یان نابینا ( لوکزامبورگی: Jang de Blannen; آلمانی: Johann der Blinde von Luxemburg; چکی: Jan Lucemburský؛ ۱۰ اوت ۱۲۹۶–۲۶ اوت ۱۳۴۶ ) کنت لوکزامبورگ از سال ۱۳۰۹ و شاه بوهم از سال ۱۳۱۰ و شاه اسمی لهستان بود. او بزرگ ترین پسر امپراتور مقدس روم هاینریش هفتم و همسرش مارگارت برابانت بود. یان در ۵۰ سالگی در نبرد کرسی کشته شد و پیش از آن، یک دهه نابینا بود.
یان در پاریس بزرگ شد و با فرهنگ فرانسوی آموزش دید؛ ولی عمیقاً درگیر سیاست های آلمان شد. در سال ۱۳۱۰ پدرش زمینهٔ ازدواج یان چهارده ساله با الیشکا از دودمان پرمیسل را که خواهر شاه واتسلاو سوم بوهم بود، فراهم کرد. مراسم عروسی در اشپیر برگزار شد و زوج جوان به همراه گروهی به رهبری پتر آیشسپلت، اسقف اعظم ماینتس و دیپلمات کارکشته و متخصص در مسائل چک به سوی پراگ رهسپار شدند. هاینریش هنگ های امپراتوری را همراه گروه فرستاد و زوج را از نورنبرگ تا پراگ محافظت کرد. در نتیجه در ۳ دسامبر ۱۳۱۰ نیروهای چکی توانستند بر پراگ دست یابند و هاینریش را که شاه بوهم بود، عزل کنند. کاخ پراگ از سکنه خالی شده بود؛ بنابراین یان در یکی از خانه های میدان بخش قدیمی شهر ساکن شد و با کمک مشاوران خود، شرایط دولت چک را تثبیت کرد. به این ترتیب، یکی از هفت امیر انتخابگر امپراتوری مقدس روم شد و به عنوان جانشین واتسلاو سوم، ادعای تاج وتخت لهستان و مجارستان را کرد. تلاش های او برای پیروی از پدرش و کسب عنوان پادشاه رومن ها با انتخاب لودویگ چهارم در سال ۱۳۱۴ به شکست انجامید. او بعداً هنگام رقابت لودویگ با فریدریش هابسبورگ که در نبرد مولدورف در سال ۱۳۲۲ به اوج رسید، از لودویگ حمایت کرد و در بازگشت، اگرلند را به عنوان پاداش دریافت کرد.
یان نیز مانند سلفش هاینریش مورد علاقهٔ بیشتر نجیب زادگان چک نبود. یان را شاه بیگانه می دانستند و او نیز پس از مدتی ادارهٔ بوهم را واگذار کرد و زندگی خود را به سفر کردن گذراند. راه خود را از همسرش جدا کرد و حکومت کشور چک را به بارون ها سپرد تا زمان خود را در لوکزامبورگ و دربار فرانسه بگذراند. [ ۲] او سفرهایی به سیلزی، لهستان، لیتوانی، تیرول، شمال ایتالیا و پاپ نشین اوینیون داشت. یان که رقیب ووادیسواف یکم برای رسیدن به تاج وتخت لهستان بود، در جنگ شوالیه های تتونیک و لهستان بین سال های ۱۳۲۶ و ۱۳۳۲ از شوالیه های تتونیک حمایت کرد. همچنین چند دوک سیلزی را وادار کرد سوگند وفاداری به او بخورند. در سال ۱۳۳۵ در کنگرهٔ ویشگراد، کازیمیر کبیر که جانشین ووادیسواف شده بود، پول قابل توجهی به یان پرداخت کرد تا یان از ادعای خود بر تحت پادشاهی لهستان دست بکشد. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیان در پاریس بزرگ شد و با فرهنگ فرانسوی آموزش دید؛ ولی عمیقاً درگیر سیاست های آلمان شد. در سال ۱۳۱۰ پدرش زمینهٔ ازدواج یان چهارده ساله با الیشکا از دودمان پرمیسل را که خواهر شاه واتسلاو سوم بوهم بود، فراهم کرد. مراسم عروسی در اشپیر برگزار شد و زوج جوان به همراه گروهی به رهبری پتر آیشسپلت، اسقف اعظم ماینتس و دیپلمات کارکشته و متخصص در مسائل چک به سوی پراگ رهسپار شدند. هاینریش هنگ های امپراتوری را همراه گروه فرستاد و زوج را از نورنبرگ تا پراگ محافظت کرد. در نتیجه در ۳ دسامبر ۱۳۱۰ نیروهای چکی توانستند بر پراگ دست یابند و هاینریش را که شاه بوهم بود، عزل کنند. کاخ پراگ از سکنه خالی شده بود؛ بنابراین یان در یکی از خانه های میدان بخش قدیمی شهر ساکن شد و با کمک مشاوران خود، شرایط دولت چک را تثبیت کرد. به این ترتیب، یکی از هفت امیر انتخابگر امپراتوری مقدس روم شد و به عنوان جانشین واتسلاو سوم، ادعای تاج وتخت لهستان و مجارستان را کرد. تلاش های او برای پیروی از پدرش و کسب عنوان پادشاه رومن ها با انتخاب لودویگ چهارم در سال ۱۳۱۴ به شکست انجامید. او بعداً هنگام رقابت لودویگ با فریدریش هابسبورگ که در نبرد مولدورف در سال ۱۳۲۲ به اوج رسید، از لودویگ حمایت کرد و در بازگشت، اگرلند را به عنوان پاداش دریافت کرد.
یان نیز مانند سلفش هاینریش مورد علاقهٔ بیشتر نجیب زادگان چک نبود. یان را شاه بیگانه می دانستند و او نیز پس از مدتی ادارهٔ بوهم را واگذار کرد و زندگی خود را به سفر کردن گذراند. راه خود را از همسرش جدا کرد و حکومت کشور چک را به بارون ها سپرد تا زمان خود را در لوکزامبورگ و دربار فرانسه بگذراند. [ ۲] او سفرهایی به سیلزی، لهستان، لیتوانی، تیرول، شمال ایتالیا و پاپ نشین اوینیون داشت. یان که رقیب ووادیسواف یکم برای رسیدن به تاج وتخت لهستان بود، در جنگ شوالیه های تتونیک و لهستان بین سال های ۱۳۲۶ و ۱۳۳۲ از شوالیه های تتونیک حمایت کرد. همچنین چند دوک سیلزی را وادار کرد سوگند وفاداری به او بخورند. در سال ۱۳۳۵ در کنگرهٔ ویشگراد، کازیمیر کبیر که جانشین ووادیسواف شده بود، پول قابل توجهی به یان پرداخت کرد تا یان از ادعای خود بر تحت پادشاهی لهستان دست بکشد. [ ۳]
wiki: یان پادشاه بوهم