یازیگ ها یا یَزیگ ها نام یک تیره کوچ نشین است. آنها شاخه ای از سرمتی ها بودند که در پیرامون سال ۲۰۰ پیش از میلاد از آسیای میانه به استپ های اوکراین کنونی کوچیدند. زبان آنها یکی از زبان های ایرانی بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
بطلمیوس گیتاشناس از ایشان به نام یازوگس متاناسته یاد می کند. آنها در آغاز در کنار دریای آزوف زندگی می کردند ولی در آینده به سوی کرانه های دریای سیاه در جنوب باختری اوکراین پیشروی کردند. آنها به سربازی سپاه مهرداد ششم پادشاه پنتوس درآمدند و در جنگ با رومیان همراهیش نمودند. میان سال های ۷۸ تا ۷۶ پیش از میلاد رومیان برای گوشمالی ایشان بدانسوی دانوب لشکر کشیدند و کوشیدند تا ایشان را هراسان سازند.
در کرانه های دانوب دشمن نخست رومیان داس ها بودند. هنگامی که پادشاهی داکی ( داسی ) رو به فروپاشی نهاد، رومیان یازیگ ها را به جاگیر شدن در جلگه پانونیا برانگیزاندند.
با چیرگی رومیان بر یازیگ ها ایشان به دو دستهٔ آزادگان و بندگان بخش شدند. بندگان که زیر فشار بودند در ۳۴ میلادی بر سروران شوریدند ولی با یاری که از بیرون رسید سرکوب شدند. در آینده رومیان کوشیدند تا در برابر داسی ها از یازیگ ها یاری بگیرند، ولی یازیگ ها که همچنان کوچ نشین و گله دار مانده بودند تن به همکاری نمی دادند. در سال ۹۲ میلادی سرانجام یازیگ ها با سرمتی ها و کوادهای ژرمن همپیمان شدند و به پانونیای روم تاختند. یازیگ ها در ماه مه لژیون ۲۱ راپاکس را نابود کردند. جنگ میان ایشان و روم تا مرگ امپراتور دومیسین در ۹۶ میلادی دنباله داشت.
در آینده تراژان امپراتور روم کار داسی ها را به پایان رساند و در ۱۰۷ میلادی سردارش هادریان را برای به زانو درآوردن یازیگ ها به سویشان گسیل داشت. در آینده تراژان مرد و هادریان امپراتور روم گشت. در این زمان یازیگ ها پذیرفتند که خودگردان ولی پیرو روم باشند.
در ۱۶۶ هنگامی که روم درگیر جنگ با اشکانیان بود، مردمان کوچ نشین شمالی چون مارکومان ها، کوادها، وندال ها، ناریست ها، هرماندورها و لونگوباردها به استانهای رومی کرانهٔ دانوب تاختند. یازیگ ها نیز به ایشان پیوستند و در نبرد با رومیان فرماندار رومی داسیا را نیز کشتند. مارکوس اورلیوس امپراتور تا پایان مرگش کوشید تا آرامش را بدان سوی روم بازگرداند. در ۱۷۰ یازیگ ها فرماندار استان موزیا را نیز کشتند. مارکوس اورلیوس خود به جنگ ایشان شتافت و پس از نبردی سخت آنها را به جایگاه نخستینشان بازگرداند. در ۱۷۵ میلادی زانتیکوس که گرفتار شورش افسرانش شده بود با مارکوس اورلیوس آشتی کرد و ۱۰۰هزار اسیر رومی را آزاد کرد. همچنین ناچار شد ۸هزار اسوار را به خدمت ارتش روم درآورد که پنج هزار و پانصد تا از آنان را با کشتی برای خدمت به بریتانیا روانه کردند.
... [مشاهده متن کامل]
بطلمیوس گیتاشناس از ایشان به نام یازوگس متاناسته یاد می کند. آنها در آغاز در کنار دریای آزوف زندگی می کردند ولی در آینده به سوی کرانه های دریای سیاه در جنوب باختری اوکراین پیشروی کردند. آنها به سربازی سپاه مهرداد ششم پادشاه پنتوس درآمدند و در جنگ با رومیان همراهیش نمودند. میان سال های ۷۸ تا ۷۶ پیش از میلاد رومیان برای گوشمالی ایشان بدانسوی دانوب لشکر کشیدند و کوشیدند تا ایشان را هراسان سازند.
در کرانه های دانوب دشمن نخست رومیان داس ها بودند. هنگامی که پادشاهی داکی ( داسی ) رو به فروپاشی نهاد، رومیان یازیگ ها را به جاگیر شدن در جلگه پانونیا برانگیزاندند.
با چیرگی رومیان بر یازیگ ها ایشان به دو دستهٔ آزادگان و بندگان بخش شدند. بندگان که زیر فشار بودند در ۳۴ میلادی بر سروران شوریدند ولی با یاری که از بیرون رسید سرکوب شدند. در آینده رومیان کوشیدند تا در برابر داسی ها از یازیگ ها یاری بگیرند، ولی یازیگ ها که همچنان کوچ نشین و گله دار مانده بودند تن به همکاری نمی دادند. در سال ۹۲ میلادی سرانجام یازیگ ها با سرمتی ها و کوادهای ژرمن همپیمان شدند و به پانونیای روم تاختند. یازیگ ها در ماه مه لژیون ۲۱ راپاکس را نابود کردند. جنگ میان ایشان و روم تا مرگ امپراتور دومیسین در ۹۶ میلادی دنباله داشت.
در آینده تراژان امپراتور روم کار داسی ها را به پایان رساند و در ۱۰۷ میلادی سردارش هادریان را برای به زانو درآوردن یازیگ ها به سویشان گسیل داشت. در آینده تراژان مرد و هادریان امپراتور روم گشت. در این زمان یازیگ ها پذیرفتند که خودگردان ولی پیرو روم باشند.
در ۱۶۶ هنگامی که روم درگیر جنگ با اشکانیان بود، مردمان کوچ نشین شمالی چون مارکومان ها، کوادها، وندال ها، ناریست ها، هرماندورها و لونگوباردها به استانهای رومی کرانهٔ دانوب تاختند. یازیگ ها نیز به ایشان پیوستند و در نبرد با رومیان فرماندار رومی داسیا را نیز کشتند. مارکوس اورلیوس امپراتور تا پایان مرگش کوشید تا آرامش را بدان سوی روم بازگرداند. در ۱۷۰ یازیگ ها فرماندار استان موزیا را نیز کشتند. مارکوس اورلیوس خود به جنگ ایشان شتافت و پس از نبردی سخت آنها را به جایگاه نخستینشان بازگرداند. در ۱۷۵ میلادی زانتیکوس که گرفتار شورش افسرانش شده بود با مارکوس اورلیوس آشتی کرد و ۱۰۰هزار اسیر رومی را آزاد کرد. همچنین ناچار شد ۸هزار اسوار را به خدمت ارتش روم درآورد که پنج هزار و پانصد تا از آنان را با کشتی برای خدمت به بریتانیا روانه کردند.
