یامابوشی ( به ژاپنی: 山伏 ) ( به هیراگانا: やまぶし ) ، راهبان گوشه گیر ژاپنی هستند که پیشینه درازی در آن سرزمین دارند. این راهبان در کوهستان ها زندگی می کنند و داشتن قدرت های فراطبیعی را به آنان نسبت می دهند. آن ها پیرو مکتب شوگندو ( 修験道 ) هستند که ترکیبی از بوداگرایی عرفانی بخش شینگون ( 真言 ) با عناصر بوداگرایی تندای ( 天台宗 ) ، تائوئیسم و شینتو ( 神道 ) است. پیشینه آن ها را می توان به مردمان یامابیتو ( 山人 ) در دوره جومون و هیجیری ( 聖 ) در سده های هشتم و نهم میلادی نسبت داد.
... [مشاهده متن کامل]
یامابوشی ها برای حفظ استقلال و انزوای خود تنها با تعداد کمی از معابد روابط کمی دارند. آن ها به تمرینات هنرهای رزمی نیز می پردازند و در تاریخ در برخی موارد در کنار سامورایی ها ( 武士 ) و سوهی ها ( 僧兵 ) در نبردها شرکت کرده اند.
امروزه پیروان شوگندو را با نام اوباسوکو - یامابوشی می شناسند. این آیین بر ریاضت و پایداری پافشاری می کند و پیروان آن لباس های سفید و زرد بر تن می کنند و شیپور صدفی هوراگای را همراه دارند.
رسم یامابوشی از یاماهوشی آغاز گردیده است؛ گروه ها یا افراد تکی که در کوه ها به ریاضت و زهد می پرداختند، با نام مردان مقدس نیز شناخته می شدند و با پیروی از راه شوگندو به جستجوی نیروهای فراطبیعی و روحی بودند. در افسانه ها، بنیان گذار این آیین را ان نو گیوجا دانسته اند که جایگاهش در زاپن همچون مرلین در فرهنگ غرب است. پیروان این آیین را با نام های گوناگونی چون کنجا، کنزا یا شوگنجا می نامند. این زاهدان را به خاطر قدرت های جادویی، دانش رمزی و شفابخشی می شناسند. ( در آیین شینتو، شفابخشی را قدرت دوشیزگان میکو می دانند. )
این زاهدان، در کنج عزلت خود در کوهستان ها، نه تنها به مطالعه طبیعت و متون روحی و دینی، بلکه به تمرین گستره ای از هنرهای رزمی نیز می پردازند. همیشه تمرینات رزمی را در ژاپن ابزاری برای پیشرفت روحی و روانی دانسته اند؛ چنین است که در تمام دوره های تاریخی یامابوشی ها همچون دیگر راهبان و سوهی ها به تمرینات رزمی پرداخته اند.
با افزایش بینش رمزی و دانش یامابوشی ها، ساختار سازمانی آن ها نیز بسته تر شد و راهبان و معابدشان قدرت سیاسی بدست آوردند. در دوره نان بوکو - چو در سده های سیزدهم و چهاردهم میلادی، پیروان یامابوشی ها ساختار سازمانی کونشا را پدید آوردند که همچون سوهی ها و دیگر راهبان، از معابد اصلی خود پیروی می کردند. آن ها به امپراتور گودای گو کمک کردند تا شوگون سالاری کاماکورا را براندازد و در این راه نشان دادند که قدرت نظامیشان دست کمی از ارتش های حرفه ای سامورایی ندارد. چندین سده بعد یامابوشی ها را به عنوان مشاور و نیروهای نظامی بیشتر طرف های درگیر در دوره سن گوکو می بینیم. برخی از آن ها در سال ۱۵۶۸ میلادی به رهبری تاکدا شینگن به اودا نوبوناگا علیه اوئسوگی کنشین کمک کردند، در حالیکه دیگران از جمله راهب بزرگ سسای چورو مشاور نظامی توکوگاوا ایه یاسو بودند. بیشتر یامابوشی ها و دیگر راهبان، در کنار کشاورزان، راهبان شینتو و نجیب زادگان در گروه ایکو - ایکی گرد هم آمدند تا علیه اودا نوبوناگا بجنگند که سرانجام هم شکست خوردند و نوبوناگا پایانی بر دوره راهبان مبارز نهاد.
