یاد آری و دانی که تویی زیرک و نادان
ور یاد نیاری تو سگالش کن و یادآر.
رودکی.
یادت آور پدرْت را که مدام گه پلنگمْش بذی و گه خنجک.
معروفی.
یاد نیاری بهر بهاری جدت توبره برداشتی شدی به سماروغ.
منجیک.
نگه کن که تا چون بود باورم چو کردارهای تو یاد آورم.
فردوسی.
بدو گفت هر کس که تاب آوردو گریاد افراسیاب آورد
همانگه سرش را ز تن دور کن
وزو کرکسان را یکی سور کن.
فردوسی.
براندیش از این ای سرانجمن نباید که یادآوری گفت من.
فردوسی.
بمیرد کسی کو ز مادر بزادز خسرو چو یاد آوری تا قباد.
فردوسی.
چو عیب تن خویش داند کسی ز عیب کسان یاد نارد بسی.
فردوسی.
یکی پند آن شاه یاد آورم ز کژی روان سوی داد آورم.
فردوسی.
چو از پندهای تو یاد آورم همی از جگرسرد باد آورم.
فردوسی.
اگررزم گرشاسب یاد آوری همه رزم رستم بباد آوری.
اسدی.
دگر هر که را بد سزا هدیه دادبه نامه بسی پوزش آورد یاد.
اسدی ( گرشاسب نامه ص 175 ).
کس نیارد یاداز آل مصطفی در خراسان از بنین و از بنات.
ناصرخسرو.
چون ز یاران رفته یاد آرم آه و واحسرتا علی من مات.
خاقانی.
پند آن پیر مغان یاد آوریدبانگ مرغ زندخوان یاد آورید.
خاقانی.
ز باغ خاطر من خواه تازه نخل سخن ز خشک بید هر افسرده ای چه آری یاد.
خاقانی.
از گناه گذشته نارم یادبا نمودار وقت باشم شاد.
نظامی.
چو از مرگ بسیار یاد آوری شکیبنده باشی در آن داوری.
و گر ناری از تلخی مرگ یاد
بدشواری آن در توانی گشاد.
نظامی.
بر آن درگه چوفرصت یابی ای بادبیار این خواجه تاش خویش را یاد.
نظامی.
منم کز یاد او پیوسته شادم که او در عمرها نارد به یادم.
نظامی.
بیشتر بخوانید ...