضای انجمن ادبی ایران به حساب می آمد. رهی معیری، اسماعیل نواب صفا، مفتون همدانی، محمدعلی ناصح، عباس فرات، مهرداد اوستا، گلشن کردستانی، حسین لاهوتی، سپیده کاشانی و دیگر افراد سرشناس از آشنایان و همکاران او بودند. در سنین جوانی، شعر او مورد تشویق محمدحسین بهجت تبریزی ( شهریار ) قرار گرفت. او با این که شاعر کلاسیک سرایی به شمار می آمد اما در مجامع ادبی نیز حضور می جست. در این مجامع او با امین الله رضایی آشنا شد که خود از نقاشان برجسته زمانه خود بود. در طی این آشنایی، نیک طلب با خواهر او به نام فرخنده ازدواج کرد و حاصل آن چهار فرزند شد با نام های بابک، رامک، پوپک و سیامک. اشعار احمد نیک طلب را به سبک های هندی و عراقی می دانستند.
... [مشاهده متن کامل]
احمد نیک طلب فرزند علی متخلص به «یاور همدانی» ۲ اردیبهشت سال ۱۳۱۳ خورشیدی در همدان زاده شد. او تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در همدان گذراند. او آموزش عالی را در مقطع کارشناسی رشتهٔ روابط عمومی و روزنامه نگاری، در دانشکدهٔ علوم و ارتباطات اجتماعی تهران به پایان برد. نخستین مقاله او در مجله ارمغان به چاپ رسید. او مدتی در دبیرستان های همدان و تهران تدریس کرده است. سپس، کارمند بانک ملی ایران شد. کمتر از دو سال در آن جا به سر برد و بعد به سازمان رادیو رفت. پس از آن، از کارمندان شهرداری تهران شد.
او سیزده ساله بود که به سرودن اشعار پرداخت و در انجمن های ادبی همدان و تهران از جمله انجمن ادبی ایران حضور فعال داشته و مدت چهار سال نیز دبیر انجمن ادبی حافظ بوده است. همچنین، او عضو هیئت رئیسه انجمن ادبی ایران و هند بوده است.
یاور همدانی همچنین از اعضای انجمن ادبی ایران به حساب می آمد. رهی معیری، اسماعیل نواب صفا، مفتون همدانی، محمدعلی ناصح، عباس فرات، مهرداد اوستا، گلشن کردستانی، حسین لاهوتی، سپیده کاشانی و دیگر افراد سرشناس از آشنایان و همکاران او بودند. در سنین جوانی، شعر او مورد تشویق محمدحسین بهجت تبریزی ( شهریار ) قرار گرفت. او با این که شاعر کلاسیک سرایی به شمار می آمد اما در مجامع ادبی نیز حضور می جست. در این مجامع او با امین الله رضایی آشنا شد که خود از نقاشان برجسته زمانه خود بود. در طی این آشنایی، نیک طلب با خواهر او به نام فرخنده ازدواج کرد و حاصل آن چهار فرزند شد با نام های بابک، رامک، پوپک و سیامک. اشعار احمد نیک طلب را به سبک های هندی و عراقی می دانستند.
از شاعران غزلسرا و قصیده سرای قرن چهارده که معمولا با سبک هندی و عراقی شعر می سروده است. دیوان مشهور او سایه سار الوند ، به عنوان منبع گویش همدانی دانشگاه هاروارد است.