یادداشت تفاهم یا Memorandum of Understanding یا MOU بیانگر توافق دوجانبه یا چندجانبه میان طرفین است. این نوع سند برای بیان همگرایی اراده های طرفین و توافق مقامات اجرایی ۲ کشور به منظور افزایش همکاری در زمینه های مختلف اقتصادی، فرهنگی، بازرگانی، فنی و دیگر موارد به کار می رود. یادداشت تفاهم اغلب در مواردی کارایی دارد که طرفین قصد ایجاد تعهدات حقوقی را ندارند یا در موقعیتی نیستند که بتوانند تعهد حقوقی الزام آوری ایجاد نمایند و صرفاً می خواهند سندی را که به امضا رسانده اند، برنامه ریزی برای مذاکرات آینده باشند یا نحوهٔ اجرای یک توافق دیگر را مشخص می کند. یادداشت تفاهم یک آلترناتیو رسمی تر از موافقت نامه های نزاکتی است.
... [مشاهده متن کامل]
در روابط بین الملل یادداشت تفاهم در زیر مجموعهٔ گستردهٔ معاهدات قرار می گیرد و باید در پایگاه داده های معاهدات سازمان ملل متحد ثبت شوند. به عنوان یک واقعیت در دنیای حقوق، اگرچه این سند از رسمیت کم تری برخوردار است و نوعاً مستلزم تصویب نیست، اما می تواند به عنوان یک توافق لازم الاجرا تلقی شود و توسط دولت یا سازمان های بین المللی وارد مرحلهٔ اجرا شود.
از مزایا یادداشت تفاهم بر دیگر اسناد رسمی این است که از آن جا که طرفین به منظور دوری جستن از تعهدات حقوقی بین المللی به امضای این سند روی می آورند، این سند می تواند در بیش تر کشورها بدون تصویب مجلس از قدرت اجرایی برخوردار باشد. در ایران طبق اصل ۷۷ قانون اساسی عهدنامه ها، مقاوله نامه ها، قراردادها و موافقت نامه های بین المللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد. [۳] با این که یادداشت تفاهم نیاز به تصویب مجلس ندارد اما طبق نظر شورای نگهبان اگر تعهد حقوقی ایجاد نماید به منزلهٔ قراداد است و باید به تصویب مجلس برسد.
... [مشاهده متن کامل]
در روابط بین الملل یادداشت تفاهم در زیر مجموعهٔ گستردهٔ معاهدات قرار می گیرد و باید در پایگاه داده های معاهدات سازمان ملل متحد ثبت شوند. به عنوان یک واقعیت در دنیای حقوق، اگرچه این سند از رسمیت کم تری برخوردار است و نوعاً مستلزم تصویب نیست، اما می تواند به عنوان یک توافق لازم الاجرا تلقی شود و توسط دولت یا سازمان های بین المللی وارد مرحلهٔ اجرا شود.
از مزایا یادداشت تفاهم بر دیگر اسناد رسمی این است که از آن جا که طرفین به منظور دوری جستن از تعهدات حقوقی بین المللی به امضای این سند روی می آورند، این سند می تواند در بیش تر کشورها بدون تصویب مجلس از قدرت اجرایی برخوردار باشد. در ایران طبق اصل ۷۷ قانون اساسی عهدنامه ها، مقاوله نامه ها، قراردادها و موافقت نامه های بین المللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد. [۳] با این که یادداشت تفاهم نیاز به تصویب مجلس ندارد اما طبق نظر شورای نگهبان اگر تعهد حقوقی ایجاد نماید به منزلهٔ قراداد است و باید به تصویب مجلس برسد.