یارعلی تبریزی

[ویکی فقه] تَبْریزی، یار علی بن عبدالله، ادیب، شاعر و نویسندۀ ایرانی در نیمۀ دوم سدۀ ۹ و اوایل سدۀ ۱۰ق/۱۵ و ۱۶م بود.
وی اهل تبریز بود و در همین شهر پرورش یافت و به کمال رسید. در جوانی دلباختۀ نوجوانی تبریزی شد و چون کارش به رسوایی کشید، رخت سفر بربست و راهی حجاز گردید؛ سپس به آسیای صغیر رفت و در عهد سلطان سلیم، پادشاه عثمانی در شهر بورسه سکنا گزید.
پورجوادی، نصرالله، مقدمه بر ریاض الافکار، ج۱، ص۱۱.
تبریزی در ۹۱۸ق/۱۵۱۲م کتابی نوشت به نام نثر اللئالی که ترجمۀ منظومی است از مائة کلمه، منسوب به حضرت علی (علیه السلام) و آن را به سلطان سلیم اهدا کرد.
آل داود، علی، «مناظرۀ خزان و بهار»، ج۱، ص۵۹، نشر دانش، تهران، ۱۳۸۲ش، س ۲۰، شم ۱.
در تشبیب قصیدۀ بهاریۀ منوچهری دامغانی که در جشن سدۀ ۴۳۰ق/ ۱۰۳۹م سروده شده است، شاعر پیکاری را وصف می کند که قرار است میان لشکر زمستان و لشکر بهار درگیرد
منوچهری دامغانی، احمد، دیوان، ج۱، ص۳۰-۳۳، به کوشش محمد دبیرسیاقی، تهران، ۱۳۵۶ش.
...