... [مشاهده متن کامل]
یامابوشی ها برای حفظ استقلال و انزوای خود تنها با تعداد کمی از معابد روابط کمی دارند. آن ها به تمرینات هنرهای رزمی نیز می پردازند و در تاریخ در برخی موارد در کنار سامورایی ها ( 武士 ) و سوهی ها ( 僧兵 ) در نبردها شرکت کرده اند.
امروزه پیروان شوگندو را با نام اوباسوکو - یامابوشی می شناسند. این آیین بر ریاضت و پایداری پافشاری می کند و پیروان آن لباس های سفید و زرد بر تن می کنند و شیپور صدفی هوراگای را همراه دارند.
رسم یامابوشی از یاماهوشی آغاز گردیده است؛ گروه ها یا افراد تکی که در کوه ها به ریاضت و زهد می پرداختند، با نام مردان مقدس نیز شناخته می شدند و با پیروی از راه شوگندو به جستجوی نیروهای فراطبیعی و روحی بودند. در افسانه ها، بنیان گذار این آیین را ان نو گیوجا دانسته اند که جایگاهش در زاپن همچون مرلین در فرهنگ غرب است. پیروان این آیین را با نام های گوناگونی چون کنجا، کنزا یا شوگنجا می نامند. این زاهدان را به خاطر قدرت های جادویی، دانش رمزی و شفابخشی می شناسند. ( در آیین شینتو، شفابخشی را قدرت دوشیزگان میکو می دانند. )
این زاهدان، در کنج عزلت خود در کوهستان ها، نه تنها به مطالعه طبیعت و متون روحی و دینی، بلکه به تمرین گستره ای از هنرهای رزمی نیز می پردازند. همیشه تمرینات رزمی را در ژاپن ابزاری برای پیشرفت روحی و روانی دانسته اند؛ چنین است که در تمام دوره های تاریخی یامابوشی ها همچون دیگر راهبان و سوهی ها به تمرینات رزمی پرداخته اند.
با افزایش بینش رمزی و دانش یامابوشی ها، ساختار سازمانی آن ها نیز بسته تر شد و راهبان و معابدشان قدرت سیاسی بدست آوردند. در دوره نان بوکو - چو در سده های سیزدهم و چهاردهم میلادی، پیروان یامابوشی ها ساختار سازمانی کونشا را پدید آوردند که همچون سوهی ها و دیگر راهبان، از معابد اصلی خود پیروی می کردند. آن ها به امپراتور گودای گو کمک کردند تا شوگون سالاری کاماکورا را براندازد و در این راه نشان دادند که قدرت نظامیشان دست کمی از ارتش های حرفه ای سامورایی ندارد. چندین سده بعد یامابوشی ها را به عنوان مشاور و نیروهای نظامی بیشتر طرف های درگیر در دوره سن گوکو می بینیم. برخی از آن ها در سال ۱۵۶۸ میلادی به رهبری تاکدا شینگن به اودا نوبوناگا علیه اوئسوگی کنشین کمک کردند، در حالیکه دیگران از جمله راهب بزرگ سسای چورو مشاور نظامی توکوگاوا ایه یاسو بودند. بیشتر یامابوشی ها و دیگر راهبان، در کنار کشاورزان، راهبان شینتو و نجیب زادگان در گروه ایکو - ایکی گرد هم آمدند تا علیه اودا نوبوناگا بجنگند که سرانجام هم شکست خوردند و نوبوناگا پایانی بر دوره راهبان مبارز نهاد.
